Τις τελευταίες ημέρες- και ειδικότερα μετά τη μεγάλη επιτυχία της 24ωρης πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας και συγκέντρωσης διαμαρτυρίας στις 26 Μάη, που εξανάγκασαν την κυβέρνηση να «παγώσει» τα μέτρα για το «μάξι Ασφαλιστικό» οι κυβερνώντες το «γύρισαν στο καλαματιανό». Αν και δεν έχουν αποποιηθεί των προθέσεών τους να ξαναφέρουν στο τραπέζι τα ίδια μέτρα που συναποφάσισαν τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ στην κοινή συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής και του ΕΓ του ΠΑΣΟΚ, με άλλο περιτύλιγμα, ωστόσο, η αγωνιστική ετοιμότητα των εργαζομένων τούς αναγκάζει να μιλούν με μισόλογα για κρατική ενίσχυση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Και εκεί που μέχρι προχτές, κινδυνολογούσαν μιλώντας για κατάρρευση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, για Ταμεία που δε θα μπορούν να πληρώσουν συντάξεις, για την αδυναμία του κράτους να συμβάλει στην επίλυση των προβλημάτων των ασφαλιστικών ταμείων με την προκλητική δήλωση του Γ. Παπαντωνίου «δε δίνω δεκάρα τσακιστή», τώρα προσπαθούν να θολώσουν τα νερά, παίζοντας με τις λέξεις και τη νοημοσύνη των εργαζομένων.

Στα πλαίσια αυτά, εντάσσεται και η «αντιπαράθεση» -μάλλον φραστική- ανάμεσα στα στελέχη της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ γύρω από το κοινωνικοασφαλιστικό, με τους μεν να τάσσονται υπέρ των «νέων πόρων» και οι δε υπέρ των «νέων φόρων». Και οι μεν και οι δε που φιλολογούν για νέους πόρους και για νέους φόρους, ομολογούν πως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν προτίθεται να βάλει το χέρι στα ταμεία του κράτους και να περιορίσει τα παχυλά και προκλητικά προνόμια (επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, φοροαπαλλαγές και άλλους «μποναμάδες» εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών που δίνει κάθε χρόνο στο μεγάλο κεφάλαιο σαν... «κίνητρα» για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, της παραγωγικότητας, των επενδύσεων, της ανάπτυξης κλπ... Και οι μεν και οι δε, με τη στάση τους, δηλώνουν απρόθυμοι να χτυπήσουν τη μεγάλη φοροδιαφυγή, φοροκλοπή, εισφοροδιαφυγή και εισφοροκλοπή, στην οποία επιδίδεται η μεγάλη ιδιωτική πρωτοβουλία, θεωρώντας κεκτημένο δικαίωμα των μεγαλοεπιχειρηματιών, να λεηλατούν με την ανοχή της κυβέρνησης τα κρατικά ταμεία και τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων.

Οι κυβερνώντες και οι συνοδοιπόροι τους, που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι τα προβλήματα του κοινωνικοασφαλιστικού μπορούν να επιλυθούν και με άλλους τρόπους, όπως οι νέοι πόροι ή οι νέοι φόροι, αποφεύγουν σαν ο «διάβολος το λιβάνι» να ξεκαθαρίσουν «ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο» για την επίλυση των προβλημάτων του Ασφαλιστικού- Συνταξιοδοτικού. Οπως οι θιασώτες των νέων φόρων έτσι και οι θιασώτες των νέων πόρων, δε μας λένε ποιοι θα κληθούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη τους. Σίγουρα, όμως, δεν εννοούν ούτε οι θιασώτες των νέων φόρων ούτε οι θιασώτες των νέων φόρων, μέτρα που θα τα πληρώνει το μεγάλο κεφάλαιο. Γιατί, αν εννοούσαν κάτι τέτοιο, δε θα χρειάζονταν ούτε νέοι φόροι ούτε νέοι πόροι, καθώς θα αρκούσε να υποχρεωθούν - κράτος και μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο- να πληρώσουν τα κλεμμένα (μιλάμε για τρισεκατομμύρια) που έχουν ιδιοποιηθεί με τη φοροδιαφυγή, φοροκλοπή, εισφοροδιαφυγή, εισφοροκλοπή και άλλες λοβιτούρες, που ανεβάζουν την παραοικονομία στην Ελλάδα στο 35%- 40%. Ακόμη, όμως, και αν επέλεγαν να επιλύσουν τα προβλήματα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, με την επιβολή νέων πόρων ή νέων φόρων που θα βάρυναν αποκλειστικά και μόνο το μεγάλο κεφάλαιο και δε θα μετακυλίονταν στα πλατιά λαϊκά στρώματα, οι εργαζόμενοι δε θα τους κατηγορούσαν, αλλά θα τους στήριζαν και θα τους χειροκροτούσαν.

Για όλους τους παραπάνω λόγου, δεν είναι υπερβολή, να παρομοιάσουμε τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ που μιλούν για νέους πόρους ή νέους φόρους με τους «μασκοφόρους» - παλιούς και νέους- που φόρεσαν τη μάσκα τους και συντονίζουν τα βήματά τους, για να στήσουν «στα 3 μέτρα» τις μακροχρόνιες κοινωνικοασφαλιστικές κατακτήσεις των εργαζομένων με: α) την αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. β) την αύξηση του πραγματικού συντάξιμου χρόνου. γ) τη μείωση συντάξεων.

Αν, όμως, οι κυβερνώντες και οι κάθε είδους συνοδοιπόροι τους ετοιμάζονται σαν μισθοφόροι ή μασκοφόροι να στήσουν στο εκτελεστικό απόσπασμα μακροχρόνιες, με αίμα και θυσίες, κατακτήσεις των εργαζομένων, ο «εχθρός λαός» μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια. Οι εργαζόμενοι, ΜΠΟΡΟΥΝ με τον αγώνα τους να «κόψουν το βήμα» στους κυβερνώντες. Σε όλους εκείνους που θέλουν τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλιάς, να κινούνται στη λογική του «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω» και να δείχνουν τη «θεία υπομονή», οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να εκφράσουν τη θεία οργή τους, μετέχοντας μαζικά στη νέα 24ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία και συγκέντρωση της ερχόμενης Πέμπτης 17 Μάη.