Συμφωνώ με το πρώτο κείμενο των Θέσεων για το 21ο Συνέδριο του Κόμματός μας. Διαβάζοντάς το βλέπω και εγώ τις συνθήκες δράσης, τα προβλήματα που αντιμετωπίζω και τις αδυναμίες μου. Με μεγάλη σαφήνεια και στόχευση η Κεντρική Επιτροπή αποτυπώνει τόσο την πορεία μας από το 20ό Συνέδριο όσο και τα ζητήματα με τα οποία θα αναμετρηθούμε, ώστε να μπορούμε να παίξουμε με αποφασιστικότητα και ετοιμότητα το ρόλο μας ως ΚΚΕ, ως «νους - καρδιά - οργανωτής της εργατικής - λαϊκής πάλης για το σοσιαλισμό».

Κατανοώντας στην ουσία της και όχι ως σύνθημα τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, με τον συνολικό αρνητικό συσχετισμό, την αντεπαναστατική περίοδο όπου ζούμε και δρούμε, καταλαβαίνουμε γιατί το Κόμμα ρίχνει τόσο μεγάλο βάρος στην ιδεολογική - πολιτική θωράκιση των μελών του. Αν αναλογιστεί κανείς, επιπλέον, ότι η νέα γενιά, αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία, δεν διαπνέονται από την αισιοδοξία στη ζωή των προηγούμενων γενιών - αισιοδοξία που πήγαζε, πιστεύω, και από την ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης και του ανεβασμένου εργατικού κινήματος - γίνεται ακόμα πιο φανερό το γιατί, για να αντέξει κάποιος σήμερα, να πάει μέχρι τέλους την κομματική του ιδιότητα και το καθήκον, χρειάζεται στέρεο ιδεολογικό επίπεδο. Συνειδητή πίστη στις αρχές λειτουργίας, στο Πρόγραμμα και το Καταστατικό, στη στρατηγική μας.

Αυτό αποκτά ακόμα μεγαλύτερο βάρος στις γυναίκες της εργατικής τάξης. Η ανάγκη εξειδικευμένης δουλειάς, όσο κι αν τα προηγούμενα χρόνια βρισκόταν στο πίσω μέρος του μυαλού μας ή και υποτιμούνταν, πλέον πρέπει να μπει μπροστά με ανεβασμένη υπευθυνότητα. Η γυναίκα, απαραίτητη στην παραγωγή ως αναγκαίο εργατικό δυναμικό, απαραίτητη στην αναπαραγωγή των ανθρώπων λόγω του ιδιαίτερου ρόλου της, απαραίτητη και στη φροντίδα συνολικά της οικογένειας, βάλλεται από παντού από το καπιταλιστικό σύστημα, καθώς από το ίδιο του το DNA αδυνατεί να δει και να στηρίξει τον κοινωνικό πλέον χαρακτήρα όλων των παραπάνω: Της εργασίας, της μητρότητας, της οικογένειας. Ταυτόχρονα, σειρά αναχρονιστικών αντιλήψεων επιζούν και στη χώρα μας, και μάλιστα πλέον παρουσιάζονται και με επιστημονικοφάνεια. Εκατοντάδες τα παραδείγματα, θα αναφέρω ένα: Την αποκλειστική παραμονή του μωρού έως τουλάχιστον τα δύο έτη με τη μητέρα του, ως το καλύτερο για την ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξή του - που υιοθετείται και από παιδιάτρους και πλασάρεται στις νέες μαμάδες. Αποψη που επί της ουσίας αναγνωρίζει μόνο την ατομική ευθύνη της μητέρας στο μεγάλωμα του παιδιού και καλύπτει με αυτόν τον τρόπο τις τεράστιες ελλείψεις κρατικών δομών φροντίδας και αγωγής βρεφών και νηπίων.

Η επιλογή δημιουργίας οικογένειας από τις νέες συντρόφισσες, πέρα από χαρά, μας φέρνει αντιμέτωπες με μια συνολική ανατροπή της ζωής που είχαμε μάθει. Ειδικά το πρώτο διάστημα αλλάζει πλήρως ο τρόπος οργάνωσης της ζωής. Μπαίνουν άλλες προτεραιότητες. Ελαχιστοποιείται ο ελεύθερος χρόνος και τις περισσότερες φορές δεν αξιοποιείται δημιουργικά. Αυξάνεται η σωματική και ψυχική κούραση.

Σε αυτές τις νέες συνθήκες καλούνται τα νέα ζευγάρια να αντιμετωπίσουν και τις πρόσθετες δυσκολίες που τους θέτει το καπιταλιστικό σύστημα. Απουσία οργανωμένου κρατικού ελέγχου για το μωρό και τη μάνα, επαφίεται στους ίδιους. Απουσία βοήθειας στο σπίτι τον πρώτο καιρό, π.χ. με μαία και βρεφοκόμο - πάλι επαφίεται στη δική τους ατομική βούληση και οικονομική δυνατότητα. Η νέα μητέρα επιβαρύνεται με όλες τις υποχρεώσεις και καλείται μαζί με τον σύντροφό της να βρουν την καλύτερη φόρμουλα που θα δουλέψει για αυτούς. Εντείνονται όλα αυτά και από τις σύγχρονες συνθήκες εργασίας ή την ανεργία, που επί της ουσίας κατακερματίζουν την οικογένεια, δημιουργούν συγκρούσεις στη σχέση του ζευγαριού. Ετσι, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο τρόπος ζωής με το πρόγραμμα, τον χρόνο που είχαμε, την προσαρμοστικότητά μας σε καταστάσεις, εξανεμίζεται. Κατάσταση που μας φέρνει σε εσωτερική σύγκρουση: Από τη μια το κομματικό μας καθήκον και από την άλλη η ανατροφή των παιδιών μας, αδυνατώντας να τα δούμε έτσι όπως είναι, συνδυασμένα σε μια ολότητα.

Εδω λοιπόν, πέρα από τα παραδείγματα ζωής άλλων συντρόφων με οικογένεια που παίζουν σημαντικό ρόλο και δεν τα υποτιμώ, πέρα από τη συντροφική κατανόηση και επιμονή να στηρίξουμε τα νέα ζευγάρια, δεν μπορείς να πας μακριά χωρίς την ιδεολογικοπολιτική στήριξη. Η γυναίκα μέλος του ΚΚΕ χρειάζεται να έχει κατακτημένο θεωρητικό μαρξιστικό υπόβαθρο. Να μπορεί μέσα στις δυσκολίες και τις αναποδιές να αναγνωρίζει την αιτία, ποιος, τι οφείλεται γι' αυτά, και να μη βαραίνουν συνειδησιακά την ίδια ατομικά. Εχει να αναμετρηθεί με καταιγισμό πληροφοριών για το μεγάλωμα των παιδιών της, που πολλές φορές αδυνατεί να διακρίνει, αν δεν υπάρχει διαλεκτική σκέψη, τι είναι σωστό και τι λανθασμένο. Να κάνει συνειδητές επιλογές τόσο στην ανατροφή των παιδιών της, με σκοπό να διαμορφώνει ανθρώπους ικανούς να γίνουν μέλη της ΚΝΕ και αργότερα να φέρουν τον τίτλο του μέλους του Κόμματος, όσο και για την ίδια.

Εδώ λοιπόν θέλει από εμάς να ρίξουμε φως. Να επιμείνουμε στη θεωρητική συζήτηση θέσεων και επεξεργασιών του Κόμματος, στη μαρξιστική μόρφωση, στην επαφή με το καλό λογοτεχνικό βιβλίο, με όλα τα είδη του πολιτισμού, για μια συνολική προσπάθεια πνευματικής καλλιέργειας και ανάτασης.

Ας αναλογιστούμε τώρα ότι για μία γυναίκα μη μέλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ οι δυσκολίες είναι ακόμα μεγαλύτερες. Γιατί δεν έχει ζήσει την κομμουνιστική συντροφικότητα, δεν μπορεί να κατανοήσει σωστά τις αιτίες φαινομένων της ζωής της. Παρασύρεται και είναι ευάλωτη. Πόσο μεγάλη φροντίδα και εξειδίκευση στη δουλειά μας θέλει, για παράδειγμα, να παρέμβεις σε γυναίκες εργαζόμενες μανάδες που δεν έχουν καμία επαφή με το οργανωμένο κίνημα. Εκεί και σε αυτές δηλαδή που πρέπει να αντιμετωπίσεις όχι μόνο δισταγμό, αλλά και φόβο. Παγιωμένες αντιλήψεις για τη θέση της γυναίκας και το πρότυπο της καλής νοικοκυράς - μητέρας - συζύγου που υπάρχει στην κοινωνία. 'Η ας σκεφτούμε τι ιδιαίτερη προσοχή και στήριξη ιδεολογική χρειάζεται μια γυναίκα που κάνει βήματα, ενώ ο σύντροφός της δεν έχει επαφή με το Κόμμα ή με τις ταξικές δυνάμεις στο κίνημα.

Εδώ και κλείνοντας, όπως γράφει και η ΚΕ στη Θέση 38, «τα Οργανα του Κόμματος και της ΚΝΕ χρειάζεται να στηρίξουν με συγκεκριμένα ιδεολογικά - πολιτικά - οργανωτικά μέτρα ώστε με δημιουργικό τρόπο να προβληθούν οι κομμουνιστικές αξίες, οι συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται ο σύγχρονος "βουβός" ηρωισμός και να καλλιεργείται η αντοχή μπροστά στις δυσκολίες της ταξικής πάλης, αλλά και των συνθηκών εργασίας, σπουδών, ζωής».