Υπάρχει ο μύθος πως οι λαοί των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης έκαναν «αμάν» και ουρά για να μπούνε στην ΕΕ. Στην πραγματικότητα, βέβαια, την ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ αυτών των χωρών δεν την επιδίωξαν οι λαοί, αλλά οι αστικές τάξεις αυτών των χωρών που κρατούσαν τα ηνία της εξουσίας. Και αυτό φαίνεται από το γεγονός της απαξίωσης της συμμετοχής στις ευρωεκλογές σε αυτές τις χώρες. Ωστόσο, η κατάσταση αυτή μας είναι χρήσιμη για συμπεράσματα σχετικά με την αποχή από την ευρωκάλπη, που τις τελευταίες μέρες πλασάρεται ως φάρμακο διά πάσαν νόσον.

Αν γυρίσουμε πίσω στις περασμένες ευρωεκλογές του 2004, θα δούμε πως όταν στη νεοεισερχόμενη Σλοβακία ψήφιζε μόλις το 16,7%, στην Πολωνία το 20,4% ή στην Εσθονία το 26,9% του λαού, δεν πιστώθηκε καθόλου στη λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια. Στις ευρωεκλογές του 2004, όταν η συμμετοχή στα 18 από τα 25 κράτη - μέλη της ΕΕ δεν ξεπερνούσε το 48%, η ΕΕ, τα αστικά κόμματα με τα φερέφωνά τους δεν ήξεραν τι να πρωτοδιαλέξουν από όλες τις ψευτοαιτιολογήσεις που είχε ο μπαξές τους. Τι έλεγαν τότε; Οτι «δεν έχουν εξοικειωθεί οι λαοί με τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ και το ευρωκοινοβούλιο, άρα χρειάζεται περισσότερη ενημέρωση για τα καλά της ΕΕ, πιο πολλές καμπάνιες»... δηλαδή κι άλλες ευρωμισθωμένες ΜΚΟ να προπαγανδίζουν το μονόδρομό τους, γιατί με την αποχή του ο λαός δήθεν ζήτησε μεγαλύτερη γνώση για την ΕΕ, να μειωθούν οι «αποστάσεις» από τις Βρυξέλλες κ.ά. Η αποχή έτσι βολικά καταγράφηκε ως δήθεν λαϊκό αίτημα για πιο γρήγορες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Αλλά δεν έμειναν μόνο εκεί... «έφταιγε ότι πρόσφατα είχε γίνει δημοψήφισμα για την είσοδο στην ΕΕ και "κουράστηκε" ο κόσμος να πάει να ξαναψηφίσει...», αναφώνησαν τα ευρωεπιτελεία των βιομηχάνων. Εδωσε και πήρε επίσης η εκδοχή ότι «η ΕΕ δεν έφταιγε, αλλά τα εθνικά κόμματα, που απογοητεύουν και εμποδίζουν το λαό να δει το ευρωπαϊκό όραμα» ...λάδι δηλαδή κι από αυτήν τη σκοπιά η ΕΕ.

Ολα αυτά έγιναν στις περασμένες ευρωεκλογές σε χώρες που τα παρακαλετά να ψηφίσει ο λαός στην ευρωκάλπη γίνονται εκ του ασφαλούς, όταν είναι απαγορευμένα ή σε ημιπαρανομία τα ΚΚ και οι ΚΝ, όταν οι ευρωαυταπάτες δεν έχουν ακόμα ξεφτίσει από τη μαζική φτώχεια, μιας και οι καπιταλιστές και τα κόμματά τους εκεί έχουν επιβάλει ό,τι και οι αντίστοιχοί τους στην Ελλάδα εδώ και χρόνια, δηλαδή το «κάντε υπομονή και από τις θυσίες θα έχετε κι εσείς, εργάτες και μικρομεσαίοι, συμφέρον εκτός από το κεφάλαιο».

Αλλά και στις «παλιές καραβάνες» κράτη - μέλη της ΕΕ, σε αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες όπως η Γαλλία ή η Ολλανδία, το 43,1% ή το 39,1% αντίστοιχα της συμμετοχής στις ευρωεκλογές χρεώθηκαν στον εθνικισμό των λαών.

Ολα αυτά στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου για να μην αμφισβητηθεί η μεγάλη λεωφόρος των κερδών του κεφαλαίου, η ΕΕ. Ολα αυτά για να μείνει απείραχτη η βασική γραμμή: Ολα στο κεφάλαιο, θυσίες για την εργατική τάξη και τη φτωχολογιά, για να εξασφαλιστεί ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση χωρίς αντιδράσεις και μετά την κάλπη.

Οποιος έχει αυταπάτη ότι η αποχή του θα στείλει μήνυμα οργής με σαφήνεια, ας σκεφτεί πώς διαστρεβλώθηκαν - και έγινε κυριολεκτικά το άσπρο μαύρο - ακόμα και αυτά τα ηχηρά ΟΧΙ στην ευρωσυνθήκη του ιρλανδικού λαού, στο «ευρωσύνταγμα» σε Γαλλία, Ολλανδία και τόσα ακόμα, καταδικαστικά για την ΕΕ και τις βασικές επιλογές της, δημοψηφίσματα σε χώρες όπως Δανία, Σουηδία. Ποιος μπορεί να ξεχάσει άλλωστε ότι διάφοροι αθεόφοβοι τα καθαρά ΟΧΙ τα εμφάνισαν σαν λαϊκή απαίτηση για μια καλύτερη συνθήκη, για μερικές προσθήκες ή τα θεώρησαν απλά έναν ανώδυνο ευρωσκεπτικισμό μέχρι να επαναλάβουν την κάλπη με το ζόρι για να αλλάξει το αποτέλεσμα, όπως έκαναν παλιότερα με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στη Δανία και μεθοδεύουν να το ξανακάνουν τον ερχόμενο Οκτώβρη στην Ιρλανδία για την ευρωσυνθήκη της Λισαβόνας.

Κανένα περιθώριο δεν πρέπει να δοθεί για να βάλει το μεγάλο κεφάλαιο την εργατική λαϊκή οργή - και αυτή - στην τσέπη του. Η στάση κάθε εργάτη και νέου είναι να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού ότι η οργή του «δε θα ταξιδέψει», δε θα γίνει αέρας στα πανιά της πλουτοκρατίας ξελασπώνοντάς τη, για να λανσάρει και πάλι την επιχειρηματολογία που έχει ανάγκη για να εντείνει την επίθεση σε συνθήκες κρίσης από τις 8 του Ιούνη. Το ΚΚΕ και το ισχυρό κίνημα, αυτό φοβούνται!

Αλλά και τι ειρωνεία... Το δόλωμα των διακοπών και της εκδρομής που λανσάρουν οι μηχανισμοί της άρχουσας τάξης στο λαό, είναι οι ίδιοι που του το έχουν εδώ και χρόνια μετατρέψει σε πανάκριβη απόδραση και αγχωμένο Σαββατοκύριακο. Τα ακριβοπληρωμένα σαπιοκάραβα της απελευθερωμένης αγοράς της ναυσιπλοΐας, τα διόδια, τα εισιτήρια στις ιδιωτικές παραλίες, όλα όσα δηλαδή είναι καταδικασμένος να «λουστεί» και να πληρώσει στο πολυδιαφημισμένο Σαββατοκύριακο της αποχής είναι οι πιο πειστικές αποδείξεις ότι η απειθαρχία και η ανυπακοή με την ΕΕ κι ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, όπου ο εργάτης απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει, αυτό δηλαδή που προτείνει το ΚΚΕ, πρέπει να καταγραφούν ως αναγκαιότητα στην κάλπη με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, να μπουν στην πάλη του εργατικού κινήματος και στη ζωή αποφασιστικά.

Επιστρατεύεται η αποχή όπου κι όποτε δεν πιάνει η μπογιά του δικομματισμού, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ή όπου τα φουσκώματα και ξεφουσκώματα των κάθε φορά αναχωμάτων απολογητών του συστήματος βλ. ΣΥΡΙΖΑ /Πράσινοι/ ΛΑ.Ο.Σ. δεν ενσωματώνουν αποτελεσματικά όλους όσους υπολόγιζαν. Διαπιστώνει η αστική τάξη ότι δεν πείθουν εύκολα και δεν ενσωματώνουν τον απολυμένο, τον άνεργο, την εργατική λαϊκή οικογένεια, όλους αυτούς δηλαδή που εκτός από την οργή τους βγάζουν και στοιχειώδη συμπεράσματα κι έχουν αντικειμενικό συμφέρον να στηρίξουν το ΚΚΕ.

Ο στόχος είναι ξεκάθαρος, αυτός ο κόσμος να μη συναντηθεί στην κάλπη με το ΚΚΕ, με την ανατρεπτική πολιτική του. Οταν κι ο αντικομμουνισμός και τα βρώμικα ψέματα εναντίον του ΚΚΕ δεν πιάνουν, η αποχή επιστρατεύεται σαν λύση. Για να μη δηλωθεί με σαφήνεια η απειθαρχία και ανυπακοή στην ΕΕ, η αμφισβήτηση του ευρωμονόδρομου, για να μην τιμωρηθούν τα κόμματα της πλουτοκρατίας και τα στηρίγματά τους. Τι πιο βολικό λοιπόν για την αστική τάξη από μια ψήφο - λευκή επιταγή, μια ψήφο «ζυμάρι» που η αστική τάξη με τους μηχανισμούς θα την πλάσει κατά πώς τη συμφέρει, θα μπορεί να εμφανίσει ο καθένας στα μέτρα του την εκδοχή που τον βολεύει. Υπάρχει όμως πείρα και ελληνική, αλλά και διεθνής για όλα αυτά.

Διασφάλιση άλλη δεν υπάρχει από το ισχυρό ΚΚΕ, από την αποφασιστική ενίσχυση, που θα σπάσει την ηττοπάθεια, θα φοβίσει, θα κόψει το βήχα. Μια ξεκάθαρη επιλογή, την ψήφο στο ΚΚΕ, που δε θα σηκώνει καμιά συζήτηση, παρερμηνεία ή διαστρέβλωση.

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΨΗΦΟΣ ΧΑΜΕΝΗ! ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ!