Σάββατο 23 Μάρτη 2013 - Κυριακή 24 Μάρτη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 16
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Και όμως κινείται...

Μετά την δύσκολη περίοδο '74-'91, για την οποία το κόμμα θα κριθεί αυστηρά από την ιστορία, το ΚΚΕ με σταθερά βήματα βρίσκει το δρόμο του. Σημαντικός και αναγκαίος σταθμός ήταν το 15ο Συνέδριο και η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για το σοσιαλισμό (1995). Επόμενο αναγκαίο βήμα ήταν το 18ο Συνέδριο, στο οποίο το κόμμα απέδειξε ότι ως συλλογικός διανοητής μπορεί να αφομοιώνει δημιουργικά την εμπειρία από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Οι επεξεργασίες του 18ου Συνεδρίου ήταν μία εξαιρετικά σημαντική συμβολή στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, συνέβαλλαν στη συζήτηση για τη στρατηγική και την τακτική κάθε επίδοξου κομμουνιστικού κόμματος. Το σχέδιο προγράμματος που προτείνεται στο 19ο Συνέδριο, έρχεται να δώσει υλική μορφή σε αυτά τα συμπεράσματα. Στο πρόγραμμα κάθε κομμουνιστικού κόμματος πρέπει να σκιαγραφείται η πολιτική του στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ετσι, το σχέδιο προγράμματος καταφέρνει πλέον να ενσωματώσει την εμπειρία της ταξικής πάλης τόσο σε συνθήκες καπιταλισμού όσο και σε συνθήκες σοσιαλισμού.

Ιδιαίτερα ενθαρρυντικό στοιχείο στις θέσεις, είναι η απόσταση από τη συμμετοχή σε εξουσία που πιθανόν προκύπτει από το αστικό Κοινοβούλιο. Είναι σαφές ότι δεν μπορεί να προκύψει όργανο εργατικής εξουσίας (ούτε καν μεταβατικό), στο οποίο να εκπροσωπούνται ταυτόχρονα (ψηφίζοντας ή όχι) εργάτες και καπιταλιστές. Στόχος είναι η δικτατορία του προλεταριάτου και τίποτα λιγότερο (βλ. «μίνιμουμ πρόγραμμα»). Επίσης, θετική είναι η εγκατάλειψη της παλαιότερης εκτίμησης περί εξαρτημένης χώρας. Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του και η ιμπεριαλιστική πυραμίδα αποτυπώνει τους συσχετισμούς μεταξύ των κρατών σε επίπεδο οικονομίας και πολιτικής. Θετική είναι η (έστω και με καθυστέρηση) αποσαφήνιση των θέσεων για τα «εθνικά ζητήματα». Τέλος, είναι ξεκάθαρο ότι το ΚΚΕ δεν απευθύνεται σε κανενός είδους «αριστερά». Απευθύνεται κατ' αρχήν στην εργατική τάξη, και έπειτα στους συμμάχους της.

Τα τελευταία χρόνια το κόμμα έχει σωστά διατάξει και προσανατολίσει το δυναμικό του στην οικονομική πάλη. Η δράση του κόμματος ήταν που ανέκοψε, στο βαθμό που μπορούσε, την εξαιρετικά ισχυρή επίθεση του αντίπαλου. Παρ' όλα αυτά, τόσο στην περίοδο της κρίσης, όσο και στην περίοδο της ύφεσης που διατρέχουμε αυτή τη στιγμή, και ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν πιο ευνοϊκές (γιατί αποκαλύφθηκαν οι συγκαλυμμένες αντιθέσεις του καπιταλισμού), δεν σημειώθηκε άνοδος του υποκειμενικού παράγοντα. Εξετάζουμε κάποιες από τις υποκειμενικές αδυναμίες του κόμματος, που συνέβαλλαν σε αυτό.

Σωστά εκτιμήθηκε ήδη από το 2010, ότι: «Ο βασικότερος ανασταλτικός υποκειμενικός παράγοντας στην προώθηση της στρατηγικής και τακτικής του Κόμματος έχει να κάνει με την απόσπαση της οικονομικής από την πολιτική πάλη».(Απόφαση Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη δουλειά στην ε.τ., 3/2010). Η ένταση της επίθεσης στο πεδίο της οικονομικής πάλης, δεν επέτρεψε στο δυναμικό του κόμματος να προετοιμαστεί και να αντεπεξέλθει στο πεδίο της πολιτικής και ιδεολογικής πάλης, παρά το ότι ήταν έγκαιρα εφοδιασμένο (Αποφάσεις 18ου Συνεδρίου). Το αλάνθαστο και καθολικό μέτρο εκτίμησης της δράσης του κόμματος, πρέπει να είναι η προώθηση της στρατηγικής του. Κύριο καθήκον των κομμουνιστών είναι, στα πλαίσια της δράσης τους να κερδίζουν καθημερινά συνειδήσεις στην υπόθεση του σοσιαλισμού. Οταν αυτός ο δείκτης είναι θετικός, τότε μόνο μπορεί να προχωρήσει η οργανωτική ανάπτυξη, τα βήματα στο εργατικό κίνημα και όλοι οι υπόλοιποι ποιοτικοί δείκτες. Μόνο αυτό μπορεί να είναι παρακαταθήκη. Τα οφέλη μιας πιθανής νίκης σε μια πλευρά της οικονομικής πάλης, εάν δε συνδέονται με το ζήτημα της εξουσίας, εκτός του ότι είναι πρόσκαιρα, εγκυμονούν τον κίνδυνο της εξαγοράς. Η αστική τάξη ξέρει να αξιοποιεί τις αναγκαίες παραχωρήσεις της, ώστε να ανανεώνει τις συμμαχίες της. Εν τέλει, οι σοβαρές παραχωρήσεις της (στο βαθμό που είναι αντικειμενικά δυνατές), γίνονται μόνο μπροστά στο φόβο και στον κίνδυνο της απώλειας της εξουσίας της. Αντίστοιχα και οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες διαλύονται μόνο δίπλα στην πλήρη εικόνα ενός εργατικού κράτους, μόνο με τη συνειδητοποίηση της νομοτέλειας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Η δράση των μελών του κόμματος στους φορείς και στα μορφώματα που δρουν και παρεμβαίνουν, δεν πρέπει να αυτονομείται και να υπερτιμάται, δεν πρέπει να γίνεται σε βάρος της προώθησης της στρατηγικής του. Η δράση αυτή πρέπει να υποτάσσεται στη στρατηγική. Πρέπει πάντα να είναι σαφές τι ακριβώς κάνουμε και γιατί. Πέρα και πάνω από αυτό, είναι επιτακτική ανάγκη να πυκνώσει και να δυναμώσει η αυτοτελής δράση του κόμματος, ενώ ταυτόχρονα να είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει κάθε μορφή πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης. Με βάση τα παραπάνω, το σχέδιο προγράμματος ανταποκρίνεται καλύτερα στις ιδιαίτερα αυξημένες απαιτήσεις της εποχής, κατ' αρχήν γιατί βάζει πιο επιτακτικά και στηρίζει επιστημονικά την υπόθεση του σοσιαλισμού.

Η μικροαστική αντίληψη κάποιων δυνάμεων μέσα και δίπλα στο κόμμα, των δυνάμεων που επί της ουσίας δεν κατανοούν την αναγκαιότητα του 19ου Συνεδρίου, ανάγκασε το κόμμα να προβεί σε ενέργειες που είναι αντίθετες στον προσανατολισμό του, τις οποίες πλήρωσε και πληρώνει. Κάποιες από αυτές είναι: Συνεργασία στις τοπικές εκλογές του 2006 με το ΔΗΚΚΙ, κάλεσμα της ΚΕ (20/5/2012) σε «αριστερούς» στις βουλευτικές του Ιούνη 2012, υιοθέτηση της αριστερίστικης πρακτικής της «άρνησης πληρωμής» π.χ. των χαρατσιών και μάλιστα αναγωγή σε σημαντικό ζήτημα, συλλογή ηλεκτρονικών(!) υπογραφών(!) για πρόταση νόμου(!) στο αστικό κοινοβούλιο που καταργεί τα μνημόνια. Οι ταλαντεύσεις δεν αρμόζουν στο ΚΚΕ. Πρέπει να προχωρήσει πιο αποφασιστικά στη γραμμή που χαράζει με το 19ο Συνέδριο.

Βασική προϋπόθεση ώστε να μπορέσει το κόμμα να ανταποκριθεί στα αυξημένα του καθήκοντα, είναι η άνοδος του χαμηλού ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου των στελεχών, μελών και του κύκλου επιρροής. Επίσης, χρειάζεται μεγαλύτερη αυστηρότητα στην υλοποίηση των αποφάσεων όλων των οργάνων. Να πολεμηθούν τα φαινόμενα πρακτικισμού και τυποποίησης, και πιο αποφασιστικά να τσακιστούν τα φαινόμενα οργανωτικού φιλελευθερισμού και παραγοντισμού στα (χαμηλά κυρίως) στελέχη, τα οποία θα μπορούσαν να ελέγχονται και από τακτική ανακαταγραφή. Να τσακιστούν τα φαινόμενα παραβίασης του καταστατικού (βλ. διαρροές εσωτερικών κειμένων στον αστικό Τύπο). Τέλος, το επίπεδο του «Ριζοσπάστη» συμβάλλει και αυτό στη χαμηλή κυκλοφορία του. Είναι ανάγκη να δοθεί βάρος στην επώνυμη πολιτικοποιημένη αρθρογραφία, με τακτική αρθρογραφία των μελών της ΚΕ και των τμημάτων της, με αποφυγή λαϊκισμών και άνευ λόγου χυδαιοτήτων (το τελευταίο ισχύει και για το 902.gr). Στο πεδίο των ανταποκρίσεων, να αποφεύγονται οι υπερβολές και να ανακτηθεί η αξιοπιστία. Τέλος, να δοθεί χώρος στη ΜΛ φιλοσοφία (αντικαθιστώντας π.χ. τις διάφορες «αθλητικές ειδήσεις» με τους γηπεδικούς τίτλους). Να δοθεί χώρος στη ΜΛ θεωρία που αφορά τον πολιτισμό και τις επιστήμες, η απουσία της οποίας έχει περισσότερα από τα προφανή αποτελέσματα.

Εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη!

Ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ!


Στέφανος Φευγαλάς
Ανεργος εκπαιδευτικός μουσικής, οπαδός του Κόμματος


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ