(...) Μια επίπλαστη πολιτική καθημερινότητα με κόμματα που προσπαθούν να τραβήξουν πελατεία από την τάδε και τη δείνα ομάδα που ο καπιταλισμός κατασκεύασε, για να δώσει μια ψευδαίσθηση στα προβλήματά τους.

Ενα πράγμα που είναι κοινό στην πλειοψηφία των λαών στη Γη δεν μπορεί να σπάσει ακόμα, διότι του είναι απαραίτητο. Οτι είναι εργαζόμενοι. 'Η είναι αυτεπάγγελτοι που δεν θα γίνουν πλουσιότεροι - αντίθετα, μπορεί να βρεθούν και να χρωστάνε για όλη τους τη ζωή. Και έχουν απέναντί τους εργοδοσίες και αφεντικά που γίνονται όλο και σκληρότερα, όλο και πιο απαιτητικά, όλο και πιο αδηφάγα. Από εκεί πρέπει να ξαναπιάσουμε το νόημα της συλλογικότητας. Αυτού που μας ενώνει - ότι προσφέρουμε τη δουλειά μας σε άλλους για να ζήσουμε. Που σήμερα μπορεί να είναι το σωματείο μας και αύριο η πολιτική οργάνωσή μας.

Διότι χάρη στη συλλογικοποίηση της αλήθειας μας έχουμε - όσοι ακόμα έχουμε - μισθό, 5ήμερο και 8ωρο. Τα οποία δεν υπήρχαν πάντοτε. Και τα οποία ετοιμάζονται κι αυτά να μας τα πάρουν.

Γι' αυτό, η εποχή μας μοιάζει με εποχή για ήρωες, που δεν θα αναγνωριστούν από κανέναν άλλο πέρα από τον διπλανό τους στους πολιτικούς και εργατικούς αγώνες για ένα ανθρώπινο αύριο, ενάντια στην οικτρή καπιταλιστική αδικία.

Πολλοί θα μας κοιτάζουν με στραβό μάτι, σαν να είμαστε κάποιοι γραφικοί. Αλλά η αλήθεια μας πονάει. Και το ξέρουν. Γι' αυτό η ψήφος στο ΚΚΕ είναι ψήφος που μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος πρέπει να ανθρωπέψει.

Κι ας είναι μια στιγμή μόνο, σε μια πάλη που δεν σταματάει.

(Ολόκληρη η δήλωση στο «902.gr»)