«Εργαλείο χειραγώγησης με οικουμενική εμβέλεια», «βρισκόμαστε υπό επιτήρηση», «το ίντερνετ έφερε μια νέα μορφή συγκεντρωτισμού». Αυτά και άλλα πολλά φιλοξενεί στο σαββατοκυριακάτικο φύλλο της η «Εφημερίδα των Συντακτών», μαζί με στίχους του Ν. Γκάτσου από το γνωστό τραγούδι «Το δίχτυ». Ξέχασαν βέβαια να πουν ότι πέρα από το «δίχτυ» που έχουν στήσει με τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα» επιχειρηματικοί όμιλοι, κυβερνήσεις και κάθε λογής υπηρεσίες, είναι πολλοί εκείνοι που κράτησαν και κρατάνε χρόνια τώρα τη «λάμπα» σ' αυτό το «πυροφάνι». Η συγκεκριμένη εφημερίδα, ας πούμε, όλα τα προηγούμενα χρόνια και ειδικά κατά την περίοδο των λεγόμενων «πλατειών», αλλά και πιο πριν, σε άλλες περιπτώσεις, όπως π.χ. της λεγόμενης «Αραβικής Ανοιξης», που αποδείχθηκε βαρυχειμωνιά για τους λαούς, αποθέωνε τα μέσα αυτά, μιλώντας για «νέες μορφές συλλογικής οργάνωσης» και «νέα υποκείμενα», σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, «εργαλεία απελευθέρωσης» και πάει λέγοντας. Πρωτοστατούσε μάλιστα στην επίθεση που γινόταν σε όσους «παρωχημένους» και «ξεκομμένους από την πραγματικότητα», όπως το ΚΚΕ, αναδείκνυαν και αναδεικνύουν στις πραγματικές του διαστάσεις το ρόλο αυτών των μέσων. Πάει πολύ λοιπόν να κάνουν τώρα ότι «πέφτουν απ' τα σύννεφα» και να παριστάνουν τους «αθώους του αίματος» για τη διείσδυση και τον εξαγνισμό αυτών των μέσων.