Είναι πραγματικά περιττό να προσπαθήσει κανείς να εξιστορήσει την πραγματικότητα, όταν ξέρει πως αυτός που τη διαστρεβλώνει δεν το κάνει από άγνοια. Ο σκοπός του αρθρογράφου, άλλωστε, γίνεται ολοφάνερος στην τελευταία παράγραφο του πονήματός του, όπου γράφει: «Η άλλη εξήγηση είναι ότι για τον Στάλιν και την παρέα του, ο "φυσικός εχθρός" ήταν οι δημοκρατίες - οι "ιμπεριαλιστές", που λέει και η Αλέκα... Οτι ο εχθρός ήταν κοινός με τον Χίτλερ και γι' αυτό συμμάχησαν. Και όταν ο Χίτλερ του την έπεσε, έκανε την ανάγκη φιλότιμο και θυμήθηκε να πολεμήσει με τους "ιμπεριαλιστές" κατά του ναζισμού». Αρα, εχθρός της δημοκρατικής Δύσης η ΕΣΣΔ και κατά συνέπεια φίλος της χιτλερικής Γερμανίας. Αρα, αθώοι του αίματος οι ιμπεριαλιστές που έσπρωξαν τον Χίτλερ να χυμήξει στην ΕΣΣΔ και ένοχοι τα 20.000.000 των Σοβιετικών που είχαν την πιο καθοριστική συμβολή στην κατατρόπωση του ναζισμού. Αυτή είναι η «Ιστορία» τους. Αυτός είναι ο κόσμος που υπερασπίζονται «το Βήμα» και η τάξη που υπηρετεί. Τόσος είναι ο φόβος τους για τα διδάγματα που κουβαλάει στο σήμερα ο ηρωισμός και η ανωτερότητα του Σοσιαλισμού απέναντι στη σαπίλα που αντιπροσώπευαν τότε οι δυο πλευρές του ίδιου ιμπεριαλιστικού νομίσματος: Η ναζιστική Γερμανία και οι «δημοκράτες» των άλλων ευρωπαϊκών κρατών και των ΗΠΑ.