Σάββατο 23 Μάρτη 2013 - Κυριακή 24 Μάρτη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 20
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Συμβολή στον προσυνεδριακό διάλογο

Oι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο είναι σε απόλυτη συμφωνία με το μαρξισμό - λενινισμό, σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ιστορίας του Κόμματος, την οποία και τιμούν. Ξεκαθαρίζοντας αυτό οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε ορισμένα ζητήματα.

Ο τίτλος μιας συμμαχίας υπηρετεί την εξισορρόπηση μεταξύ της οργανωμένης πρωτοπορίας, του Κόμματος, και του αυθόρμητου και σε σημαντικό βαθμό προσηλωμένου σε οικονομίστικους στόχους κινήματος, με τις διάφορες μορφές του, περιλαμβάνοντας το συνδικαλισμό και όχι μόνο, αλλά και τα διάφορα μερικώς αντιτιθέμενα λαϊκά στρώματα τα οποία περικλείει.

Δημιουργεί έτσι το έδαφος για ένα συνδετικό επίπεδο οργάνωσης μέσω μιας άρρητης και ρευστής συμφωνίας μεταξύ των μελών της, η οποία διασφαλίζει την ταξική και όχι καθαρά πολιτική, κομμουνιστική, βάση της συμμαχίας ως τακτικό ελιγμό για την επίτευξη ευρύτερης συσπείρωσης, ενώ αποτρέπει να παρεισφρήσουν στοιχεία που ουδεμία σχέση έχουν με το στόχο της και θα έθεταν σε κίνδυνο τη σταθερότητα, το χαρακτήρα και τον προσανατολισμό της.

Ο προσανατολισμός αυτός, όπως τίθεται από τον τίτλο και το περιεχόμενό του, λειτουργεί ως φάρος προς το εσωτερικό της συμμαχίας και πάνω από όλα προς το ίδιο το κόμμα και τους οπαδούς του και κερδίζεται στην πράξη, στην καθημερινότητα, στην πορεία για την κατεύθυνση την οποία παλεύει να εμφυσήσει και να διατηρήσει στη συμμαχία αυτή μέσω της προπαγάνδισής του στα υπόλοιπα μη αντιστοίχως ώριμα και πολιτικά συνειδητοποιημένα μέλη της.

Με λίγα λόγια, ο τίτλος αντικατοπτρίζει την ουσία της συμμαχίας ως όχημα με το οποίο στοχεύουμε να καθοδηγήσουμε το λαό προς το σοσιαλισμό. Το όχημα αυτό δεν αντικαθιστά κανένα από τα μέρη του, αλλά τα εμπλουτίζει, συνδέοντάς τα οργανικά, δεν αναιρεί τη δράση των σωματείων ή των κομμουνιστών μέσα σε αυτά, αλλά την ανάγει σε ένα ανώτερο ποιοτικά επίπεδο στο οποίο μερικός και τελικός σκοπός, υποκειμενικός και αντικειμενικός παράγοντας αλληλοπροωθούνται διαλεκτικά.

Αυτή είναι η ουσία της λεγόμενης πολιτικής συμμαχιών που θα έπρεπε να θέτει οποιοδήποτε κομμουνιστικό κόμμα και την οποία πάλευε να εδραιώσει το ΚΚΕ, τόσο με το ΑΑΔΜ όσο και με τη λαϊκή συμμαχία. Κανένα από τα δύο δεν έθεταν στάδια για το σοσιαλισμό, σε κανένα από τα δύο δεν ετίθετο ως προϋπόθεση η συμφωνία με το πρόγραμμα του Κόμματος, κανένα από τα δύο δεν ήταν σεχταριστικό, κανένα από τα δύο δεν απέκλειε τη συμμετοχή μικρών επαγγελματιών, μικροαστικών στρωμάτων που πλήττονται, όπως με κάθε ευκαιρία άλλωστε δηλώνει το κόμμα και κανένα δεν απέκλειε ψηφοφόρους άλλων κομμάτων.

Το Κόμμα στόχευε ορθά πάντοτε στη συσπείρωση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων που πλήττονταν από τον καπιταλισμό, για να παλέψει μαζί τους τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους μέσα στο σύστημα, μη παραιτούμενο από την υποχρέωσή του να προσπαθεί μέσω αυτής της πάλης να τα στρέψει προς την επανάσταση και το σοσιαλισμό.

Τι άλλαξε λοιπόν μεταξύ του ΑΑΔΜ και της λαϊκής συμμαχίας και γιατί αντιδρούν ορισμένοι, όταν ως τίτλος μάλιστα η δεύτερη φαντάζει ευρύτερη του πρώτου. Η αλλαγή απλούστατα σηματοδοτεί την αυξημένη πλέον αυτοπεποίθηση του Κόμματος να φέρει μπροστά στην προπαγάνδα του το στόχο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, το στόχο του σοσιαλισμού, χωρίς να νιώθει την ανασφάλεια της ανάγκης ενός ενδιάμεσου σταδίου στη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του κόσμου, το οποίο οφείλει αρχικά να πετύχει προτού προχωρήσει παρακάτω.

Αυτό βέβαια, όπως με λύπη τους διαπιστώνουν ορισμένοι, έχει ήδη συντελεστεί στην πράξη εδώ και καιρό, με τις Θέσεις απλά να έρχονται να το επισφραγίσουν, όπως και σωστά κάνουν.

Η ουσία αυτής της ανάλυσης εκφράζεται στον ίδιο τον τίτλο του ΑΑΔΜ, ο οποίος είναι φοβικά πλεονασματικός, αγωνιώντας για την πρόληψη ενάντια στην εχθρική στάση μέρους του λαού ως προς το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, πράγμα λογικό από την ιστορική σκοπιά των συνθηκών, μετά τις ανατροπές, στο πλαίσιο των οποίων δημιουργήθηκε.

Ο ιμπεριαλισμός είναι το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός και άρα η έννοια του «αντικαπιταλισμού» αρκεί και προλαμβάνει συγχύσεις περί σταδίων και αριστερών κυβερνήσεων, ενώ η συμμαχία με τα μικροαστικά, μη μονοπωλιακά στρώματα εξασφαλίζεται μέσω της θέσης, ότι στο σοσιαλισμό, το πρώτο στάδιο του κομμουνισμού, θα κοινωνικοποιηθούν μόνον τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Η δημοκρατικότητα της λειτουργίας της συμμαχίας αυτής κερδίζεται στην πράξη μέσω της συμμετοχής μας και όχι μόνο, ενώ σε περίοδο αστικής δημοκρατίας, με τα ιδεολογήματα περί ξένης κατοχής και χούντας να οργιάζουν, καθίσταται περιττή η εμφάνισή της στον τίτλο. Οι όποιοι δισταγμοί απέναντι στην έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι στα χέρια μας να σπάσουν και δεν αντιμετωπίζονται με λεκτικούς ακροβατισμούς.

Η υπεράσπιση του ΑΑΔΜ από τους περισσότερους συνδέθηκε με φλυαρίες περί προδοσίας των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου. Το πνεύμα των Θέσεων αυτών αναφερόταν σε συνθήκες ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ στις οποίες η οργανωμένη ηγεσία της επανάστασης με την όποια της μορφή, και ο επαναστατημένος λαός με μπροστάρη την εργατική τάξη, μέσα από τον οποίο θα προέκυπτε η πρώτη, είτε θα ανατρέπονταν είτε θα προχωρούσαν προς τη θεμελίωση του σοσιαλισμού. Το διάστημα που θα διαρκούσε αυτή η διαδικασία δεν μπορεί και δεν έχει νόημα να προσδιοριστεί αλλά ούτε και να τεθεί ως στόχος ενός προγράμματος εφόσον είναι κάτι που ή θα διαρκέσει δυο μέρες ή δύο μήνες, ή θα γίνει ή δε θα γίνει, η δε αναφορά του προκαλεί συγχύσεις. Αναφέρομαι στο πνεύμα, διότι οι συγχύσεις αυτές, στο βαθμό που είναι καλοπροαίρετες, είναι και εν μέρει δικαιολογημένες, εφόσον το γράμμα, η διατύπωση δηλαδή του συγκεκριμένου σημείου ήταν σίγουρα ασαφής. Ασάφεια η οποία ενδεχομένως αιτιολογείται από τη μεγαλύτερη αμηχανία του Κόμματος την εποχή εκείνη να λάβει ξεκάθαρη θέση απέναντι σε φαινόμενα τύπου Τσάβες, χωρίς βέβαια να τα θεωρεί στάδιο προς το σοσιαλισμό.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση, με οποιοδήποτε τίτλο ή πρόσημο, στο έδαφος της αστικής εξουσίας δεν μπορεί παρά να αποτελεί όργανο της αστικής τάξης και να συμβάλλει στη σταθερότητα του συστήματος, του καπιταλισμού, σε μεγαλύτερο βαθμό δε όσο μεγαλύτερη είναι και η «επαναστατικοφάνειά» της. Είναι προφανές τόσο λογικά όσο και ιστορικά, ότι ο λαός δεν πρόκειται να επαναστατήσει όσο τρέφει αυταπάτες ότι η οποιαδήποτε ριζική αλλαγή στον τρόπο ζωής του είναι δυνατό να έρθει μέσω της μεταρρύθμισης και όχι της ανατροπής. Για το λόγο αυτό, η απόφαση του Κόμματος να μην πάρει μέρος σε οποιαδήποτε τέτοια κυβέρνηση, όσο ιστορικά σημαντική και αν είναι, άλλο τόσο θα έπρεπε να είναι και αυτονόητη.


Στέφανος Στοϊκός
Πανόραμα Θεσσαλονίκης


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ