Οι κινητοποιήσεις που οργανώνονται το τελευταίο διάστημα αναδεικνύουν χαρακτηριστικά που απαιτείται να έχει σήμερα η εργατική - λαϊκή πάλη, προκειμένου να συγκεντρώνονται δυνάμεις για την ανατροπή όσων διαλύουν τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, για να σωθεί το μεγάλο κεφάλαιο. Απαντούν στην απογοήτευση και το συμβιβασμό που πολύπλευρα καλλιεργούν όσοι στηρίζουν την πλουτοκρατία: είτε σπέρνοντας τη διχόνοια στους εργάτες, είτε συμβουλεύοντάς τους να δεχτούν τα αντιλαϊκά μέτρα επειδή (δήθεν) δεν μπορούν να τα αποφύγουν, είτε καλώντας τους ανοιχτά να υποταχτούν σε ό,τι απαιτεί η «ανάπτυξη» και η «ανάκαμψη» (υπέρ του κεφαλαίου). «Φωτίζουν» την ανάγκη, ολόπλευρα και σχεδιασμένα, να δυναμώνει η πάλη, αποκαλύπτοντας όλο και πιο ολοκληρωμένα τον εχθρό τους, δυναμώνοντας τη λαϊκή συμμαχία που θα τον αντιμάχεται.

Σ' αυτό το πλαίσιο, ο αγώνας για τη σφυρηλάτηση της ταξικής ενότητας των εργατών, τη συσπείρωση και δράση τους με αιτήματα που υπηρετούν τις δικές τους ανάγκες (και όχι αυτές των επιχειρήσεων) έχει τεράστια σημασία. Τέτοια πείρα έδωσε - για παράδειγμα - η προσπάθεια που έγινε στο πλαίσιο της προχτεσινής πανελλαδικής απεργίας των μεταλλεργατών της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής, αναδεικνύοντας ότι, ειδικά σήμερα, κανείς εργάτης δεν μπορεί να παλεύει μόνο «για τον εαυτό του» ή για ό,τι γίνεται στο μικρόκοσμο όπου εκείνος δουλεύει. Είναι επιτακτικός ο συντονισμός όλων των εργαζομένων σε κάθε κλάδο. Συντονισμός που θα αποκτά δυναμική όσο στρέφεται ενάντια στην πολιτική που παραδίνει κλάδους στρατηγικής σημασίας στα μονοπώλια και τους εργάτες στο έλεος της εξαθλίωσης και της ανεργίας. Γι' αυτό και είναι επιτακτικό να απομονωθούν οι συνδικαλιστικές εκείνες δυνάμεις που από τη μία αναλύουν αφειδώς τα προβλήματα των εργατών και από την άλλη προσκυνούν την «ανταγωνιστικότητα» και υπονομεύουν τους αγώνες, όπως έγινε και προχτές.

Την ίδια στιγμή, επιβεβαιώνεται καθημερινά ότι η απόκρουση της αντεργατικής πολιτικής δεν αφορά «στενά» το μεροκάματο που χρειάζεται καθημερινά η εργατική - λαϊκή οικογένεια. Συνδέεται με την ίδια την υπεράσπισή της απέναντι σ' εκείνους που χτυπούν ακόμα και στοιχειώδη δικαιώματά της. Αυτό αναδεικνύει η απεργία που ετοιμάζουν οι ναυτεργάτες στις 3 Απρίλη, ενάντια στο νομοσχέδιο με το οποίο θαλάσσιες μεταφορές και λιμάνια εγκαταλείπονται πλήρως στον έλεγχο των μονοπωλίων. Αν το ν/σ περάσει, οι εφοπλιστές θα διαμορφώνουν ακόμα πιο ανεξέλεγκτα τις συνθήκες απασχόλησης των πληρωμάτων και δρομολόγησης των πλοίων, πολλαπλασιάζοντας τους κινδύνους για την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα, την απομόνωση ολόκληρων περιοχών. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η απεργία δεν αφορά μόνο τους εργάτες της θάλασσας, αφορά και τους εργάτες της στεριάς, τους νησιώτες, όλους όσους χρειάζονται ασφαλές, σύγχρονο, φτηνό δίκτυο θαλάσσιων μεταφορών. Γι' αυτό και τα ναυτεργατικά σωματεία καλούν σε σύσκεψη και κοινή δράση Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, φορείς του λαϊκού κινήματος.

Μάθημα αντίστασης δίνουν και οι απόμαχοι της δουλειάς, με το πανελλαδικό συλλαλητήριο που θα κάνουν στις 19 Απρίλη, στην Αθήνα, οι συνεργαζόμενες συνταξιουχικές οργανώσεις, με αιχμή τα ζητήματα της Υγείας, του Φαρμάκου, της Σύνταξης. Ξεμπροστιάζουν το βάρβαρο «πρόσωπο» εκείνων που αναγκάζουν ολόκληρες γενιές εργατών που με τον ιδρώτα και το αίμα τους έχτισαν τα μεγαθήρια των μονοπωλίων, να ζουν χωρίς ψωμί, φάρμακο, γιατρό, στέγη. Αναδεικνύουν πως ο λαός δεν έχει καμιά ευθύνη για την κρίση, δεν πρέπει να δεχτεί την εξαθλίωσή του. Να πληρώσουν εκείνοι που τη δημιούργησαν.