Το πρόβλημα για τους ανθρώπους της δουλειάς, κι εδώ στην «καθυστερημένη Ανατολή», κι εκεί στην «αναπτυγμένη Δύση», είναι ένα: Δουλεύουν όλο και πιο πολύ, είτε σε χρόνο είτε σε ένταση, κι απέναντι στις αυξημένες ανάγκες τους παίρνουν όλο και πιο λίγο από τον πλούτο που παράγεται έτσι κι αλλιώς από τη δική τους δουλειά, αλλά συγκεντρώνεται σε χέρια όλο και πιο λίγων. Οταν, όμως, δεν ικανοποιείς τις ανάγκες σου, ζεις πιο λίγο κι ας μοιάζει η ζωή μεγαλύτερη στη διάρκειά της.

Το πρόβλημα ιστορικά λύνεται μόνο με επαναστατικό τρόπο. Μόνον όταν οι παραγωγοί του πλούτου πάρουν την εξουσία στα χέρια τους και οργανώσουν την οικονομία στα μέτρα τους.

Αυτήν τη συνείδηση αποτρέπουν, θελημένα ή όχι, όσοι σπέρνουν αυταπάτες ότι χωρίς να σπάσεις αυγά, χωρίς δηλαδή ταξικό αγώνα, μπορείς να κυριαρχήσεις απέναντι στις δυνάμεις που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και την πολιτική εξουσία παροπλίζοντας την εργατική τάξη, απέναντι στην κρατική βία της καπιταλιστικής εξουσίας. Και αυτό πάει παρέα με οικονομικές θεωρίες, που, ενώ φαντάζουν διαμετρικά αντίθετες, συντηρούν το σύστημα της εκμετάλλευσης και φιλολογούν περί το «φύλο των αγγέλων». Τέτοιες είναι και οι σχολές στην οικονομία υπέρ της κρατικής, ή, κατά της κρατικής παρέμβασης, με αδιατάραχτες πάντα τις σχέσεις παραγωγής.

Βράζουν στο ζουμί τους, προσπαθώντας να βρουν διέξοδο σε ένα πρόβλημα που δημιουργείται από την ίδια την ύπαρξη του κεφαλαίου. Οσο το κεφάλαιο παραμένει, θα παραμένουν και οι κρίσεις που συνοδεύουν την κεφαλαιοκρατική παραγωγή. Τα περί ελλειμμάτων έχουν αξία για τις μεταξύ τους συζητήσεις, δίνουν τροφή στους πολιτικούς τους για να παριστάνουν τους διαφορετικούς, αλλά δεν αλλάζουν προς το καλύτερο τη ζωή των ανθρώπων. Αντίθετα, παρατείνουν το βάθεμα της εκμετάλλευσης.

Την ώρα που αναπτύσσεται η φιλολογία για την κρίση, η αστική τάξη έχει καθαρό τι θέλει: Ισχυρές κυβερνήσεις - όχι κατ' ανάγκη πλειοψηφικές - αλλά ισχυρές στο να περνάνε τις αντεργατικές πολιτικές. Ετσι και στα καθ' ημάς προκρίνουν για έναν τέτοιο ρόλο σήμερα τον Παπανδρέου, όπως χτες τον Καραμανλή. Τη δουλειά της κάνει η αστική τάξη. Οπως και ο Παπανδρέου, που ανταποκρίνεται στο κάλεσμα και βεβαιώνει ότι θα συνεχίσει την πολιτική της ΝΔ. Βεβαιώνει, μάλιστα, ότι θα κινηθεί στα βήματα του Σημίτη. Στα βήματα, δηλαδή, που ήδη κινείται και ο Καραμανλής.

Γεγονός, που, με τη σειρά του, ερμηνεύεται από τους εργολάβους ως καλό βήμα που του επιτρέπει να κινηθεί θεσμικά, χωρίς κανείς να του ζητήσει να γίνει άμεσα συγκεκριμένος στα οικονομικά, εκεί, δηλαδή που κάθε λέξη μεταφράζεται αυτόματα σε τόσο κέρδος για τον καπιταλιστή, τόσο χάσιμο για τον εργάτη.

Κι έτσι, εν λευκώ, καλούνται τα λαϊκά στρώματα να επιλέξουν τον επόμενο κυβερνήτη, μεταξύ όμορων χώρων. Ομοροι χώροι σημαίνει με κοινές αναφορές. Για τη ΝΔ είναι από καιρό γνωστό πως είναι όμορος χώρος με το ΠΑΣΟΚ. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, επίσης ήταν γνωστό, όμως, πρώτη φορά το συγκρότημα - ένα είναι το συγκρότημα - ομολογεί ότι κι αυτός ο πολιτικός σχηματισμός είναι μία απο τις πηγές που τροφοδοτούν το νερόμυλο της αστικής εξουσίας. Η ανάλυση είναι σωστή. Μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ανήκει στα μικροαστικά στρώματα, που στο σύνολό τους δίνουν το κρίσιμο ποσοστό υπεροχής πότε στο ΠΑΣΟΚ, πότε στη ΝΔ. Μια κινούμενη άμμος με καθορισμένη την περίμετρο είναι όλοι μαζί.

Καθώς εκ των πραγμάτων ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε στο μέχρι τώρα ρόλο του, να ορθώσει αποφασιστικό ανάχωμα στο ΚΚΕ, τώρα ο βασικός κορμός του κόσμου του καλείται να συμβάλει σ' αυτό που έτσι κι αλλιώς είναι το χρέος του. Εξ ου και οι «μαχαιριές» και τα «ξηλώματα» εκεί που πλάσαραν «ενότητα». Ας το μετρήσουν όσοι από τους ψηφοφόρους του ταξικά έχουν άλλη αναφορά.

Διά ταύτα: Δε συγκρούεται η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, δε συγκρούονται οι δύο όψεις της μιας κι αδιαίρετης πολιτικής. Οι μόνες πολιτικές που βρίσκονται σε σύγκρουση είναι αυτή που φέρνει κέρδη στο κεφάλαιο κι αυτή που επιδιώκει να τους κόψει τα κέρδη, να εμποδίσει με κάθε τρόπο την ίδια την ύπαρξή τους, αυτή που καλεί το σύνολο των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων σε συσπείρωση και διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, που στην προοπτική του δε χωρά εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην προοπτική του απελευθερώνει τις παραγωγικές δυνάμεις, αυτές που ήδη σήμερα δεν χωράνε σ' αυτές τις παραγωγικές σχέσεις. Αυτόν το δρόμο κοινωνικά και πολιτικά τον εκφράζει το ΚΚΕ.