Σε θερμοκήπιο της στρατηγικής του κεφαλαίου και των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων έχει αναδειχτεί η λειτουργία της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ) και αυτό επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά χτες στην ημερίδα που διοργάνωσε με θέμα «Οι επιπτώσεις της κρίσης στην απασχόληση: Ο ρόλος του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην αντιμετώπισή τους» με τη συμμετοχή πρωτοκλασάτων στελεχών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο, ότι παρά τους φραστικούς διαξιφισμούς μεταξύ των εκπροσώπων της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το ποιος έχει την πιο αξιόπιστη πρόταση για την κρίση και το ποιος διαθέτει τις μεγαλύτερες ικανότητες στη διαχείρισή της, την ίδια στιγμή και οι δύο έδωσαν όρκο πίστης στη Στρατηγική της Λισσαβόνας και σε όλες τις πολιτικές που απορρέουν απ' αυτήν.

Ετσι, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαθανασίου ζήτησε «διάλογο και συναίνεση», για να προχωρήσουν «σε μεταρρυθμίσεις για ένα αποτελεσματικότερο και σύγχρονο καθεστώς εργασίας», κάνοντας καθαρό ότι στην κυβέρνηση και στα συμφέροντα που εκπροσωπεί, δεν αρκούν τα μέχρι τώρα μέτρα αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων που έχει υλοποιήσει. Επιπλέον, επέμεινε «σε ακόμη περισσότερες τομές και μεταρρυθμίσεις του εκπαιδευτικού συστήματος». Ενα σύστημα, όπως υποστήριξε, «μακριά από τις αγκυλώσεις του χτες... το οποίο θα λειτουργεί με βάση τις ανάγκες της οικονομίας της γνώσης».

Στα ζητήματα της εκπαίδευσης επέμεινε και η εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ για θέματα Οικονομίας Λούκα Κατσέλη, η οποία τάχτηκε υπέρ της «διασύνδεσης μεταξύ αναγκών αγοράς και περιεχομένου σπουδών» τη διασύνδεση «της επαγγελματικής δραστηριότητας με τη Διά Βίου Εκπαίδευση μέσω προγραμμάτων», ενώ όσον αφορά τις σπουδές υποστήριξε ότι αυτές πρέπει «να συνδυάζουν γνώσεις και διεπιστημονικά πεδία με προώθηση της κινητικότητας, μέσα στα ΑΕΙ και ΤΕΙ»! Επί της ουσίας η πρόταση του ΠΑΣΟΚ βλέπει «την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας της εργασίας» μέσα από την παραγωγή μιας νέας γενιάς φοιτητών και σπουδαστών με υποβαθμισμένες επιστημονικές γνώσεις, αλλά κατάλληλους για τις τρέχουσες ανάγκες της αγοράς, μέσα από την απόκτηση μιας «σούπας» διαφόρων επιμέρους γνωστικών αντικειμένων. Ολο αυτό το πακέτο για την εκπαίδευση και την κατάρτιση αντιστοιχεί ακριβώς στις κεντρικές επιδιώξεις που απορρέουν από τη Λισσαβόνα. Μάλιστα, όσον αφορά την κατάρτιση, η Λ.Κατσέλη ζήτησε «να υπάρχει ανταποδοτικότητα στις δαπάνες», δηλαδή να χρηματοδοτούνται αδρά οι επιχειρήσεις μέσα από τον ΛΑΕΚ.

Την ίδια στιγμή προέβαλε ατόφιες τις αξιώσεις του κεφαλαίου - που βέβαια κάνει πράξη και η κυβέρνηση της ΝΔ - για επιπλέον οικονομικές ενισχύσεις. Συγκεκριμένα, ζήτησε «αξιοποίηση των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου για επιχειρήσεις και κλάδους», προφανώς γιατί κρίνει ότι είναι λίγα τα 28 δισ. ευρώ προς τις τράπεζες. Ακόμα, τη «δημιουργία νέων χρηματοδοτικών εργαλείων» και συνολικά τη «δημιουργία ενός ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος με άρση των αντικινήτρων που υπάρχουν...», για να συναντηθεί έτσι με τον Γ. Παπαθανασίου που ζήτησε «μεταρρυθμίσεις» στην αγορά εργασίας.

Στο ιδιότυπο αυτό δικομματικό πινγκ- πονγκ πλειοδοσίας υπέρ των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου μπήκε και η υπουργός Απασχόλησης Φάνη - Πάλη Πετραλιά και η υπεύθυνη του ΠΑΣΟΚ για τον τομέα αυτό Εύη Χριστοφιλοπούλου. Η πρώτη υπεραμύνθηκε όλων των μέχρι τώρα μέτρων υπέρ των επιχειρήσεων με το γνωστό Σχέδιο των 3,2 δισ. ευρώ, ενώ προανήγγειλε ότι σύντομα θα ανακοινώσει και νέες ενισχύσεις σε νέους «και δυναμικούς κλάδους της οικονομίας», όπως είπε, την κοινωνική οικονομία και την πράσινη ανάπτυξη.

Κίνητρα για νέες θέσεις εργασίας και επενδύσεις πρότεινε και η εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό, είπε, πρέπει να γίνει με «αντικειμενικά κριτήρια». Ζήτησε «βελτίωση» του νόμου 2639, του νόμου που προβλέπει την εκ περιτροπής εργασία, στην πραγματικότητα, όμως, αξίωσε τη μεγαλύτερη εξάπλωσή του, αφού τη σύνδεσε με επιδότηση των εργαζομένων για να κάνουν κατάρτιση, όσο διάστημα μπαίνουν στο καθεστώς της εκ περιτροπής εργασίας. Στην ίδια λογική ζήτησε να υπάρχουν «καλύψεις» στις άτυπες μορφές απασχόλησης, δηλαδή να προωθηθεί παραπέρα η ευελιξία, υπό το μανδύα της «νομιμότητας».

Απέναντι σε αυτό τον ορυμαγδό αντιδραστικών προτάσεων και πολιτικών, ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Στρατούλης ανέβηκε στο βήμα, για να προτείνει την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και την αντικατάστασή του με ένα Σύμφωνο βιώσιμης ανάπτυξης, δίνοντας έτσι νομιμοποίηση στο ρόλο της ΟΚΕ, όπως κάνουν τόσα χρόνια και τα στελέχη του που συμμετέχουν σε αυτή, ως εκπρόσωποι φορέων.

Το στίγμα, άλλωστε, του ρόλου της ΟΚΕ φρόντισε να τον ξαναδιατυπώσει με σαφήνεια ο πρόεδρός της Χρ. Πολυζωγόπουλος, ο οποίος αξίωσε την «συστράτευση όλων των οικονομικών και κοινωνικών δυνάμεων για την επίτευξη της μεγαλύτερης δυνατής συναίνεσης γύρω από τα σημαντικά ζητήματα, που απασχολούν την ελληνική οικονομία και κοινωνία».