Πάντοτε η πλουτοκρατία και τα κόμματά της, οι ιδεολογικοί της μηχανισμοί προσπαθούν να παρουσιάσουν το δικό τους ταξικό συμφέρον ως συμφέρον όλης της κοινωνίας, ως «εθνικό συμφέρον». Πόσο μάλλον σε συνθήκες κρίσιμες για τα καπιταλιστικά κέρδη, όταν τα μέτρα που επιβάλλονται και θα επιβληθούν θα είναι ακόμα πιο σκληρά. Σε συνθήκες ύφεσης, που η καπιταλιστική κρίση κάνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα μονοπώλια αμείλικτο, καλούνται οι εργαζόμενοι να βάλουν εθελοντικά το κεφάλι τους στη «θηλιά». Καλούνται σε συναίνεση, σε συνεργασία με τους εκμεταλλευτές τους στο όνομα κάποιας «εθνικής υπόθεσης». Καλούνται να υποταχθούν στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και να παραιτηθούν από τα δικά τους.

Αυτός είναι και ο λόγος που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ - το κάθε κόμμα μπροστά στο ενδεχόμενο να διαχειρίζεται αυτό τα συμφέροντα της αστικής τάξης μετά τις εκλογές - επιμένουν να ζητούν κοινωνική συνοχή μετά τις εκλογές. Ανταγωνίζονται ποιος είναι πιο ικανός να εξαπατήσει τα λαϊκά στρώματα, για να πετύχει τη συναίνεσή τους όταν θα φορτωθούν τα νέα, μεγαλύτερα βάρη. Για να πειστούν οι εργαζόμενοι να παραμερίσουν τις ανάγκες τους, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και άλλα κόμματα όπως ο ΛΑ.Ο.Σ., μιλούν για «το συμφέρον του τόπου», για τη «χώρα που βρίσκεται μπροστά από μια πρόκληση», για «λόγους εθνικού συμφέροντος». Βεβαίως, η Ελλάδα σαν «τόπος», σαν «χώρα», έχει μια οικονομία που είναι καπιταλιστική. Μόνο που το συμφέρον των καπιταλιστών του τόπου είναι «λαιμητόμος» για την εργατική τάξη, γενικά τους εργαζόμενους, τα μικρομεσαία στρώματα του χωριού και της πόλης, το νέο και τη νέα, τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών του τόπου.

«

Εθνικό συμφέρον» σε μια χώρα που είναι χωρισμένη σε τάξεις είναι το συμφέρον της άρχουσας τάξης. Γι' αυτό και τα «σκληρά μέτρα» που με κυνισμό εξήγγειλε ο πρωθυπουργός δε θα είναι σκληρά για όλους. Γι' αυτό το ΠΑΣΟΚ δε θα καταργήσει κανένα μέτρο της ΝΔ, αντίθετα υπόσχεται νέες ελαφρύνσεις στους επιχειρηματίες. Και οι δύο ζητούν συνεργασία των λεγόμενων παραγωγικών τάξεων της χώρας, δηλαδή των εκμεταλλευτών με τους εκμεταλλευόμενους. Αυτή η συνεργασία δεν περιλαμβάνει σε καμία περίπτωση αμοιβαίες υποχωρήσεις. Απαιτεί την πλήρη υποταγή των εργαζομένων στο συμφέρον των εργοδοτών κάτω από το εκβιαστικό δίλημμα «ή συμμορφώνεστε ή αλλιώς η χώρα θα ταλανίζεται από την κρίση». Λες και οι εργαζόμενοι ευθύνονται για την κρίση ή λες και η κρίση είναι ένα φυσικό φαινόμενο που χτύπησε τη χώρα ξαφνικά ή λες και όλοι σε αυτή τη χώρα πλήττονται το ίδιο από την κρίση.

Οι εργαζόμενοι έχουν αρκετά μεγάλη πείρα. Η ταξική ειρήνη, η υποταγή στους εκπροσώπους των μονοπωλίων έχει χειροτερέψει την κατάσταση της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη είχε κατακτήσεις μόνο όταν στάθηκε ενωμένα ως τάξη απέναντι σε τάξη, μόνο όταν πάλεψε με γνώμονα τις δικές της σύγχρονες ανάγκες. Κανένα λόγο δεν έχουν οι εργαζόμενοι να καταπιούν το «χάπι» του λεγόμενου εθνικού συμφέροντος και να πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση, όπως πληρώνουν και τα καπιταλιστικά κέρδη. Αντίθετα, έχουν πολλά να κερδίσουν πηγαίνοντας στην κάλπη αγωνιστικά, ενισχύοντας το ΚΚΕ, το κόμμα της δικής τους τάξης, που εκφράζει τα συμφέροντά τους και που δεν μπορεί η πλουτοκρατία να το βάλει στο χέρι.