Ηεξαφάνιση της διαδήλωσης του Σαββάτου από τα ΜΜΕ δεν έγινε επειδή κάποιοι δημοσιογράφοι δεν έκαναν καλά τη δουλιά τους, ή είχαν στρεβλή αντίληψη για το τι είναι είδηση. Ηταν προγραμματισμένη εξαφάνιση. Δύο μόνο ιδιωτικά κανάλια έστειλαν κάμερα. Το ένα γιατί ήταν υποχρεωμένο (έχει σύμβαση με το Ρόιτερ, που του επιβάλλει να στέλνει έξω όλες τις εικόνες) και το άλλο έκανε χτες το «ντεμπούτο» του στην ειδησεογραφία. Η πλειοψηφία των συντακτών του αντίστοιχου ρεπορτάζ και πριν απ' όλους αυτοί ακριβώς που κόπτονται με άρθρα και σχόλια για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος και τους δήθεν κινδύνους γι' αυτήν από τις θέσεις του ΚΚΕ, απλά, δεν πάτησαν στο Πεδίον του Αρεως. Γιατί; Δεν υπήρχε θέμα; Ακόμα κι αν δεχτούμε το μέτρημα της Αστυνομίας, από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 3.30, 12.000 άνθρωποι είχαν κλείσει το κέντρο της πόλης. Ηταν λίγοι; Ηταν αδιάφοροι; Ηταν τρελοί, που είχαν καταλάβει το οδόστρωμα από το Σύνταγμα ως το Πολυτεχνείο; Ακόμα κι έτσι, συνιστούν είδηση. Αυτό που είδαμε στα κανάλια, ήταν πως δεν έγινε καμιά διαδήλωση!

Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα είναι πως έγινε μια διαδήλωση εξαιρετικά επικίνδυνη. Με πολύ λίγες λέξεις, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο περιγράφει τι έγινε: «Ο λαός ήθελε, το ΠΑΜΕ μπόρεσε να συσπειρώσει τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους επαγγελματοβιοτέχνες, τους νεολαίους από όλη την Ελλάδα σε ένα επιτυχημένο παλλαϊκό ταξικό συλλαλητήριο και να διατρανώσει έτσι την αποφασιστικότητα για αγώνες διαμαρτυρίας και αντίστασης». Κάθε λέξη από αυτό το απόσπασμα της ανακοίνωσης μαρτυρά ακριβώς γιατί αυτή η διαδήλωση, από τη στιγμή που οργανώθηκε, ήταν «καμένη από χέρι», σε ό,τι αφορά την προβολή της από τα ΜΜΕ. «Ο λαός ήθελε» και η άρχουσα τάξη το γνωρίζει αυτό. Γνωρίζει πως μέσα στον κόσμο βράζει η αγανάκτηση. Κι όχι μόνο αυτό, γνωρίζουν οι αστοί πως όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού βάζουν στην άκρη τα διάφορα κάλπικα διαχωριστικά διλήμματα και ψάχνουν να βρουν τρόπους και δρόμους ενωμένης αγωνιστικής αντίδρασης. «Το ΠΑΜΕ μπόρεσε». Κι αυτό το γνωρίζει η άρχουσα τάξη... Και όχι μόνο το γνωρίζει, αλλά και αντιμετωπίζει με δέος το ενδεχόμενο οι δεκάδες χιλιάδες να γίνουν πολύ περισσότεροι. Τρέμει τη δύναμη του αγωνιστικού παραδείγματος.

Πριν ακόμα γίνει η διαδήλωση, ήταν καθαρό σε όσους αμφισβητείται η εξουσία τους πως η γραμμή της μετωπικής ρήξης με τη σημερινή πραγματικότητα και της επίσης μετωπικής ενωτικής αντίστασης πατάει στην ίδια την ανάγκη, που καθημερινά προβάλλει η λαϊκή αγωνία στις γειτονιές, στους χώρους δουλιάς, παντού. Αυτή τη γραμμή - μπούσουλα για το λαϊκό κίνημα πασχίζουν να εξαφανίσουν από το δημόσιο χώρο. Με δεδομένο πως η γνώση οδηγεί στην επανάσταση, ε, δε θα μας δώσουν και το σχοινί να τους κρεμάσουμε...

Ξέρουν τι κάνουν. Οπως ξέρουμε κι εμείς. Δε διαμαρτυρόμαστε για την εξαφάνιση της διαδήλωσης. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τα όρια της αστικής δημοκρατίας. Αυτό που τονίζουμε είναι τον τρόμο της άρχουσας τάξης, όταν ο λαός είναι στο δρόμο. Και επιμένουμε στη θέση πως όποιος με όποιο τρόπο βάζει δυναμίτη στα θεμέλια αυτού του όμορφου αγώνα δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά να δηλώνει «παρών» στο άλλο στρατόπεδο.