Οι θέσεις και το σχέδιο προγράμματος της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος αποτελούν ενιαίο διαλεκτικά δεμένο κείμενο που προσανατολίζουν την τακτική στη συσπείρωση δυνάμεων με στόχο και προοπτική το στρατηγικό στόχο που δεν είναι άλλος από τη σοσιαλιστική επανάσταση, την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, τη διάλυση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, το τσάκισμα του αστικού κράτους, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τη διεύθυνση της σοσιαλιστικής παραγωγής με κεντρικό σχεδιασμό, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομουνισμού. Ο προσανατολισμός της ενδυνάμωσης της Λαϊκής Συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους μισοπρολετάριους, τους φτωχούς αυτοαπασχολουμένους και αγρότες, τη νεολαία και τις γυναίκες με αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό ώστε να αποκρουστούν τα αντιλαϊκά μέτρα

Για το Κόμμα αποτελεί παρακαταθήκη η κατανόηση της εργατικής-λαϊκής εξουσίας ως δικτατορία του προλεταριάτου, η απαγκίστρωση από αθεμελίωτες ιστορικά άλλα και με όρους μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας προσεγγίσεις όπως της λογικής των σταδίων, δηλαδή «ενδιάμεσης εξουσίας» μεταξύ σοσιαλισμού καπιταλισμού, της οπορτουνιστικής αντίληψης για τη «φιλολαϊκή» διαχείριση της αστικής εξουσίας του καπιταλισμού. Στα κομουνιστικά κόμματα που επικράτησαν οι αντιλήψεις της «φιλολαϊκής αστικής διαχείρισης» και των σταδίων οδηγήθηκαν είτε στην αυτοδιάλυσή τους (όπως για παράδειγμα το Κομουνιστικό Κόμμα Μεγάλης Βρετανίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ολλανδίας, το Κομουνιστικό Κόμμα Βελγίου, το Κομουνιστικό Κόμμα Ιταλίας) είτε στον εκφυλισμό τους (Κομουνιστικό Κόμμα Γαλλίας) με ολέθριες συνέπειες για την εργατική τάξη και το κίνημά της στις χώρες αυτές.

Η εμπειρία από τη δράση της ΚΟΒ Βελγίου άλλα και από τις πολιτικές εξελίξεις στις Κάτω Χώρες επιβεβαιώνουν τις θέσεις της ΚΕ. Εάν το εργατικό κίνημα δεν έχει χαραγμένη ρώτα την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων αφομοιώνεται από το αστικό πολιτικό σύστημα, ενώ η έλλειψη ταξικού προσανατολισμού οδηγεί στον ταξικό συμβιβασμό και στην ήττα. Και στο Βέλγιο όπως και στην Ελλάδα ο πόλεμος στην εργατική τάξη γίνεται πιο ανελέητος. Σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση αστικές κυβερνήσεις (είτε φιλελεύθερες είτε σοσιαλδημοκρατικές, κεντροαριστερές είτε κεντροδεξιές), και πλουτοκρατία έχουν εξαπολύσει επίθεση στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας για να ενισχύσουν την κερδοφορία των μονοπωλίων εν μέσω κρίσης.

Η βελγική κυβέρνηση συνεργασίας (Σοσιαλδημοκρατών, Συντηρητικών και Φιλελεύθερων) μαζί με τη σύνεση των περιφερειακών πολυκομματικών κυβερνήσεων Βρυξελλών, Φλάνδρας και Βαλονίας εφαρμόζει την ίδια ευρωενωσιακή πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου κάθονται οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και των 3 συνδικαλιστικών ομοσπονδιών για να κάνουν "δήθεν" διαπραγμάτευση στις προτάσεις της κυβέρνησης που μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν προτάσεις για: Πάγωμα ή και μείωση των συλλογικών συμβάσεων, εξίσωση ορίου συνταξιοδότησης για γυναίκες και άντρες και αύξησή του στα 67, κατάργηση των πρόωρων συντάξεων, μείωση των αναπηρικών συντάξεων, αναδιάρθρωσης του συστήματος «κοινωνικής πρόνοιας ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό με μείωση των επιδομάτων, εισαγωγή όρων για τη χορήγηση επιδόματος ενεργείας, δραστική μείωση των παροχών για υγεία και παιδεία.

Την ίδια στιγμή χαρίζονται φοροαπαλλαγές και ζεστό χρήμα στα μονοπώλια που κλείνουν εργοστάσια και οδηγούν στην ανεργία χιλιάδες κόσμο. Χαρακτηριστικά στο Βέλγιο μόνο το 2012 και τις αρχές το 2013 έχουν κλείσει ή έχουν απολύσει μαζικά εργάτες τα εξής εργοστάσια: εργοστάσιο της αυτοβιομηχανίας FORD 10.700 απολυμένοι, μεταλλουργία «Arcelor Mittal» 1.300 απολυμένοι, εργοστάσιο βαρέων οχημάτων «Caterpillar» 1.400 απολυμένοι. Σε όλες τις περιπτώσεις οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες χαιρέτιζαν τον πακτωλό επιδοτήσεων που δινόντουσαν στα μονοπώλια, χαιρέτιζαν τις φοροαπαλλαγές που μοίραζε η κυβέρνηση στους μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους και διαπραγματεύονταν με την εργοδοσία και την κυβέρνηση τις μειώσεις μισθών, τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και την εισαγωγή εργολαβικών συνεργείων. Εθαβαν τα αίτημα των εργατών για απεργία και καλλιεργούσαν το συμβιβασμό. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που έφτασαν στο σημείο να μην παρέχουν κάλυψη σε δίκαιες κινητοποιήσεις εργατών που δέχτηκαν τη βίαια αστυνομική και δικαστική καταστολή. Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος το όποιο είναι παραδομένο στον ταξικό συμβιβασμό που είναι εναγκαλισμένο με τα κόμματα της αστικής διαχείρισης του ευρωμονοδρόμου καθώς στο Βέλγιο και οι τρεις συνδικαλιστικές ομοσπονδίες που υπάρχουν Σοσιαλδημοκρατική, Χριστιανοδημοκρατική και Φιλελεύθερη είναι συνδεδεμένες με τα αντίστοιχα κόμματα.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι Ελληνες μετανάστες είναι θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής και στο Βέλγιο και στην Ελλάδα. Στη χώρα παραμονής έχουν να αντιμετωπίσουν την ανασφάλιστη εργασία, τα δουλεμπορικά γραφεία, την εργασιακή τρομοκρατία και ανασφάλεια.

Ολο το προηγούμενο διάστημα οι Κομματικές και Κνίτικες δυνάμεις έδωσαν τη μάχη οργάνωσης της πάλης των Ελλήνων μεταναστών και φοιτητών, παρέμβασης στο ντόπιο κίνημα και ενημέρωσης από την δράση του Κόμματος και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Με χαρακτηριστικό σταθμό την οργάνωση εκδηλώσεων αλληλεγγύης στον αγώνα των Χαλυβουργών, αγώνας που παραδειγμάτισε και ενέπνευσε τους Βέλγους εργάτες αναδεικνύοντας τη σημασία του συνθήματος «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» ως προβολή της επίκαιρης ανάγκης σήμερα να κτυπηθεί η εξουσία των μονοπωλίων, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.

Ως αποτέλεσμα της εμπειρίας από την οργάνωση της πάλης ενάντια στο κλείσιμο των ελληνικών σχολείων των μεταναστών και της παρέμβασης μας στο ντόπιο κίνημα μπαίνει η επιτακτική ανάγκη της δημιουργίας Επιτροπών Αγώνα που θα παρεμβαίνουν ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική των Κυβερνήσεων στην Ελλάδα και το Βέλγιο, ενάντια στην στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου. Θα αναπτύσσουν την ταξική ενότητα με την ντόπια εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, θα αποκαλύπτουν το συμβιβασμένο εργοδοτικό συνδικαλισμό και θα δουλεύουν αιτήματα για κάθε λαϊκή ανάγκη σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.