Κάνεις ταμείο στο τέλος του μήνα και λες: Τόσα για φαγητό, τόσα για το νοίκι, τόσα για τα ρούχα και το πετρέλαιο που πρέπει να πάρεις μπροστά στο χειμώνα που έρχεται, ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό. Το μηνιάτικο του κανακάρη που σπουδάζει μακριά, το φροντιστήριο της θυγατέρας που φέτος τελειώνει το σχολείο, τη δόση για το αυτοκίνητο που μετά από 10 χρόνια αποφάσισες να αγοράσεις, γιατί το σαράβαλο τα 'φαγε τα ψωμιά του και είχε γίνει πλέον επικίνδυνο. Σύνολο τόσα, - πόσα έχεις; - ούτε τα μισά, πρέπει από κάπου να κόψεις. Διακοπές το καλοκαίρι έκοψες, εξόδους τα βράδια έκοψες, σινεμάδες, θέατρο έκοψες, το «περιττό» έξοδο της ψυχαγωγίας πήγε γενικώς περίπατο. Να κόψεις το ρεύμα δύσκολο, όπως και το τηλέφωνο, τα έχεις όμως ελαττώσει τόσο ώστε τουλάχιστον να μην ανησυχείς ότι θα προλάβουν άλλοι να στα στερήσουν πριν ο ίδιος το αποφασίσεις.

Να κόψεις το μέλλον της θυγατέρας, δύσκολο. Να φέρεις το γιο από το πανεπιστήμιο πίσω στο σπίτι - να κάνει τι, άραγε; - επίσης δύσκολο. Να μη βάλεις πετρέλαιο, να μη φας, να μην πληρώσεις το νοίκι, αδύνατο. Δεύτερη δουλιά; Την έκανες και την κάνεις, χωρίς όμως τα πράγματα να βελτιώνονται, αφού ένα παίρνεις, δέκα δίνεις. Ασε που τα χρόνια περνάνε, η σύνταξη αργεί και όπως και να το κάνεις ακόμα και το σώμα έχει τις αντοχές του. Να χρεωθείς στις τράπεζες; Το 'κανε ο γείτονας, ο συγγενής, κάποτε πήρες κι εσύ ένα καταναλωτικό με διψήφιο τόκο και βρέθηκες να χρωστάς ξανά όπως χρωστούσες πάντα. Απόγνωση, «είμαι καταραμένος;» σκέφτεσαι, εσύ και όλοι οι άλλοι που δουλεύουν μαζί σου στο εργοστάσιο, στο διπλανό χωράφι, στο αποπάνω μαγαζί, στη γειτονική βιοτεχνία.

Πολλοί οι «καταραμένοι», σχεδόν όλοι. Και να πεις πως δε δουλεύεις; Από το πρωί μέχρι το βράδυ! Λες τώρα: Μια χώρα είμαστε, δώσαμε τρισ. δραχμές για να μπούμε στην ΟΝΕ, δώσαμε δισ. ευρώ για να κάνουμε Ολυμπιακούς, δίνουμε τόσα και περισσότερα κάθε μέρα για να πιάσουμε και να κρατήσουμε τους δείκτες της «ανάπτυξης». Αφού όλοι δώσαμε - κατά το πώς μας είπαν - στο ταμείο του μήνα θα πρέπει όλοι να βγάζουμε έλλειμμα και χρέος. Υστερα έρχεται ο ισολογισμός της τάδε εταιρίας που δουλεύεις και βλέπεις πως κάποιοι βγάζουν αντί να χάνουν, πως την ΟΝΕ και την Ολυμπιάδα κάποιοι την πληρώθηκαν αντί να την πληρώσουν. Πού τα βρήκαν; Ποια τσέπη άδειασε για να γεμίσει η δικιά τους;

Η δικιά σου τσέπη είναι σίγουρα άδεια. Το ίδιο και του γείτονα, του συναδέλφου, του μπακάλη στη γωνία, του κοντού Δραμινού που αγοράζεις πατάτες την Τετάρτη στη λαϊκή. «Μας έκλεψαν;» αναρωτιέσαι. Ναι! Μας έκλεψαν και μας κλέβουν κάθε μέρα, καλυμμένοι πίσω από νόμους που οι ίδιοι υπέδειξαν και υποδεικνύουν στους πολιτικούς τους ταγούς. Και το να διεκδικείς 1.200 ευρώ για να ζήσεις με αξιοπρέπεια, δεν είναι υπερβολή. Είναι κομμάτι μόνο από εκείνα που δικαιούσαι, ένα βηματάκι για να πάρεις όλα όσα σου ανήκουν. Και, πίστεψέ το, σου ανήκουν τα πάντα...