Οι επισημάνσεις που κατά καιρούς γίνονται από την Τράπεζα της Ελλάδας για τα προβλήματα της οικονομίας, σίγουρα προκαλούν οργή, έχουν το στοιχείο του κυνισμού, αλλά από μία ορισμένη πλευρά είναι χρήσιμες και ωφέλιμες... Φέρνουν στο προσκήνιο της επικαιρότητας τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης της χώρας, τις οποίες πολλές φορές τις εμφανίζουν - εσκεμμένα - νεφελώδεις.

Ποιο είναι το σημερινό οικονομικό πρόβλημα, για την Τράπεζα της Ελλάδας; Οτι η αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου, η διατήρηση σε υψηλά επίπεδα της κερδοφορίας του κεφαλαίου, θα συντελείται σε περιβάλλον οξυμένου διεθνούς ανταγωνισμού. Για να είναι ανταγωνιστικά τα «ελληνικά» εμπορεύματα και οι υπηρεσίες, θα πρέπει να προσφέρονται σε τιμές που θα συναγωνίζονται τις τιμές των ανταγωνιστριών χωρών, τόσο αυτών της ζώνης του ευρώ, όσο και των εκτός ευρωζώνης.

Για την Τράπεζα της Ελλάδας όμως, σύμφωνα με την έκθεσή της, η πρόοδος της κεφαλαιοκρατικής ανταγωνιστικότητας συνδέεται με το επίπεδο των μισθών εργασίας. Την ανταγωνιστικότητα τη συναρτά με την ανάγκη μείωσης του πληθωρισμού στα μέσα επίπεδα της ευρωζώνης. Και αυτό μπορεί να γίνει αν τα επόμενα χρόνια συμπιεστούν οι μισθοί. Συμπίεση η οποία θα πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερη στους τομείς εκείνους της οικονομίας, όπως ο τουρισμός, που αντιμετωπίζουν οξυμένο ανταγωνισμό από χώρες χαμηλού κόστους εκτός ευρωζώνης. Οι μισθοί θα πρέπει να μειωθούν ώστε να μειωθεί ο πληθωρισμός (η αστική οικονομική θεωρία μονίμως προβάλλει το κάλπικο επιχείρημα ότι για τον πληθωρισμό φταίνε οι μισθοί), αλλά θα πρέπει να μειωθούν πολύ περισσότερο για να αντιμετωπιστεί ο ανταγωνισμός από χώρες χαμηλού κόστους, όπως - στον τομέα του τουρισμού - η Τουρκία, το Μαρόκο, η Βουλγαρία...

Στο σημείο αυτό υπάρχει συνειδητή εξαπάτηση. Οι πολιτικές συμπίεσης των μισθών πρώτιστο στόχο έχουν να μειώσουν βίαια την τιμή της εργατικής δύναμης, στα έσχατα δυνατά επίπεδα. Ο φτηνός εργαζόμενος αποτελεί μόνιμη τάση του κεφαλαίου, αίτημα το οποίο διατυπώνει η Τράπεζα της Ελλάδας, αλλά το συγκαλύπτει πίσω από την ανάγκη μείωσης του πληθωρισμού και αύξησης της ανταγωνιστικότητας. Γιατί αυτό οδηγεί στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασίας, στην άνοδο του ποσοστού και της μάζας του κέρδους. Αυτό είναι το ζητούμενο.

Από εκεί και πέρα αρχίζει ο απόλυτος παραλογισμός. Οταν έκλεισαν την ΠΑΛΚΟ, μας υπενθύμιζαν ότι οι μισθοί στη Βουλγαρία είναι πολλαπλάσια χαμηλότεροι από τους μισθούς στην Ελλάδα. Σήμερα επανέρχονται και ζητούν μισθούς Τουρκίας, εξ ονόματος της προστασίας του ανταγωνισμού... Στους ανθρώπους της δουλιάς δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη για το πού μας οδηγούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου και το πολιτικό τους σύστημα. Η ανάπτυξη των κοινωνικοπολιτικών αγώνων αντίστασης στην προοπτική του λαϊκού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία προβάλλει ως μονόδρομος.