Ενα από τα βασικά στοιχεία που διαχωρίζουν τον καπιταλιστικό από τον σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής είναι από ποιον και για ποιον γίνεται η αξιοποίηση της έρευνας και της επιστημονικής γνώσης. Στον καπιταλισμό, η γνώση αξιοποιείται για την παραγωγή ανταλλακτικών αξιών, με στόχο το κέρδος, που εξ ορισμού, αφού γίνεται άναρχα και χωρίς κεντρικό σχεδιασμό, οδηγεί στη σπατάλη, τη ρύπανση και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής ενώ φαίνεται να αφορά τον κάθε δημιουργικό άνθρωπο, στην πραγματικότητα απευθύνεται μόνο σ' αυτόν που εκμεταλλευόμενος τους άλλους συσσωρεύει κεφάλαιο και κατέχει πολλά μέσα παραγωγής και λόγω αυτού μπορεί να επιτυγχάνει οικονομίες της κλίμακας σε όφελός του, στον ανταγωνισμό του με τους άλλους καπιταλιστές. Στον καπιταλισμό υπάρχουν τάξεις, που σήμερα οι απολογητές του θέλουν να «ξεχάσουν» την ύπαρξή τους. Μια ολιγομελής τάξη, η αστική τάξη, που λόγω της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου γίνεται όλο και μικρότερη αριθμητικά, αλλά και ισχυρότερη οικονομικά, αφού οι μικροί και οι μεσαίοι, με τις αυταπάτες τους ότι θα γίνουν και αυτοί κάποτε μεγάλοι, προσφέρονται ως βορά στους μεγάλους. Πολυάριθμη είναι η εργατική τάξη που παράγει τον πλούτο, που όμως το μεγαλύτερο μέρος του δεν το καρπώνεται η ίδια, αφού αυτό παρακρατείται και συσσωρεύεται από τους καπιταλιστές κατόχους κεφαλαίων και μέσων παραγωγής.

Στη σοσιαλιστική και πολύ περισσότερο στην αταξική κομμουνιστική κοινωνία η γνώση αξιοποιείται για την παραγωγή αξιών χρήσης, με στόχο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Για να γίνει αυτό, απαιτείται κεντρικός σχεδιασμός και οι οικονομίες της κλίμακας να αξιοποιούνται σε όφελος όλης της κοινωνίας, έτσι ώστε η παραγωγή να γίνεται με τον αποτελεσματικότερο και οικονομικότερο τρόπο.

Επομένως, στον καπιταλισμό δεν υπάρχει δραστηριότητα που να μην υποτάσσεται στη λογική της κερδοφορίας του κεφαλαίου και ως εκ τούτου στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό στη λογική της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών και στην απελευθέρωση των εργαζομένων από τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Είναι λοιπόν φυσικό σε μια καπιταλιστική οικονομία τόσο η έρευνα και η επιστημονική γνώση, όσο και η αντιμετώπιση, στην πραγματικότητα μη αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών στην ΕΕ και στη χώρα μας, να υποτάσσεται στη λογική αυτή.

Γιατί τι άλλο παρά υποταγή στην κερδοφορία του κεφαλαίου είναι, όταν:

Ο υπουργός Ανάπτυξης της κυβέρνησης της ΝΔ Κωστής Χατζηδάκης δηλώνει «...με τα προγράμματά μας, επιβάλλουμε τη συνεργασία των πανεπιστημίων και των ερευνητικών ινστιτούτων με τις επιχειρήσεις...» σε πολύ λίγους τομείς, όπως αυτοί της «μικροηλεκτρονικής, βιο-αγροδιατροφής, βιοτεχνολογίας και ανανεώσιμων πηγών ενέργειας», να και η «πράσινη οικονομία» του ΠΑΣΟΚ, και όπου οι διάφορες κοινωνικές ομάδες, όπως οι «νεφροπαθείς, διαβητικοί, ηλικιωμένοι, καρκινοπαθείς, έγκυες» απλά και κυνικά, είναι ...«μεγάλες καταναλωτικές ομάδες». Βέβαια, στον κυνισμό τους είναι ειλικρινείς, γιατί έτσι βλέπουν τους αρρώστους, τις γυναίκες και τους ηλικιωμένους το κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές του. Ως «πελάτες» από τους οποίους μπορούν να αποκομίσουν κέρδη. Που σημαίνει ότι για να μεγιστοποιηθούν, θα πρέπει να πουλούν όσο το δυνατόν ακριβότερα και να έχουν όσο το δυνατό μικρότερο κόστος παραγωγής. Αποτέλεσμα ο λαός να χτυπιέται διπλά, και ως εργαζόμενος με μικρότερο μισθό, και ως καταναλωτής με ακριβότερες τιμές. Θα σου πουν βέβαια ότι ο βαριά άρρωστος και ο συνταξιούχος των 400 ευρώ, αν θέλει παίρνει το φάρμακο. Θα στο πουν αυτό γιατί στον καπιταλισμό υπάρχει το παραμύθι της ελεύθερης διαπραγμάτευσης μεταξύ πωλητή και αγοραστή. Πονηρά ξεχνούν, όμως, ότι για τον άρρωστο το φάρμακο δεν έχει ανταλλακτική αξία, δεν είναι εμπόρευμα, αλλά αξία χρήσης, το χρειάζεται για να καλύψει την επιτακτική ανάγκη του και θα δώσει όσα - όσα για να το αποκτήσει.

Η αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών, όπως οι σεισμοί, αλλά και οι πυρκαγιές, που βέβαια πολλές από τις οποίες είναι ανθρωπογενείς και σκόπιμες, δεν είναι στους επιλέξιμους από το κεφάλαιο τομείς, επειδή προφανώς δεν είναι άμεσα κερδοφόροι. Η πολιτική αντιμετώπισής τους απαιτεί η γη και η κατοικία να είναι δημόσια αγαθά και όχι εμπορεύματα, το δημόσιο να έχει την ευθύνη αντιμετώπισής τους, να υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός και συντονισμός. Αντίθετα, η χώρα μας, κατά τις επιταγές - συναποφάσεις της ΕΕ συρρικνώνει και υποβαθμίζει το δημόσιο τομέα, δεν πληρώνει τις θέσεις με μόνιμο, έμπειρο και καλά αμειβόμενο προσωπικό, διαχέει τις ευθύνες, παραδίδει τη διαχείριση των κρίσεων στους εργολάβους των ενοικιαζόμενων εργαζόμενων και τους χορηγούς - πολυεθνικές και ζητάει από τους πολίτες να προσφέρουν εθελοντικά την εργασία τους κάτω από τις οδηγίες τους.

Η σχέση μεταξύ του αριθμού των επαγγελματικών χώρων και των κατοικιών που κρίθηκαν κατεδαφιστέοι, μετά το σεισμό της Πάρνηθας ήταν 1 προς 1,3 (1.993 προς 2.689), ενώ αυτών που κρίθηκαν επισκευάσιμοι ήταν 1 προς 9,3 (3.694 προς 34.471), δηλαδή όσο περίπου είναι και η φυσική σχέση επαγγελματικών χώρων και κατοικιών. Είναι φανερό ότι όσον αφορά τις σοβαρές βλάβες οι επαγγελματικοί χώροι είναι πολύ πιο ευάλωτοι, επειδή οι ιδιοκτήτες τους δεν ενδιαφέρονται για την ασφάλεια των εργαζομένων σ' αυτούς, αλλά για τα κέρδη τους, και αυτό εξηγεί γιατί οι 56 από τους 143 νεκρούς ήταν σε επαγγελματικούς χώρους, με την τραγική πρωτιά τους 39 νεκρούς που θάφτηκαν στα ερείπια της «Ρικομέξ».

Μετά το σεισμό της Πάρνηθας αποφασίστηκε, από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να γίνει πρωτοβάθμιος προσεισμικός έλεγχος των 80.000-85.000 δημόσιων και κοινωφελούς χρήσης κτιρίων όλης της χώρας μέχρι το 2001. Μέχρι σήμερα, δέκα χρόνια μετά και με διαδοχικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ που επί μια πενταετία η κάθε μια κυβέρνησαν τον τόπο, μόνο στο 6% περίπου των κτιρίων αυτών έχουν γίνει στοιχειωδώς αξιόπιστοι πρωτοβάθμιοι ταχείς οπτικοί έλεγχοι. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι σε όσα κτίρια χρειάζεται να γίνουν προληπτικές ενισχυτικές επεμβάσεις αυτές δεν έχουν ξεκινήσει, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις σε κάποια σχολεία. Το πρόγραμμα αυτό, όπως και τόσα άλλα που έχουν σχέση με τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, δεν εξελίχθηκε σύμφωνα με το σχεδιασμό, λόγω - τι άλλο; - έλλειψης πόρων, προσωπικού, μέσων κλπ. Προφανώς πόροι υπάρχουν, αλλά αυτοί διατίθενται για να στηρίξουν την κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι για να καλύψουν τη λαϊκή ανάγκη και για σεισμικά ασφαλείς χώρους εργασίας.

Για κάθε 11 στρέμματα που καίγονται μόνο 1 αναδασώνεται, στις καμένες εκτάσεις ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια οι βίλες, και γίνονται σχέδια για το χτίσιμο πολυτελών ξενοδοχειακών μονάδων, γηπέδων γκολφ κλπ. Είναι αυτή η βεβαιότητα ότι όχι μόνο κανένας από τους φυσικούς, αλλά κυρίως τους ηθικούς αυτουργούς των πυρκαγιών δε θα τιμωρηθεί, αλλά αντίθετα θα μπορέσουν να καρπωθούν όλο και περισσότερα φιλέτα του εμπορεύματος γη. Και είναι οι νόμοι της ΝΔ, το 1977, και του ΠΑΣΟΚ, το 1987, που αποχαρακτήρισαν συνολικά 70 εκατομμύρια στρέμματα δασικών εκτάσεων που οπλίζουν το χέρι των εμπρηστών.

Για το κεφάλαιο και οι φυσικές καταστροφές είναι ένα άλλο πεδίο κερδοφορίας του. Ο λαός μας πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά του από το βίο και την πολιτεία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που με συνέπεια και στοχοπροσηλωμένα υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Να τιμωρήσει με την ψήφο του τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Ψηφίζοντας μαζικά το ΚΚΕ να αντισταθεί σε μια πολιτική που μεταφέρει τα βάρη της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος στις πλάτες του και τον αφήνει ανυπεράσπιστο στις φυσικές καταστροφές.

Να διεκδικήσει τη λήψη άμεσων μέτρων, όπως συνεχείς, ουσιαστικοί και αποτελεσματικοί προσεισμικοί έλεγχοι και απαραίτητες επεμβάσεις σε δημόσια κτίρια, εργοστάσια, χώρους συνάθροισης της νεολαίας κλπ.

Να ανοίξει το δρόμο για την ικανοποίηση όλων των αναγκών του, χωρίς αφεντικά και νταβατζήδες.