Αφορμή παίρνω από τα διάφορα δημοσιεύματα σε διάφορες αστικές εφημερίδες του γνωστού, στο πανελλήνιο, κομμουνιστή και στελέχους του ΚΚΕ Μήτσου Κωστόπουλου, αλλά και του άγνωστου, ίσως, Ντρέκου. Και δεν ήταν τυχαίος ο Μ. Κ., ο οποίος υπηρέτησε στο μεγάλο πόστο της ΓΣΕΕ, στην καθοδήγηση του ΚΚΕ, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα κλπ. Αυτό έχει σημασία, γιατί αυτός (όχι υποτιμητικά) δεν είμαι εγώ που είμαι ένα απλό μέλος του ΚΚΕ. Τι κάνει, λοιπόν; Από διάφορες αιτίες και για διάφορους λόγους (αιτιολογημένους ή όχι) διαγράφει Καταστατικό και Αρχές του Κόμματος κι αρχίζει να δημοσιογραφεί, εκθέτοντας διάφορες απόψεις και θέσεις, για ζητήματα που αφορούν στο πρόσωπό του και τις σχέσεις του με το Κόμμα (έμμεσα είτε άμεσα), ακυρώνοντας τις καταστατικές αρχές. Δε θα επιμείνω στο κατά πόσο έχει δίκιο ή άδικο ή στο κατά πόσο οι απόψεις του είναι σωστές ή λαθεμένες. Εγώ δέχομαι πως όσα λέει είναι 100% σωστά. Ομως!!! Κι εδώ είναι το κρατούμενο. Ο σωστός κομμουνιστής, και μάλιστα ένα σημαίνον στέλεχος με ολόκληρη ιστορία πίσω του, που το Κόμμα του ανέδειξε και τον εμπιστεύτηκε τα πάντα, δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να συμπεριφέρεται έτσι. Ο σωστός κομμουνιστής ό,τι έχει το λύνει μέσα στο Κόμμα του και στα όργανά του. Κάθε παραβίαση των κανόνων και των αρχών του Κόμματος είναι αντικομματική πράξη και από αυτή τη στιγμή παύει να είναι και να λέγεται κομμουνιστής. Γιατί το πρόβλημα μπαίνει έτσι:

Σύντροφε,

Στο Κόμμα δε σ' έβαλε με το ζόρι κανένας. Αν τώρα μετάνιωσες και θέλεις να το εγκαταλείψεις, με γεια σου, με χαρά σου! Πολλές εκατοντάδες έχουν πράξει έτσι. Ομως με το να αγνοείς τα όργανα, το καταστατικό, με το να παραβιάζεις αποφάσεις που και εσύ συνέβαλες τα μέγιστα στο να ψηφιστούν αυτές, με το να βγαίνεις στον αστικό Τύπο και να κατηγορείς έμμεσα είτε άμεσα το Κόμμα σου, με το να φτύνεις εκεί που πρώτα έγλειφες, δεν είναι δείγμα τίμιου άνδρα, δεν είναι ηθικό, δεν είναι παλικαρίσιο! Οι έντιμοι άνθρωποι, έστω και δίκιο μέχρι το Θεό (;) να έχουν, κάθονται στην πάντα τους, καταπίνουν την πικρία τους και υπομένουν με αξιοπρέπεια το παράπονό τους και δεν εξευτελίζονται στο πανελλήνιο! Μόνο ο δειλός φέρεται έτσι ή ο δεδηλωμένος εχθρός. Και βέβαια είναι πολύ δύσκολο να είσαι κομμουνιστής «τη σήμερον ημέρα». Κι ακόμη δυσκολότερο να αντέξεις και στους σκληρούς αγώνες και προπαντός στους... πολλούς π ε ι ρ α σ μ ο ύ ς! Ομως το ήθος είναι Η Θ Ο Σ! Ας είναι οδηγός μας το κλασικό παράδειγμα του Ν. Πλουμπίδη. Τίποτε άλλο.

Ν. ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ

ΚΟ Βούλας