ΟΙ ΑΝΕΤΟΙ: «το ράλι στις τιμές των εμπορευμάτων, δηλαδή του πετρελαίου, των μετάλλων και των αγροτικών προϊόντων δεν έχει στεναχωρήσει καθόλου μια μικρή ομάδα συμπατριωτών μας. Πρόκειται για τους εφοπλιστές, που κερδίζουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια τη μέρα από το μίσθωμα των πλοίων τους για τη μεταφορά κάθε είδους φορτίων. Είναι τόσο μεγάλη η συσσώρευση χρήματος που ορισμένοι έχουν στραφεί στη δημιουργία γραφείων διαχείρισης της περιουσίας τους» (το σχόλιο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΟΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΡΩΝΕ: «αν ζούσαν οι πρόγονοί μας και μας έβλεπαν, σίγουρα θα έμεναν άφωνοι. Από το πόσο καλύτερα απ' αυτούς περνάμε. Κι όμως, νιώθουμε στεναχώρια. Ισως και δυστυχισμένα. Διότι πιστεύουμε πως τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και πως η ζωή μας χειροτερεύει (...) η ανασφάλεια κυριαρχεί στις διαθέσεις του κόσμου (...) η ενέργεια ακριβαίνει, κάνοντας δυσπρόσιτα πολλά καθημερινά κεκτημένα. Η παγκοσμιοποίηση κάνει πλούσιους μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους που μέχρι πρότινος τρέφονταν με ελάχιστους κόκκους ρυζιού. Τώρα απαιτούν κρέας, ψωμί, οπωροκηπευτικά και κοτόπουλα. Κάνοντας την τροφή πανάκριβη» (ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΜΕ ΤΗ... ΜΥΓΑ: «είναι σαν να έχουμε γίνει όλοι μια μεγάλη παρέα που περνάει καλά, καλύπτει ο ένας τον άλλον και που μας εκνευρίζουν οι "τρελοί του χωριού" που επιμένουν ότι "ρε παιδιά δε γίνεται έτσι άλλο, δεν πάει πουθενά η χώρα". Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως ακόμη και σ' εμάς τους δημοσιογράφους ανθεί το σπορ της υπηρετικής δημοσιογραφίας που τα βλέπει όλα τέλεια και απλώς απολογείται για το σύστημα. Μην ξεχνάμε πως σε κάποιους κύκλους στη γενιά μας, ακόμη και ο επιτυχημένος δημοσιογράφος είναι εκείνος που έχει βγάλει πολλά λεφτά και καθορίζει παιχνίδια εξουσίας στο παρασκήνιο, όχι εκείνος που ασχολείται με την έρευνα. Η κατάσταση είναι δύσκολη. Το μικρόβιο έχει μπει στο ελληνικό DNA (...) έχουμε γίνει τόσο μπλαζέ και ανεκτικοί που ίσως πάσχουμε όλοι μας από το σύνδρομο της διευρυμένης συνείδησης» (ο Αλέξης Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).