Ενα παιδί 19 χρόνων βρέθηκε, λέει, εκ των υστέρων να έχει καρδιά 75χρονου (ανεπάρκεια) και πέθανε τελικά από μια γρίπη. Ενας ποδοσφαιριστής πέθανε την ώρα που κοιμόταν. Εκ των υστέρων, επίσης, μιλούν για πρόβλημα στην καρδιά που προϋπήρχε. Και οι δυο τραγωδίες παραπέμπουν στο αντίθετο της πραγματικότητας μέσα στην οποία δημιουργήθηκαν. Παραπέμπουν στη σπουδαιότητα ενός συστήματος υγείας, όπου η πρόληψη έχει κυρίαρχο ρόλο. Αλλά ένα τέτοιο σύστημα υγείας δε χωρά στον κορσέ ενός πολιτικο-οικονομικού συστήματος όπου κυριαρχεί το καπιταλιστικό κέρδος.

Τέτοια απλά παραδείγματα πρέπει να συγκεντρώσουμε για να ξαναχτίσουμε το σοσιαλισμό στα πόδια του. Γιατί απέναντι έχουμε έναν ποταμό προπαγάνδας, όπου η κάθε αρλούμπα χτίζει ανέξοδα αντίθεση στο σοσιαλισμό. Χτες ήταν ο Τάκης Μίχας στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Που είχε στη διάθεσή του μιαν ολόκληρη σελίδα για να αποδείξει πως το ρουσφέτι δεν είναι τίποτα άλλο από μια μορφή ανταλλαγής. Τέτοια, μάλιστα, που στο σοσιαλισμό γνώρισε και την απογείωσή της. Οχι, δεν έγραψε πως ανταλλάσσανε μπλου τζιν με μάνγκο, αλλά αν του ζητούσες ένα παράδειγμα σε κάτι τέτοιο θα κατέληγε. Γνωρίζοντας ότι γράφει μπαρούφες, κρατάει μια πισινή γράφοντας πως το «μπλατ» (ανταλλαγή σε είδος το ερμηνεύει) ήταν κάτι πλατιά αποδεκτό, σε αντίθεση με τη χρηματική ανταλλαγή όπου μπορούν να συμμετέχουν μόνον οι κατέχοντες χρήμα.

Τα επιχειρήματα για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, σε άμεση αντιπαράθεση με τις τραγωδίες στον καπιταλισμό που ζούμε, θα γίνονται όλο και πιο αναγκαία όσο θα οξύνεται η ταξική πάλη, όσο πιο επιθετικός θα γίνεται ο καπιταλισμός, προβάλλοντας και αξιώνοντας να κατοχυρωθεί ως μόνη αξία το καπιταλιστικό κέρδος. Για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις ένα βομβαρδισμό επιχειρημάτων που στοχεύει να αποδείξει πως μόνο αν κερδίζουν οι καπιταλιστές μπορούν να πάρουν ανάσα οι εργάτες, πρέπει να μπορείς να αποδεικνύεις καθημερινά πως οι εργάτες μπορούν να ζήσουν καλύτερα μόνον όταν δε θα υπάρχουν οι καπιταλιστές. Κι αυτό μπορείς να το αποδείξεις δείχνοντας και τη βαρβαρότητα των εμπορευματικών σχέσεων (με πρώτη τη σχέση εργασίας στον καπιταλισμό), αλλά και την ανθρωπιά στην οποία βασίζονται και αναπαράγουν - αναπτύσσουν οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Αλλιώς θα είσαι υποχρεωμένος να κινείσαι μέσα σε μιαν ιδεολογική στρούγκα, όπου θα πρέπει να διαλέξεις αν θα ξεζουμίζουν οι καπιταλιστές τους εργάτες με τη βοήθεια μόνο του όποιου ΠΑΣΟΚ ή θα πρέπει να προστρέξει σε βοήθειά του και η όποια ΝΔ (αυτό είναι ένα από τα διλήμματα που προβάλλει αυτόν τον καιρό μέρος του αστικού Τύπου).

Ενα τέτοιο δίλημμα, βέβαια, έχει κοντά ποδάρια. Αργά ή γρήγορα, οι γονατισμένοι αναγνωρίζουν στην πλάτη τους μόνο το βούρδουλα κι όχι το χρώμα του. Και τότε το σύστημα έχει ανάγκη τις χρυσές εφεδρείες του. Τις οποίες φροντίζει να συντηρεί πλουσιοπάροχα.

Τα 150.000 ευρώ, που στο ΒΗΜΑ αναφέρονται ως ο «μισθός» του προέδρου της ΓΣΕΕ, δείχνουν πόσα πρέπει να γκρεμίσεις, ώστε να 'ρθει η στιγμή που κανένας να μην μπορεί να πει σε έναν εργάτη «απολύεσαι, τέλειωσε το stage».

Ασχετο: Στην πραγματικότητα που βιώνουμε, και, ακόμα περισσότερο, στο ζοφερό μέλλον που προδιαγράφεται, είναι μάλλον εύκολα εξηγήσιμο γιατί ο Ζαχαριάδης, ως ηγέτης του ΚΚΕ, και η ιστορική στιγμή όπου το λαϊκό κίνημα διεκδίκησε την εξουσία αμφισβητώντας στη πράξη τον ιμπεριαλισμό, στοιχειώνουν ακόμα τον ξύπνιο διαφόρων.