ΔΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ και πολλή λογική στις «επικοινωνιακές» κινήσεις του Λαλιώτη, που θυμήθηκε χτες να τα βάλει με τον Αβραμόπουλο, για τα έργα που όλο γίνονται κι όλο δεν τελειώνουν στην Αθήνα, ενώ τις προάλλες ασχολούνταν με τη Νέα Δημοκρατία και το παρελθόν της.

Εκτός πια κι έχει υιοθετήσει την τακτική - «πολυβόλο» και όπου βρει εφαρμόζει τις γνωστές τακτικές του με υψηλούς τόνους και ύβρεις, μήπως και επαναφέρει στην πολιτική σκηνή το «δεξιά - αντιδεξιά».

Φοβούμαστε, όμως, ότι η πρακτική της κυβέρνησης έχει κάνει τον κόσμο να αντιλαμβάνεται μόνο το «δεξιά - ακόμα πιο δεξιά» και, μάλιστα, δυσκολεύεται πολύ να προσδιορίσει σε ποιον από τους δυο πόλους ανήκει το ΠΑΣΟΚ.

ΣΩΣΤΗ η απορία που εκφράστηκε από αρκετές εφημερίδες. Πώς τα κατάφεραν οι Χατζηνικολάου και Κύρτσος και αφού κοντραρίστηκαν άγρια προχτές, στο τέλος αντάλλαζαν φιλοφρονήσεις;

Εχει, όμως, τη λογική του εξήγηση το φαινόμενο και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Αρκεί να θέλει κανείς να δει τα πράγματα πίσω από το προπέτασμα της δημόσιας εικόνας του καθενός, που ράγισε, ομολογουμένως, μ' αυτήν την υπόθεση.

Σ' αυτές τις δουλιές, βλέπετε (των μιντιοδιαπλεκομένων), ο Νο 1 κανόνας είναι «να κρατάς πισινή»! Δεν έχεις να κάνεις, βλέπετε, με την προσωπική σου αξιοπρέπεια, με την υστεροφημία σου ή με κάποιου τέτοιου είδους αξία. Ασχέτως αν αυτές προβάλλονται ως κίνητρα για τη μια η την άλλη αγανακτισμένη δήλωση.

Με οικονομικά συμφέροντα έχεις να κάνεις κι αυτά δε γνωρίζουν πρόσωπα και προσωπικά. Σήμερα τσακώνονται, αύριο, όμως, τα βρίσκουν, αν αυτό επιτάσσει η τιμή της μετοχής ή η κερδοφορία του εκάστοτε ομίλου ή μια κεντρική πολιτική επιλογή που συμφέρει όλους. Οπότε καλό είναι να ...εκτίθεται κανείς μέχρι εκεί που μπορεί να πάρει πίσω όσα είπε ή όσα έκανε.

Τώρα πού χωράνε η τιμιότητα, η ακεραιότητα, το ήθος και ό,τι άλλο ακούμε να ευαγγελίζονται, ειλικρινά είναι δύσκολο να το εντοπίσει κανείς. Από δύσκολο έως αδύνατο...