Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον «Ελεύθερο Τύπο»

και καλά κάνουν

αφού γνωρίζουν πως - σ' αυτήν τουλάχιστον τη φάση - δεν απειλούνται άμεσα από τον αντίπαλο

και φροντίζουν, όσο ακόμα είναι καιρός, να σπείρουν όσο περισσότερη σύγχυση μπορούν, έτσι που να 'ναι όλο και πιο δύσκολο το ξεσκαρτάρισμα.

Για την αστική τάξη ο λόγος και την έκφρασή της μέσα από τον Τύπο, κυβερνητικό και δήθεν αντικυβερνητικό.

Το 'χουν δίπορτο

Στο ένα έντυπο του τάδε εκδότη διαβάζεις μια δριμύτατη κριτική για τις επιπτώσεις σε βάρος του λαού από την πολιτική που εξάγγειλε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ.

Στο δεύτερο έντυπο του ίδιου εκδότη, εγκαλείται για την ίδια ομιλία ο πρωθυπουργός γιατί αναβάλλει για αύριο αυτό που πρέπει να κάνει σήμερα, δηλαδή να εφαρμόσει την πολιτική που το προηγούμενο έντυπο καταγγέλλει ως αντιλαϊκή.

Υπάρχει κοινό σημείο και στα δύο είδη κριτικής.

Οπως ο Παπανδρέου, όταν μιλά για ακρίβεια, κάνει γαργάρα το θέμα των μισθών και κατά συνέπεια βγάζει λάδι το κόμμα του και τις βαρύτατες ευθύνες που έχει για τα 77 λεπτά και το κομπρεμί διαρκείας της ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ, έτσι και οι «αντικυβερνητικές» εγκαλούν την κυβέρνηση όχι γιατί συνεχίζει με ευλάβεια μια πολιτική που έχει δόγμα την ανταγωνιστικότητα και προσκυνάει την ελεύθερη αγορά, ό,τι δηλαδή προωθούσε και το ΠΑΣΟΚ, αλλά γιατί, δήθεν, δε λειτουργεί το ...ΣΔΟΕ!

Την ίδια ώρα δεν κρύβουν λόγια: «δειλές», λέει, οι μεταρρυθμίσεις! Δηλαδή, πρέπει να είναι ακόμα πιο γρήγορο το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, ακόμα πιο γρήγορο το γκρέμισμα του ασφαλιστικού συστήματος, έχουν μείνει και κάτι συλλογικές συμβάσεις που βάζουν φρένο στην ανταγωνιστικότητα, να ξεμπερδεύουμε...

Πρόκειται για διαγωνισμό «επιμελεστέρων». Ακριβώς όπως το '85. Με μόνη ουσιαστική διαφορά ότι τώρα και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και ο Τύπος τους έχουν γίνει επιστήμονες στην εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων.

Υπάρχει διέξοδος; Υπάρχει! Τη διαδήλωσαν το απόγευμα του Σαββάτου οι ταξικές δυνάμεις στη Θεσσαλονίκη. Είναι εκείνος ο δρόμος - μέτωπο που θα κάνει την αστική τάξη να νιώσει στο πετσί της ότι έχει αντίπαλο που πραγματικά την απειλεί. Αυτό το μέτωπο θα παραμένει αδύναμο όσο πλατιές μάζες εργαζομένων δείχνουν ανοχή σ' όλους αυτούς που, ενώ είναι δυνάστες, εμφανίζονται σα σωτήρες.