Διαίρει και βασίλευε. Δεν είναι κάτι καινούριο, έχει επαναληφθεί πολλές φορές και άλλες τόσες έχει αποκαλυφθεί. Πάντα, όμως, υπάρχουν οι εξουσίες που χρησιμοποιούν τη μέθοδο, γνωρίζοντας ότι φέρνει αποτελέσματα. Οπως, επίσης, χρησιμοποιούν και τον «κοινωνικό αυτοματισμό», στρέφοντας το ένα κομμάτι της κοινωνίας απέναντι στο άλλο, σπέρνοντας στο λαό ψεύτικα μίση και διχόνοιες. Οταν η κυβέρνηση δημοσιοποίησε τις ακραίες αντιασφαλιστικές θέσεις της, δεν προσπάθησε ιδιαίτερα να πείσει ότι οι θέσεις αυτές δεν είναι σκληρές. Σ' εκείνο που έδωσε έμφαση, ήταν οι εξαιρέσεις. Με κρυφή αγωνία, θέλησε να απευθυνθεί στον κάθε έναν εργαζόμενο, επαγγελματία, αγρότη, για να του πει ότι αυτός, ειδικά, μπορεί και να μη θιχτεί από αυτά τα μέτρα. Κάποιοι θα συνταξιοδοτηθούν κανονικά, άλλοι θα θιχτούν πολύ λίγο, κάποιοι λίγο περισσότερο και μερικοί ολοκληρωτικά, αλλά γιατί να νοιαστεί η κάθε κατηγορία για το τι θα υποστεί η άλλη; Η τακτική αυτή στηρίζεται, βεβαίως, σε μια πλάνη. Στον ψευδή ισχυρισμό ότι οι ριζικές αλλαγές σε ένα σύστημα, όπως το Ασφαλιστικό, μπορεί να αφήσουν αλώβητους κάποιους ασφαλισμένους, προφυλαγμένους πίσω από ένα κεκτημένο, το οποίο - άγνωστο γιατί - θα «αγνοήσει» η κυβέρνηση.

Στα πλαίσια αυτά, η προπαγάνδα της κυβέρνησης επανέρχεται δριμύτερη. Μια σειρά εφημερίδες κυκλοφόρησαν χτες με πρώτο θέμα για εκείνους που συνταξιοδοτούνται μέχρι το 2006, σε μια προσπάθεια να πειστεί μέρος των εργαζομένων ότι δεν τους αφορά η αντιασφαλιστική λαίλαπα. Ζητούμενο είναι η διαίρεση και η διάσπαση της ενότητας των εργαζομένων και όλου του λαού. Μια ενότητα που έχει δώσει καρπούς ισχυρούς, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της - και μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα - σε περισσότερους ελιγμούς και «κόλπα». Ζητούμενο είναι και ο «κοινωνικός διάλογος». Μια διαδικασία, που στο πρόσφατο παρελθόν έχει συντελέσει στη θέσπιση σκληρών αντεργατικών και αντιασφαλιστικών μέτρων. Που εκφυλίστηκε στη διάρκεια της διεξαγωγής του, αλλά διασώθηκε επιφανειακά με την πολύτιμη συμβολή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, η οποία, αφού φρόντιζε να ολοκληρωθεί, μετά από μερικούς μήνες, καταδίκαζε την υπονόμευσή του από την κυβέρνηση!

Στη φάση αυτή, τα γρανάζια άρχισαν να κινούνται και πάλι. Κάποιοι στη ΓΣΕΕ «ψάχνουν πόρους» για το σύστημα και εξαρτούν τη διεξαγωγή του «διαλόγου» από τις σχετικές κυβερνητικές «εγγυήσεις». Αγνοούν συνειδητά ένα τεράστιο πλέγμα αιτημάτων για την Κοινωνική Ασφάλιση, που έθεσαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τη συμμετοχή τους στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Ο Γ. Παπαντωνίου ανακαλύπτει, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερους πόρους, τους οποίους σαν ταχυδακτυλουργός βγάζει από το μανίκι του, «μαγεύοντας» τους αδαείς. Υπόσχονται τα πάντα, αρκεί να γίνει ο «διάλογος», φτάνει να επιβληθεί η «εργασιακή ειρήνη». Αρχισαν, λοιπόν, «τα όργανα» της παραπλάνησης.

Απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο με έναν, το δοκιμασμένο δρόμο. Την ενίσχυση της ταξικής και, ευρύτερα, της λαϊκής συσπείρωσης, κόντρα στο μεγάλο κεφάλαιο, στην κυβέρνησή του και τους υποστηρικτές της κάθε απόχρωσης. Οι απεργίες της 26ης Απρίλη και της 1ης Μάη τρόμαξαν πολλούς. Τώρα είναι η ώρα για ακόμα πιο αποφασιστικούς αγώνες. Το ΠΑΜΕ και οι Επιτροπές Αγώνα για το Ασφαλιστικό έχουν κάνει καθαρό πως συνεχίζουν με αμείωτη ένταση την πάλη. Οχι μόνο για να μην περάσουν τα μέτρα, αλλά γιατί είναι δίκαιο να κατακτηθούν περισσότερα.