«Μελέτη του ινστιτούτου Pew διαπίστωσε ότι 40% των Αμερικανών άνω των 55 ετών διατήρησαν την εργασία τους ή αναζήτησαν νέα, το μεγαλύτερο τέτοιο ποσοστό από το 1961. Αντίθετα, οι νέοι ηλικίας 16 με 24 ετών που εργάζονται αποτελούν ποσοστό 57% του εργατικού δυναμικού, από 66% το 2000 (...) Στην ερώτηση, γιατί συνεχίζουν να εργάζονται (...) σημαντικός αριθμός από αυτούς - σχεδόν 40% - παραδέχθηκε ότι η απόφασή του να συνεχίσει να εργάζεται οφείλεται στην οικονομική ύφεση. (...) Συνολικά, ο αριθμός ηλικιωμένων εργαζομένων αναμένεται να φθάσει τα 11,9 εκατομμύρια μέσα στα ερχόμενα χρόνια, που αντιπροσωπεύει ποσοστό 25% του συνολικού εργατικού δυναμικού. (...) Τα στοιχεία της Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ υπολογίζουν τους άπορους ηλικιωμένους στις ΗΠΑ σε 6,8 εκατομμύρια, ποσοστό 18,6% του πληθυσμού, καθώς οι μετρήσεις αφορούν περισσότερους δείκτες από το κόστος τροφίμων, που υπολογίζουν από το 1955 οι επίσημες στατιστικές (...) τα επίσημα ποσοστά φτώχειας στις ΗΠΑ θα αυξηθούν από 12,5% του πληθυσμού που είναι σήμερα, σε 15,3% του πληθυσμού, που αντιστοιχεί σε 45,7 εκατομμύρια απόρους Αμερικανούς» (το θέμα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Το 75% ψήφισε υπερ μιας δημόσιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Ε, λοιπόν η γνώμη των πολλών πρέπει πάση θυσία να γίνει θεσμός. Πώς θα γίνει αυτό; Με επανάσταση. Οχι με βία αλλά με καθιστική διαμαρτυρία» (ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ / ΤΑ ΝΕΑ).

«Για τον Κρούγκμαν η δημιουργία κρατικών ελλειμμάτων μέσω της αύξησης των δαπανών σε περιόδους κρίσης, όπως η σημερινή, είναι απολύτως αναγκαία προκειμένου να αποφευχθεί η οικονομική καταστροφή. Αντίθετα για τον Φέργκιουσον τα ελλείμματα υπονομεύουν το μέλλον, οδηγούν σε αύξηση των επιτοκίων και του πληθωρισμού και κατά συνέπεια απειλούν να στραγγαλίσουν οποιαδήποτε μελλοντική οικονομική ανάκαμψη. Επίσης, ο Κρούγκμαν πιστεύει ότι μεγαλύτερος κρατικός έλεγχος της οικονομίας είναι απαραίτητος προκειμένου να αποφευχθούν στο μέλλον ανάλογες κρίσεις κάτι το οποίο αρνείται κατηγορηματικά ο Φέργκιουσον» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).