Ομως ο Γ. Πανούσης επιμένει... αφελώς λέγοντας ότι «ο τρομοπανικός δεν είναι καλός σύμβουλος», αλλά και ότι «το ερώτημα "πώς τιμωρείς τον τρομοκράτη ενώ την ίδια ώρα αίρεις τις αιτίες της τρομοκρατίας" δεν προσφέρεται σε εύκολες λύσεις». Δηλαδή από τη μια είναι κατά του τρομοπανικού ως «κακού συμβούλου» και από την άλλη αναρωτιέται πώς θα τιμωρηθεί ο «τρομοκράτης». Τις κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστών που σπέρνουν τον τρομοπανικό και τρομοκρατούν τους λαούς δεν τις ακουμπά. Δε θέλει ή δεν μπορεί να το καταλάβει, αυτό λίγη σημασία έχει.

Κι όσο κι αν συμφωνούμε ως προς τα «αυτονόητα ΟΧΙ» που διατυπώνει, όπως αυτά στο αστυνομικό κράτος, στη δικαιοσύνη εκτάκτου ανάγκης, στην επιστροφή των βασανιστών και των βασανιστηρίων, σε ευρω-τρομονόμους, στους περιορισμούς των ελευθεριών και των δικαιωμάτων κ.λπ., αυτά, για να καταργηθούν, απαιτούν κάποια μεγάλα «ΝΑΙ» που πρέπει να συνομολογήσουν οι λαοί και τα κινήματά τους - για τα οποία επίσης δε θέλει ή δε συμφωνεί ο κύριος υπερνομάρχης, αφού επιμένει στην «προσδοκία της παγκοσμιοποίησης», δηλαδή του ιμπεριαλισμού - όπως αυτό το «ΝΑΙ» στην αντιιμπεριαλιστική πάλη μέχρι τέλους, μέχρι την ανατροπή του ιμπεριαλισμού, μέχρι την οικοδόμηση μιας εξουσίας από τους λαούς για τους λαούς, τη σοσιαλιστική.