Πρέπει να ομολογήσω πως, όταν άρχισε ο προσυνεδριακός διάλογος, αισθανόμουνα μια μεγάλη υπερηφάνεια. Σκεφτόμουνα: Τώρα τι θα λένε οι επαγγελματίες αντικομμουνιστές; Από ό,τι θυμάμαι, πάντα λασπολογούσανε λέγοντας πως είμαστε «στρατιωτάκια». Με το λόγο και τον αντίλογο φαίνεται όμως καθαρά - ξεκάθαρα ότι το Κόμμα είναι η μόνη πολιτική οργάνωση της πατρίδας μας που έχει γερές λαϊκές βάσεις. Ο πλούσιος προβληματισμός των οπαδών και των μελών του θα δώσει μια νέα ώθηση στη δουλειά μας.

Η συμμετοχή όλων και αυτών που συμφωνούνε και αυτών που έχουμε διαφορετική γνώμη, δεν είναι μόνο δείγμα δημοκρατικού προβληματισμού, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεπεράσουμε τους υφάλους και σκοπέλους που βρίσκονται μπροστά μας.

Τελικά, είναι ένα ακόμα στοιχείο της ενιαίας δράσης για την προώθηση του στρατηγικού στόχου του Κόμματος.

Ομως, τώρα τελευταία «με έχουνε ζώσει τα φίδια».

Πρέπει να εξηγήσω τι εννοώ με αυτή τη φράση.

Οι Θέσεις είναι - κατά τη γνώμη μου - προϊόν της συλλογικής πείρας που αποκτήσαμε μέσα από την καθημερινή μας πάλη ενάντια στην αστική τάξη. Οι όποιες διαφωνίες - που ο καθένας μας μπορεί να έχει σε επιμέρους ζητήματα - είναι αναγκαίο να εκφράζονται και στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου. Για τα μέλη και τα στελέχη με τον τρόπο που αυτός καθορίζεται από το Καταστατικό, δηλαδή εντός των κομματικών οργάνων.

Ομως, έμεινα άναυδος όταν διάβασα στα κείμενα στελεχών του Κόμματος τις αντιρρήσεις τους στις Θέσεις. Το σκέφτηκα πάρα πολύ. Εδώ δεν πρόκειται για αντιρρήσεις. Είναι, με πρόσχημα το 15ο Συνέδριο, μια ανοιχτή επίθεση τόσο στη Στρατηγική όσο και στην Τακτική του Κόμματος. Η κοινή πλατφόρμα των συντρόφων που διαφωνούνε με τις Θέσεις, είναι το - κατά την αντίληψή τους - «στένεμα» της πολιτικής των συμμαχιών του Κόμματος. Ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούνε το εκλογικό αποτέλεσμα συνέπεια της Στρατηγικής και Τακτικής όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τις αποφάσεις των τελευταίων συνεδρίων. Παραβλέπουν το γεγονός ότι το Κόμμα δεν έχει την αντίληψη πως η εργατική τάξη θα πάρει την εξουσία μέσα από «κοινοβουλευτικές» διαδικασίες.

Και ενώ μέσα σε λίγους μήνες ξεσκεπάστηκε η «ριζοσπαστική» πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και φάνηκε το αληθινό του πρόσωπο, δηλαδή του πιστού υπηρέτη της πλουτοκρατίας και άρχισε να παρουσιάζεται «έλλειμμα» στα αναχώματα που βάζουν οι αστοί για να εμποδίσουν τους εργάτες, υπάλληλους, και όλους αυτούς που είναι τα θύματα της κρίσης να συνταχθούν με το Κόμμα, ξαφνικά και με αφορμή τον προσυνεδριακό διάλογο, εμφανίζεται το φαινόμενο της αμφισβήτησης της ορθότητας της γραμμής μας.

Επειδή δεν μπορώ να πω τις λέξεις «πιστεύω» ή «εύχομαι» να κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου, γι' αυτό και ανησυχώ.

Η μέχρι τώρα ενασχόλησή μου με την πολιτική, με έχει μάθει πως οι «Κερκόπορτες» δεν ανοίγουνε από μόνες τους.

Περιμένω από το 19ο Συνέδριο να πάρει αποφάσεις που θα προωθήσουν τον αγώνα της Εργατικής Τάξης. Επειδή, πάντα κατά τη γνώμη μου, τα πράγματα είναι σοβαρά, δε θα αναφερθώ στα ζητήματα που έχω επιφυλάξεις. Αλλωστε, δεν είναι τεράστια. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι και θέλω το Κόμμα να βγει ενισχυμένο και με ακόμα πιο ξεκάθαρη την Κομμουνιστική φυσιογνωμία του από αυτήν τη διαδικασία.