Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, όπως η σημερινή, η κοινωνική συνείδηση βρίσκεται σε ιδιαίτερα ρευστή κατάσταση. Η ύπαρξη ενός ΚΚΕ, που θα μπορέσει να οδηγήσει την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα στην επανάσταση και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι δική μας ευθύνη. Ομως η κρίση φέρνει και αναδίπλωση. Διατυπώνονται απόψεις που - στην καλύτερη περίπτωση - δεν παίρνουν υπόψη τη νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και απαιτεί την ενίσχυση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος, την πιο σαφή και καθαρή διατύπωση της στρατηγικής, που θα οδηγήσει στην εκπλήρωση του λόγου ύπαρξης του ΚΚΕ.

Κάποιοι μιλούν για πλήρη ανατροπή του ισχύοντος Προγράμματος του Κόμματος, από το προτεινόμενο. Για σεχταρισμό που θεσμοθετείται στο νέο Καταστατικό. Εκλεκτικά αναφέρουν τσιτάτα των κλασικών, εκτός του ιστορικού πλαισίου και του γενικότερου σκεπτικού μέσα στο οποίο διατυπώθηκαν. Οι γνώμες τους, αντί να φωτίζουν, θολώνουν την εικόνα. Μιλάνε με μισόλογα, επικεντρώνοντας περισσότερο στο πώς το Κόμμα οδηγείται τάχα στην καταστροφή, επισημαίνοντας πραγματικές και ανύπαρκτες αδυναμίες, καταγγέλλοντας τη Λαϊκή Συμμαχία ότι αποκλείει τη συνάντηση του ΚΚΕ με ευρείες λαϊκές μάζες. Χωρίς να αρνούνται ανοιχτά το χαρακτήρα της επανάστασης, που αποφασίστηκε από το 15ο Συνέδριο, καταγγέλλουν την ΚΕ ότι βάζει σε θέση πρώτης γραμμής την υπόθεση του σοσιαλισμού. Ανακαλύπτουν ως στόχο τάχα του ΑΑΔΜ, τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων και καλούν να μείνουμε στο ΑΑΔΜ.

Στο όνομα της επανάστασης, μεταθέτουν την επανάσταση στο απροσδιόριστο μέλλον, όταν μια κυβέρνηση του Μετώπου θα δημιουργήσει καλύτερες προϋποθέσεις, με το λαό απλό υποστηρικτή αυτής της κυβέρνησης, όχι πρωταγωνιστή στην επαναστατική πάλη. Οταν - μια αυτοκτονική - αστική τάξη επιτρέψει τη διαμόρφωση από την κυβέρνηση των προϋποθέσεων, που θα αναγκάσουν τους αστούς να παραδεχτούν την ήττα τους και να παραδώσουν και την οικονομική εξουσία. Οι λαϊκές μάζες, θα πρέπει να περιμένουν από την κυβέρνηση να δώσει την αποφασιστική μάχη ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, για να αρχίσουν μετά να σκέφτονται για σοσιαλισμό. Ορισμένοι φτάνουν να φαντασιώνονται ότι πρώτα θα συντριβεί το αστικό κράτος από την κυβέρνηση των αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων και μετά θα μπει ζήτημα να θέσει το κίνημα υπό τον έλεγχό του τα μέσα παραγωγής. Δηλαδή ότι κάποια μέρα μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, η κυβέρνηση θα ανακοινώσει τη διάλυση του αστικού κρατικού μηχανισμού και τότε, χωρίς να διατρέχουν κίνδυνο, οι εργάτες θα πάνε στους εργοστασιάρχες να ζητήσουν τα κλειδιά των εργοστασίων!

Η ιστορία αποδεικνύει πως η αστική τάξη, έχοντας την οικονομική και κρατική εξουσία, θα ανεχτεί την ανάληψη της διακυβέρνησης από αντιιμπεριαλιστικές - αντιμονοπωλιακές δυνάμεις, μόνο στην έσχατη περίπτωση ή αν βλέπει ότι μπορεί να τη χρησιμοποιήσει για να εκτονώσει υπό διαμόρφωση επαναστατικές συνθήκες. Διατηρώντας την οικονομική εξουσία θα μπορεί να γονατίζει οικονομικά την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα και έχοντας ουσιαστικά την κρατική εξουσία θα μπορεί να εκθέτει και να προβοκάρει την κυβέρνηση στα μάτια του λαού, ώστε να πέσει χωρίς να χρειαστεί ανοιχτή επέμβαση του αστικού κράτους. Οποιοδήποτε κυβερνητικό μέτρο φανεί ότι ξεπερνάει τα όρια, θα αντιμετωπιστεί με τον τρόπο που η αστική τάξη ξέρει να διατηρεί την εξουσία της, όταν η δημοκρατική επίφαση παύει να είναι επαρκής. Ποιος φαντασιώνεται, λοιπόν; Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, όταν βάζουν κατεύθυνση να συγκροτηθεί η κοινωνική συμμαχία που θα αμφισβητήσει την αστική εξουσία εκεί όπου έχει τις βάσεις της και με την καθοδήγηση του ΚΚΕ θα γίνει η δύναμη ανατροπής της, ή εκείνοι που βλέπουν το λαό ως ψηφοφόρο, άντε και διαδηλωτή στους δρόμους και τις πλατείες και περιμένουν να κάνει τη δύσκολη δουλειά μια ουτοπική αντιαστική διακυβέρνηση - διαχείριση της αστικής εξουσίας;

Η στρατηγική που προτείνεται στις Θέσεις, λένε ορισμένοι, εμποδίζει την προσέγγιση λαϊκών μαζών στο Κόμμα, άρα και την ίδια την προοπτική του σοσιαλισμού. Αυτή η άποψη είναι απόδειξη της ανάγκης για στρατηγική ακριβέστερα διατυπωμένη και προσαρμοσμένη στις εξελίξεις. Γιατί, όπως φαίνεται, το ΑΑΔΜ παρεξηγήθηκε από κάποιους. Αλήθεια, η πάλη του ΑΑΔΜ ενάντια στα μονοπώλια πού θα οδηγούσε; Στην επάνοδο του προμονοπωλιακού καπιταλισμού; 'Η μήπως σε μια διακυβέρνηση ενάντια στα μονοπώλια, με συνέχιση της ύπαρξης, άρα και κυριαρχίας των μονοπωλίων στην οικονομία, μια διακυβέρνηση που θα έβαζε «τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη»; Συνεπής αντιμονοπωλιακός αγώνας σημαίνει κατάργηση της εξουσίας των μονοπωλίων και στο πολιτικό και στο οικονομικό επίπεδο. Κατάργηση της εξουσίας τους σημαίνει αντικατάστασή της από την εξουσία του αντίπαλου κοινωνικού πόλου, τη λαϊκή εξουσία, την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δηλαδή κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και χρησιμοποίηση των παραγωγικών μονάδων με κεντρικό σχεδιασμό υπό εργατικό - κοινωνικό έλεγχο. Μοναδική εναλλακτική εξουσία απέναντι στη δικτατορία των μονοπωλίων είναι η δικτατορία του προλεταριάτου. Ολα τα άλλα, τα μισόλογα, η στρατηγική της «αντιμονοπωλιακής διακυβέρνησης» που θα διαμορφώσει καλύτερες προϋποθέσεις για την επανάσταση, είναι επαναφορά των σταδίων από το παράθυρο. Των σταδίων που απέρριψε το 15ο Συνέδριο, διακηρύσσοντας ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική, ούτε αντιιμπεριαλιστική, ούτε αντιμονοπωλιακή, ούτε δημοκρατική.

Η Λαϊκή Συμμαχία είναι εξέλιξη των επεξεργασιών που οδήγησαν στην πρόταση του ΑΑΔΜ πριν δυο δεκαετίες, τονίζει τον κοινωνικό και όχι πολιτικό χαρακτήρα της συμμαχίας, προσαρμόζει τη στρατηγική μας στις εξελίξεις που μεσολάβησαν, στο σχηματισμό των φύτρων αυτής της κοινωνικής συμμαχίας, όπως εκφράζεται από το συντονισμό και τις κοινές δράσεις του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ. Είναι ο συμβιβασμός που προτείνει το ΚΚΕ για τη συνάντηση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, δηλαδή της εργατικής τάξης με τις αντιμονοπωλιακές, δηλαδή τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους επιχειρηματίες και τη φτωχή αγροτιά. Συμβιβασμό στον οποίο το ΚΚΕ, ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, προσέρχεται με κατεύθυνση πάλης για τη λαϊκή εξουσία, χωρίς να απαιτεί να έχουν την ίδια αντίληψη και οι μικροαστικές δυνάμεις της συμμαχίας. Η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ο αγροτικός παραγωγικός συνεταιρισμός, η έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό, αλλά δεν είναι από μόνες τους σοσιαλισμός. Το ΚΚΕ ούτε θα μπορούσε να ζητήσει, ούτε και ζητά από τους συμμάχους να ασπαστούν το Πρόγραμμά του στο σύνολό του. Αλλά πίσω από τους στόχους αυτούς, αν για παράδειγμα δε βάζαμε ζήτημα κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, παρά μόνο λήψη μέτρων ενάντια στα μονοπώλια, η όποια συμμαχία θα κατέληγε σε αστική διαχείριση.