Εδώ και μέρες το ΠΑΜΕ έβαζε σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος το ζήτημα της γενικής πανελλαδικής προειδοποιητικής απεργίας το πρώτο δεκαήμερο του Φλεβάρη, υπογραμμίζοντας ότι «η απεργία ήταν και είναι επιτακτική ανάγκη ώστε οι εργαζόμενοι της χώρας μας να απαντήσουν στην εντεινόμενη επίθεση των εργοδοτών, της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου και της τρόικας, που επιχειρούν να μειώσουν δραστικά μισθούς και μεροκάματα και να καταργήσουν μια από τις πιο σημαντικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας». Η προσπάθεια αυτή των δυνάμεων του ταξικού κινήματος συναντούσε την πεισματική άρνηση και τη συστηματική κωλυσιεργία από τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, κυρίως από τις παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, που την ίδια στιγμή ήταν βουτηγμένες μέχρι το λαιμό στο διάλογο με τους «κοινωνικούς εταίρους» για το πόσο θα σφάξουν τα εργασιακά δικαιώματα. Αδιάψευστος μάρτυρας η επιστολή που απέστειλαν στον πρωθυπουργό οι «κοινωνικοί εταίροι» την περασμένη Παρασκευή, όπου ξεχείλιζε η συναίνεσή τους για το σφαγιασμό των λαϊκών δικαιωμάτων, αφού έφτασαν στο σημείο να δεσμεύονται για συνέχιση του διαλόγου για όλα. «Ο διάλογος αυτός (σ.σ. μεταξύ κυβέρνησης και κοινωνικών εταίρων) πρέπει να περιλαμβάνει μείωση ασφαλιστικών εισφορών με αναζήτηση ισοδυνάμων αποτελεσμάτων αποδεκτών από τους κοινωνικούς εταίρους και αναζήτηση λύσεων στα κυρίαρχα θέματα της ανταγωνιστικότητας, όπως απλό και σταθερό φορολογικό σύστημα, απλοποίηση των διαδικασιών αδειοδότησης και λειτουργίας των επιχειρήσεων, χρήσεις γης, υγιείς κανόνες και συνθήκες ανταγωνισμού, ηλεκτρονική βάση σύζευξης προσφοράς - ζήτησης στην αγορά εργασίας και άλλα»(!), αναφερόταν χαρακτηριστικά στην επιστολή. Το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα. Οι εργαζόμενοι πρέπει να συμπαραταχθούν με το ΠΑΜΕ και να οργανώσουν την πάλη τους για να φύγει τώρα η κυβέρνηση της πλουτοκρατίας, να συμπορευτούν με το ΚΚΕ για να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία.