-- Γ. Φασουλάς («ΝΕΤ»): Στο κάλεσμα, το οποίο δώσατε στη δημοσιότητα, της ΚΕ και στην τοποθέτηση που κάνατε ζητάτε από το λαό να αρνηθεί να πληρώσει τα βάρη της κρίσης. Θέλω να μου πείτε εάν υιοθετείτε μια θέση η οποία έχει ακουστεί, αν θα πρέπει και η κυβέρνηση να σταματήσει να πληρώνει χρέη. Είναι εφικτό αυτό καταρχήν;

-- Δεν είναι εφικτό από μία κυβέρνηση η οποία θέλει να στηρίξει το σύστημα στην Ελλάδα και μάλιστα και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν είναι εφικτό με την έννοια ότι δεν μπορεί και δε θέλει να το κάνει. Και γι' αυτό λέμε ότι τώρα πια δεν μπορεί να περιμένεις ότι θα ασκήσεις πίεση στην κυβέρνηση, να τη βάλεις στο φιλότιμο. Δεν είναι μια κυβέρνηση που έχει πέσει έξω στις προβλέψεις, έχει κάνει λάθη.

Υπάρχουν και κόμματα, όπως ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός που λένε «αναδιαπραγμάτευση του χρέους». Αυτά για να τα κάνεις και να έχουν αποτέλεσμα υπέρ του λαού, πρέπει να συγκρουστείς με την Ευρωπαϊκή Ενωση και με τους καπιταλιστές στην Ελλάδα, με τα μονοπώλια. Ορίστε, βγήκε και ο κ. Μίχαλος, το ΕΒΕΑ, και λέει: Αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, υπέρ της ανάπτυξης. Μέσα σήμερα στους κόλπους των επιχειρηματιών υπάρχει συζήτηση, με τι κριτήρια πρέπει να χρηματοδοτηθούν.

Ολη όμως αυτή η αναδιαπραγμάτευση κοιτάτε να δείτε πού οδηγεί. Θα μεταφέρουν τα βάρη ακόμα περισσότερο στους εργαζόμενους. Παραδείγματος χάρη, ζητάνε μείωση των φόρων στους επιχειρηματίες. Εχουν τώρα το 25% με πρόβλεψη το 20%, αν και στην πραγματικότητα είναι ακόμα πιο μειωμένη η φορολογία αν υπολογίσεις και τις παροχές που έχουν, και λένε να πάμε σαν την Κύπρο που είναι 10%. Αυτά δεν λένε τα υπομνήματά τους;

Τα έσοδα της κυβέρνησης που θα μειωθούν στην αντίστοιχη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου, ποιος θα τα πληρώσει; Ο λαός. Επομένως, εμείς δεν μπορούμε να μιλάμε για την αναδιαπραγμάτευση γενικώς του χρέους.

Η διαχωριστική γραμμή του ΚΚΕ από τέτοια αιτήματα είναι ακριβώς η σύγκρουση και ρήξη με τα μονοπώλια είναι η σύνδεση της καθημερινής πάλης με την πάλη για την εξουσία. Αν δεν το κάνεις αυτό, οποιοδήποτε μέτρο παρθεί, θα το πληρώσει δέκα φορές περισσότερο ο λαός.

Να σας πω ένα παράδειγμα: Επιχειρείται σήμερα η κατάργηση των κλαδικών και των συλλογικών συμβάσεων. Για να πάνε στις επιχειρησιακές και στις ατομικές. Εμείς όταν λέμε απειθαρχία και πάλη σημαίνει μέσα στους τόπους δουλειάς να αρνηθούν να υπογράψουν επιχειρηματικές συμβάσεις. Να ζητήσουν κλαδικές.

Από κάτω πρέπει να αρχίσει αυτός ο αγώνας. Γιατί από πάνω, ακόμα κι αν μια Ομοσπονδία επιβάλει καλή Συλλογική Σύμβαση - υπάρχουν Ομοσπονδίες αγωνιστικές, ταξικές - αν από κάτω αρχίσει ο εργάτης, ένας - ένας και κάνει ατομική σύμβαση, ή κάθε επιχείρηση κάνει την ξεχωριστή, τότε ο αγώνας αυτός υπονομεύεται και τελειώνει.

`Η άμα πάμε στη λογική της ΓΣΕΕ που λέει «εγώ υπέγραψα μηδενική αύξηση για να σώσω τις συμβάσεις», αύριο θα πούνε να δώσουμε, να πάμε και μείον 10%, μεθαύριο το 20% για να σώσουμε τη σύμβαση.

Καταλαβαίνετε λοιπόν, και το ξεκαθαρίζουμε, η συμπόρευση που ζητάει το ΚΚΕ δεν είναι σε τίτλους συνθημάτων και γι' αυτό λέμε ότι εδώ πρέπει να είναι καθαρά ποια είναι η διαχωριστική γραμμή. Εάν ο εργαζόμενος πιστεύει ότι πρέπει να συμβάλει στη μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους, αυτός ο αγώνας θα φέρει το τέλμα.

Είναι άλλο πράγμα να μην έχεις άμεσα αποτελέσματα, αλλά ακολουθείς μια τέτοια γραμμή που θα φέρει αποτελέσματα, και άλλο πράγμα να κάνεις έναν αγώνα που μοιραία θα σε οδηγεί στη διάλυση του κινήματος και τέτοια παραδείγματα έχουμε και σε άλλες χώρες, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είδατε καμιά αντίσταση στα μέτρα; Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία. Εμείς δεν πρόκειται να ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο.