Φλεβάρης του 1947. Η Αθήνα κάτω από την μπότα των νέων κατακτητών, των Αγγλων και των Αμερικανών. Το κράτος και το παρακράτος της Δεξιάς υπό την καθοδήγησή τους τρομοκρατεί, συλλαμβάνει, εκτοπίζει, βασανίζει, δολοφονεί. Μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας.

Μέσα στο σκοτάδι της νέας τυραννίας, το βράδυ της 2ης του Φλεβάρη του 1947, η Αθήνα «φωτίζεται» από μια επιγραφή που εμφανίζεται στη βορινή μετόπη της Ακρόπολης και γράφει: «Να φύγουν οι Αγγλοι»!

Ηταν το αποτέλεσμα μιας παράτολμης επιχείρησης, που οργανώθηκε από το ΚΚΕ και αναπτέρωσε το φρόνημα του λαού.

Ενας από τους «δράστες», ο Μαρίνος Πετρούνιας, περιγράφει στο «Ριζοσπάστη» της 26ης του Γενάρη 2001 ως εξής εκείνη την επιχείρηση: «Ξεκινήσαμε απογευματάκι. Είχε σχεδόν σκοτεινιάσει. Είχαμε πάρει αρκετούς αγωνιστές, άντρες και κοπέλες, ο καθένας στη θέση του. Μαζί μας είχαμε και τους τεχνικούς για ό,τι χρειαζότανε. Η επιγραφή ήταν μεγάλη και βαριά, είχε μεγάλο μάκρος. Το κάθε γράμμα της είχε ένα μέτρο ύψος και, περίπου, 120 λαμπτήρες. Ηθελε μεγάλη προσοχή στη μεταφορά της. Μάλιστα, όταν ο δρόμος που κάναμε ήταν ανηφορικός και πολλές φορές είχε μεγάλο ανέβασμα, περνούσαμε μέσα από δέντρα μέχρι να φτάσουμε την άσφαλτο στους πρόποδες της Ακρόπολης κάτω από το Ερέχθειο. Οταν φτάσαμε στην άσφαλτο σταθήκαμε και γίναμε όλοι ζευγάρια. Ημαστε αρκετά ζευγάρια πάνω στο δρόμο σκόρπια, ενώ προχωρούσαμε ανεβάζοντας την επιγραφή στην Ακρόπολη από το πέρασμα που είχαμε υπόψη μας... Σε λίγο η επιγραφή είχε μπει στη θέση της. Ο σ. ηλεκτρολόγος έκανε τη σύνδεση με ηλεκτροφόρο σύρμα μιας κολόνας του ηλεκτρικού και, στη συνέχεια, τον παρατήρησα να περνάει το καλώδιο που ερχόταν από την επιγραφή σ' ένα πεύκο και να βάζει διακόπτη στο καλώδιο. Στο σημείο αυτό, άρχισαν να αποχωρούν οι δυνάμεις μας, να κατεβαίνουν χωρίς θόρυβο στην πόλη. Μόλις αποχώρησαν όλοι, έτρεξα, έστριψα το διακόπτη και είδαμε την επιγραφή να ανάβει... Πήγαμε προς τη "Μ. Βρετάνια" και σταθήκαμε πάνω στα σκαλιά της εισόδου του ξενοδοχείου, ξεχειλίζοντας από χαρά, καθώς βλέπαμε την όμορφη επιγραφή μας να λάμπει και καμαρώναμε.

Αναμμένη η επιγραφή έμεινε αρκετή ώρα, γιατί, όπως μάθαμε εκ των υστέρων, οι αξιωματικοί της Αστυνομίας δεν πλησιάσανε αμέσως να τη σβήσουν, φοβούμενοι ότι την είχαμε παγιδευμένη με ηλεκτρικό».