Σε λίγους μήνες από τώρα η αστική μας δ-η-μ-ο-κ-ρ-α-τ-ί-α θα γιορτάζει μισό αιώνα από την μεταπολίτευση.

Θα προσπαθήσουν λοιπόν ραδιόφωνα, κανάλια, εφημερίδες και sites με ατσαλάκωτους και «σοβαρούς» δημοσιογράφους και δημοσιολόγους να μας πείσουν για το πώς μας βλέπουν οι κοινοί μας εταίροι της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Κάποιοι λοιπόν ιθαγενείς με ή χωρίς «καθρεφτάκια» θα έχουν τελείως ξεχάσει το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» που φώναζαν μαζί μας και το πως θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια και θα ευημερούσε η χώρα.

Κάποιοι άλλοι γραφικοί - οπισθοδρομικοί - γκρινιάρηδες που δεν θέλουν να κυβερνήσουν, αλλά παρ' όλα αυτά κλείνουν τους δρόμους και διαμαρτύρονται, θα καταγγέλλουν που το παιδί τους πηγαίνει σε παιδικό σταθμό που πλημμυρίζει χωρίς να τους δίνουν μπρατσάκια και βατραχοπέδιλα. Στο δημοτικό τα παιδιά θα αντιστέκονται στους σοβάδες που πέφτουν χωρίς τουλάχιστον ένα κράνος. Αργότερα τα ίδια παιδιά θα δίνουν μια σειρά από ανόητες και άχρηστες εξετάσεις κι ένα σκασμό λεφτά στα φροντιστήρια, έως ότου εισαχθούν σε κάποιο πανεπιστήμιο όπου κουμάντο δεν θα κάνουν αυτοί και οι καθηγητές τους, αλλά οι αστυνομικοί.

Οταν τελειώσουν οι σπουδές, θα στρατευτούν για να φυλάνε τα σύνορα του Κοσόβου, του Κιέβου, του Μάλι και ποιος ξέρει πού αλλού.

Στη συνέχεια θα προσπαθήσουν να περάσουν στην παραγωγή, θα μένουν αδιόριστοι ή άνεργοι, χωρίς συλλογικές συμβάσεις κι όταν βρίσκουν δουλειά θα τους μειώνουν τα ένσημα, τις παροχές υγείας, θα δουλεύουν όσο χρειάζεται η εργοδοτική γαλέρα που τους φιλοξενεί.

Πάντα πάνω απ' το κεφάλι τους θα κρέμεται ο φόβος της υπερεντατικοποίησης και του εργατικού ατυχήματος.

Αν τύχει και αρρωστήσουν ξαφνικά, θα μεταφερθούν στο πλησιέστερο νοσοκομείο με πατίνι, ποδήλατο, μοτοσικλέτα ή στην καλύτερη σε καρότσα αγροτικού, αλλά ποτέ με ασθενοφόρο, γιατί ένα που υπάρχει είναι χαλασμένο. Οταν κάποια στιγμή φτάσουν στα επείγοντα θα βρουν 4 - 5 ειδικευόμενους γιατρούς απέναντι σε 10πλάσιους ασθενείς σε μία rock κατάσταση.

Αν λέω... αν είσαι ασθενής με μακροχρόνια νοσήματα κούνια που σε κούναγε...

Δ-ι-α-λ-ο-γ-ή και πάει λέγοντας...

ΠΑΙΔΕΙΑ λοιπόν, ΥΓΕΙΑ λοιπόν, για ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ας μην ανοίξουμε κουβέντα, γιατί ο θυμός και η οργή δεν μετριούνται, αλλά όλα αυτά είναι ο καπιταλισμός.

Φτάνει πια... Σταθερά, αταλάντευτα και χωρίς αυταπάτες τρία κόκκινα γράμματα. ΚΚΕ.