Με όρους μπαράζ ο αστικός Τύπος προσπαθεί να ενοχοποιήσει την εργατική τάξη για την καπιταλιστική κρίση.

Με ένα κάρο σοφιστείες προσπαθούν να κάνουν τον εργάτη να νιώθει ένοχος μην και τυχόν χάσει από τον ανταγωνιστή του ο τάδε τραπεζίτης. Να βλέπει σαν αντίπαλο τον άλλο εργάτη, αυτόν που επιμένει πως την κρίση πρέπει να την πληρώσουν οι καπιταλιστές.

Επειδή κανένας εργάτης δε βάζει μόνος του το κεφάλι στον ντορβά, ο αστικός Τύπος εκβιάζει ανοιχτά, παρουσιάζοντας το πρόβλημα των καπιταλιστών σαν πρόβλημα των εργατών, μιλάει για την επιβίωση της χώρας, όταν πρόκειται μόνο για την κερδοφορία των καπιταλιστών.

Παρουσιάζουν τον ανταγωνισμό των καπιταλιστών, για το ποιος θα χαθεί μέσα στη δίνη της κρίσης, σαν πρόβλημα που προέρχεται από τους μισθούς και τα δικαιώματα. Ενώ γνωρίζουν πως είναι η αναγκαστικά ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού που κάνει ορισμένους από τους καπιταλιστές περιττούς.

Διαστρέφουν την αλήθεια, όταν μιλάνε για ανισότητα ανάμεσα σ' αυτόν που έχει δουλειά κι αυτόν που δεν έχει, όταν η μόνη ανισότητα είναι αυτή ανάμεσα στους καπιταλιστές και τους εργάτες.

Προκαλούν όταν ταυτίζουν την καπιταλιστική οικονομία με το άδειο τραπέζι του εργάτη και αξιώνουν «όλα τα κεφάλια μέσα», για να κερδίσει περισσότερα ο καπιταλιστής.

Απέναντι στο προπαγανδιστικό μπαράζ της αστικής τάξης, των κομμάτων και του Τύπου της, μόνο το ΚΚΕ έχει κάνει καθαρό πολύ πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, ότι άλλο δρόμο έχουν ανάγκη οι παραγωγοί του πλούτου. Εδειξε έγκαιρα τα αδιέξοδα του συστήματος, ανέλυσε έγκαιρα το χαρακτήρα της κρίσης, έδειξε ότι είναι κρίση του ίδιου του συστήματος, επεξεργάστηκε σχέδιο για μια λαϊκή οικονομία και πήρε μέτρα για να υπάρξουν αντιστάσεις, να διαμορφωθεί εκείνη η κοινωνική συμμαχία που απαιτείται, για να διεκδικήσει την ίδια την πολιτική εξουσία.

Πάρα πολύ γρήγορα, ο καταιγισμός της επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, δικαίωσε το ΚΚΕ. Πάρα πολύ γρήγορα γίνεται ορατό πλέον σε όλο και περισσότερους ότι η λύση δεν μπορεί να βρίσκεται στη σφαγή των εργατών μεταξύ τους για το ποιος έχει «προνόμια» και ποιος όχι, αλλά στη συνολική οργανωμένη αντεπίθεση για την προστασία του λαού, για το άνοιγμα του δρόμου για μια άλλου τύπου ανάπτυξη.

Η επίθεση έχει ενταθεί και θα εντείνεται ολοένα και περισσότερο. Αλλά και πολλά δείχνουν πως καρπίζει η κοινωνική συνείδηση που πετάει στα σκουπίδια τις αγωνίες των καπιταλιστών, αντιγυρίζει το «ο θάνατός σας η ζωή μου» και επιλέγει να αναμετρηθεί στα ίσα με τους καπιταλιστές και το πολιτικό τους σύστημα.

Κάθε χτυποκάρδι πλέον αξίζει μόνο για έναν λόγο: Να εφαρμοστεί το δικό μας σχέδιο για τη λαϊκή αντεπίθεση, για την κοινωνική συμμαχία που θα οδηγήσει σε ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Οσο οι εργάτες μπορούν να πουν θαρρετά πως σαν τον βρεγμένο δεν τη φοβούνται τη βροχή, άλλο τόσο και οι κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή αυτής της πάλης θα δείχνουν κάθε στιγμή, με όπλο την επιστημονική κοσμοθεωρία τους, πως η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων είναι τόσο απόλυτα μονόδρομος όσο και η πορεία του ήλιου που αναγκαστικά βγαίνει απ' την ανατολή.

Οι καπιταλιστές βρίσκονται αντιμέτωποι με την όξυνση της κυρίαρχης αντίφασης του συστήματός: Οι παραγωγικές δυνάμεις έχουν αναπτυχθεί τόσο πολύ, η κοινωνικοποίηση της παραγωγής επίσης, που δεν χωράνε πια στις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής, ενώ εμπόδιο στην ανάπτυξη - γι' αυτό και η κρίση - είναι η καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. Τώρα είναι η ώρα που η εργατική τάξη πρέπει να αρνηθεί το δέσιμό της στο άρμα των καπιταλιστών, τώρα πρέπει να τους αφήσει να χαθούν, τώρα πρέπει να κάνει σημαία της το αίτημα για κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.