Από τη μια, η κυβέρνηση εμφανίζεται να κάνει τομές με το πολυνομοσχέδιό της για την Παιδεία και, από την άλλη, εκπρόσωποι κομμάτων της αντιπολίτευσης κάνουν λόγο ούτε λίγο ούτε πολύ για αναχρονιστικές πολιτικές. Αφετηρία και των δύο πλευρών οι διατάξεις που καταργούν κάποια μέτρα, τα οποία όλο το προηγούμενο διάστημα κατάγγελλε το κίνημα.

Ωστόσο, για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών που βρίσκονται στα θρανία ή στα έδρανα, για τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση, η πραγματικότητα του σχολείου της αγοράς, του πανεπιστημίου - επιχείρηση παραμένει. Παραμένουν οι δυσκολίες στις σπουδές, η Παιδεία πίσω από τις λαϊκές ανάγκες, η προσήλωση στην «ανάπτυξη» και μέσω της Παιδείας προς όφελος των μονοπωλίων, η υποχρηματοδότηση, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και στην εκπαίδευση και όλα εκείνα που κάνουν την Παιδεία εμπόρευμα και υποταγμένη στις ορέξεις των επιχειρήσεων.

Στα ερωτήματα «πόση Παιδεία, για λογαριασμό ποιου, με τι κόστος» εξακολουθούν να έχουν την ίδια απάντηση που είχαν με τις προηγούμενες αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Δηλαδή, Παιδεία πίσω από τις πραγματικές ανάγκες και σύγχρονες δυνατότητες, υποταγμένη στη στρατηγική των μονοπωλίων, ακριβή για τη λαϊκή οικογένεια και φτηνή για το κράτος.