Δεν ξέρουμε ποιες επιμέρους αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης εκφράζουν τα διαφορετικά επίπεδα κριτικής που ασκείται στην κυβέρνηση από έντυπα που εκφράζουν αυτόν ή τον άλλον καπιταλιστή. Αυτό που όμως είναι σίγουρο είναι ότι η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης εφαρμόζεται απαρέγκλιτα στην κεντρική κατεύθυνσή της για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Παρά τους παλικαρισμούς για αντίσταση στις αξιώσεις της ΕΕ για τα 50 δισ. από αποκρατικοποιήσεις, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει σ' αυτό. Το θύμισε ξανά προχτές ο Ολι Ρεν.

Παρά τις εξυπναδούλες του διευθυντή της «Καθημερινής» περί κομματόσκυλων που ελέγχουν το κράτος και άρα εμποδίζουν την εφαρμογή της σωστής πολιτικής, η κυβέρνηση αξιοποιώντας και αυτά τα «κομματόσκυλα» υλοποιεί το ένα μετά το άλλο μέτρα που και την εργατική δύναμη φτηναίνουν περισσότερο και μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης προσπαθούν να ενσωματώσουν στη λογική ότι η ζωή τους εξαρτάται από την μακροημέρευση του συστήματος. Παράδειγμα, τα μέτρα για την ανεργία που από τη μια τσακίζουν εργατικές κατακτήσεις για να υπάρχει περισσότερο διαθέσιμο κρατικό χρήμα για το κεφάλαιο και από την άλλη περνάνε την άποψη ότι με τέτοιες εργασιακές σχέσεις θα πάει μπροστά ο τόπος.

Η κριτική που γίνεται στην κυβέρνηση για επιτάχυνση στην εφαρμογή της δικής της πολιτικής, πασχίζει να πείσει ότι είναι αναγκαιότητα αυτή η πολιτική ως μονόδρομος. Οι αστοί αναλυτές την ώρα που δήθεν αγανακτούν για τις αποκρατικοποιήσεις που καθυστερούν, γνωρίζουν πως χωρίς κρατική ενίσχυση το κεφάλαιο δεν κάνει βήμα. Οι ίδιοι που χειροκροτούν τα μέτρα για την ανεργία γνωρίζουν πως καμιά πολιτική εντός αυτού του συστήματος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ανεργία γιατί αυτή είναι αναγκαία στο σύστημα.

Εξίσου με την κάλπικη κριτική, προκαλεί και η κάλπικη αυτοκριτική στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Γάνωσαν τα μυαλά των ανθρώπων με τη στρατηγική της Λισαβόνας για την οποία τώρα διαπιστώνουν ότι απέτυχε. Κι όμως από την εφαρμογή της μειώθηκε η τιμή της εργατικής δύναμης. Από την εφαρμογή της πήγαν οι συντάξεις στα 67. Από την εφαρμογή της εξαθλιώθηκαν μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού.

Αυτό που απέτυχε κι ήταν θέμα νομοτέλειας να συμβεί, είναι το ίδιο το σύστημα που και όρια έχει και αντιφάσεις. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ανεργία, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να παίρνει τη μεγαλύτερη δυνατή υπεραξία από την εργασία, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να ζήσει και χωρίς την ύπαρξη ζωντανής εργασίας. Θέλει την εργατική δύναμη στην παραγωγή, την θέλει και σε κατάσταση άμεσης εφεδρείας. Το πρόβλημα προκύπτει για μια ομάδα καπιταλιστών όταν μια άλλη ομάδα καπιταλιστών κατορθώσει να επιβάλει πιο σκληρούς όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και να αυξήσει έτσι την ανταγωνιστικότητά της.

Για να λύσει το σύστημα το δικό του πρόβλημα που είναι η μεγέθυνση του κεφαλαίου, είναι υποχρεωμένο σε όλες εκείνες τις στρατηγικές που κάθε φορά εξαγγέλλονται, εφαρμόζονται για να αλλαχτούν με ακόμα χειρότερες. Η κριτική της Μ. Κοπά στα «Νέα» - για παράδειγμα - αφορά στο γιατί το σύστημα δεν κατάφερε ακόμα να επιβάλει τα 40 χρόνια συνεχούς δουλειάς. Ζητά άλλο μείγμα πολιτικής έτσι που τα συγκεκριμένα κεφάλαια για τα οποία νοιάζεται να μπορούν να αυξάνουν τα κέρδη τους απομυζώντας περισσότερη ζωντανή εργασία.

Αλλά γιατί οι αγωνίες των καπιταλιστών στον μεταξύ τους ανταγωνισμό να γίνονται και αγωνίες των εργατών, όταν πολύ απλά αποδεδειγμένη λύση στο πραγματικό πρόβλημα των εργατών, στην εκμετάλλευσή τους, είναι η ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής;

Με κατηγορηματικό τρόπο το επεσήμανε και προχτές το ΚΚΕ: «την προστασία των ανέργων πρέπει εδώ και τώρα να αναλάβει η οργανωμένη ταξική και λαϊκή συμμαχία. Πάλη κατά της ανεργίας είναι μόνο η πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για τη λαϊκή εξουσία - οικονομία, το μόνο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού και όχι των μονοπωλίων».

Ασχετο: σα να ανακάλυψαν την Αμερική έκαναν χτες μεγάλες αστικές εφημερίδες. Την ώρα που ο κόσμος καίγεται, αρπάχτηκαν από τις κασέτες της παράγκας για να δείξουν τη σαπίλα. Πρόκειται για απόκρυψη της σαπίλας. Η παράγκα της σαπίλας είναι ένα σύμπτωμα. Σάπιο είναι όλο το σύστημα. Αφού τους ενοχλεί η σαπίλα ας ξηλώσουν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Αλλά αυτό είναι δημιούργημα των καπιταλιστών και το χρειάζονται όχι μόνο σαν επιχείρηση αλλά και για ενίσχυση της πολιτικής εξουσίας τους. Οι οργανωμένοι στρατοί στις εξέδρες, το στήσιμο παιχνιδιών, το ξέπλυμα χρήματος είναι μέρος του ίδιου προβλήματος. Που το σημερινό σύστημα δεν θεωρεί πρόβλημα, αντίθετα είναι η λύση του σε άλλα προβλήματα.