(...) Ως νέα γιατρός, ξεκινώντας την ειδίκευσή μου στο νοσοκομείο της πόλης μας πριν από δύο περίπου χρόνια, είχα την ελπίδα ότι θα μπορέσω από τη θέση του επαγγελματία Υγείας να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στον τόπο μου, και ταυτόχρονα να καταφέρω να εκπαιδευτώ επαρκώς πάνω στο συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο.

Δυστυχώς, όμως, από τις πρώτες κιόλας μέρες διαπίστωσα πως η πραγματικότητα που μου επιφύλαξαν η κυβέρνηση και η πολιτεία ήταν τελείως διαφορετική. Οι συνθήκες εργασίας για μια νέα γιατρό ήταν - λίαν επιεικώς - ακραίες και απαράδεκτες. Ατέλειωτες ώρες δουλειάς σε μία κλινική και ένα Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών με τεράστιες ελλείψεις (...) Εκπαίδευση πρακτικά δεν υπήρχε, διότι δεν περίσσευε κανένας να μας εκπαιδεύσει. Πρόγραμμα μαθημάτων δεν είχε ποτέ καταρτιστεί και ό,τι μαθαίναμε το μαθαίναμε στο καμίνι των ΤΕΠ, με τρομερό άγχος και αγωνία.

Το χρονικό διάστημα κατά το οποίο εγώ ξεκίνησα την ειδίκευσή μου στο ΓΝ Πρέβεζας συνέπεσε με την πανδημία COVID-19, οπότε βίωσα στις πιο ακραίες εκφάνσεις της αυτήν την τραγωδία για τον λαό μας και για ολόκληρη την ανθρωπότητα. (...) Τότε είδα για πρώτη φορά σε έναν χώρο δουλειάς, κάτω από τέτοιες συνθήκες, πώς δρουν οι κομμουνιστές (...) Εκείνοι μου είπαν πως ο ανυποχώρητος, οργανωμένος αγώνας φέρνει αποτελέσματα.

Θυμάμαι επίσης τον Απρίλη του 2020 που η κυβέρνηση, επιστρατεύοντας όλο τον κατασταλτικό της μηχανισμό, απαγόρευε κάθε συνάθροιση. Παρ' όλα αυτά, στην Πρέβεζα τον Απρίλιο του 2020 στην πύλη του νοσοκομείου έγινε η πρώτη κινητοποίηση των σωματείων και εκεί οι περισσότεροι που βρέθηκαν ήταν κομμουνιστές.

Εκεί κάπου κατάλαβα κι εγώ πως ο ανυποχώρητος αγώνας φέρνει αποτελέσματα.

Με τον αγώνα αυτό, λοιπόν, καταφέραμε να αποκτήσουμε μια σχετική επάρκεια σε μέσα ατομικής προστασίας, να βελτιώνεται κάπως ο εξοπλισμός με την προμήθεια αναπνευστήρων και συσκευών χορήγησης οξυγόνου, να δημιουργείται διακριτός χώρος στο νοσοκομείο για να νοσηλευτούν οι ασθενείς COVID και να γίνονται κάποιες προσλήψεις, έστω και συμβασιούχων.

Μέσα από τις εμπειρίες μου αυτές στο ΓΝ Πρέβεζας, ήρθα αντιμέτωπη με την τεράστια αναντιστοιχία που υπάρχει ανάμεσα στα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα στην Ιατρική και στον πρωτόγονο τρόπο που εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να την ασκήσουμε. Αντιλήφθηκα την αναντιστοιχία των συνθηκών νοσηλείας των ασθενών σε σχέση με αυτές που θα έπρεπε να είναι, τις συνθήκες εργασίας των υγειονομικών σε σχέση με αυτές που θα όφειλαν να υπάρχουν, την εκπαίδευση που θα έπρεπε να μας παρέχεται σε σχέση με αυτή που μας δίνουν και πολλά άλλα. Κάπως έτσι, άρχισα να αναζητώ και τις αιτίες που δημιουργούν αυτήν την απογοητευτική κατάσταση.

Ποιος άλλος άραγε θα μπορούσε να φταίει για όλα τα παραπάνω, εκτός από τη λογική που βάζει τις ανθρώπινες ανάγκες πίσω από το επιχειρηματικό κέρδος;

Ποιος άραγε θα μπορούσε να φταίει, εκτός από εκείνους που δεν μας υπολογίζουν ως ανθρώπους με ανάγκες και όνειρα, αλλά μας βλέπουν σαν μηχανές που παράγουν κέρδος;

Ποιος άλλος άραγε θα μπορούσε να φταίει, εκτός από το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που ζούμε και που ονομάζεται καπιταλισμός;

Αυτή είναι η ουσία του πράγματος, αυτός είναι ο πραγματικός αίτιος και αυτόν πρέπει να αντιμετωπίσουμε αν θέλουμε να δούμε ομορφότερες μέρες.

Κλείνοντας, αγαπητοί συνάδελφοι και συμπολίτες, θα ήθελα από αυτό εδώ το βήμα να δηλώσω την απόφασή μου να συνεχίσω να συμπορεύομαι με τους κομμουνιστές σε αυτόν τον δρόμο της οργανωμένης πάλης και της διεκδίκησης, για ένα καλύτερο αύριο για κάθε ασθενή που πάσχει και δεν του επιτρέπεται να βρει την υγειά του γιατί είναι φτωχός, για κάθε άνθρωπο που δυστυχεί ενώ θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένος, για ολόκληρη την ανθρωπότητα, που κινδυνεύει να βυθιστεί στη δίνη του πολέμου ενώ θα μπορούσε να ζει και να δημιουργεί ειρηνικά.