Οταν ένα σύστημα διέπεται από την αρχή «όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται», οι πρώτοι που είναι έτοιμοι να ξεπουληθούν και να εξαγοραστούν είναι οι πολιτικοί υπηρέτες αυτού του συστήματος.

*

Η «Ζήμενς» και οι σχέσεις της με το πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού δεν είναι η ιστορία μιας «κακής» εταιρείας που διαπλέχτηκε με «επίορκους» πολιτικούς. Δεν είναι ούτε μόνο ούτε κυρίως αυτό. Είναι μια τυπική ιστορία για το πώς γίνονται οι «μπίζνες» στον κόσμο όπου τα κέρδη των λίγων στηρίζονται σε πολιτικές διαχείρισης και διαιώνισης της φτώχειας των πολλών.

*

Η ιστορία με τις «μίζες» της «Ζήμενς», που αφορά σε πάνω από 160 χώρες του «ελεύθερου κόσμου», είναι τόσο τυπικό δείγμα λειτουργίας αυτού του (καπιταλιστικού) κόσμου, όσο ήταν το σκάνδαλο της «Ενρον» που βρέθηκε μπλεγμένη με χίλια νήματα με τους ενοίκους του Λευκού Οίκου, ή το σκάνδαλο της «Χαλιμπάρτον», όπου ενώ το αφεντικό της, ο Τσένι, βομβαρδίζει το Ιράκ, εκείνη το «ανασυγκροτεί».

Τόσο τυπική είναι η ιστορία της «Ζήμενς» για τον τρόπο λειτουργίας της «οικονομίας της αγοράς», όσο ήταν η υπόθεση με τα ελικόπτερα «Agosta» και τον χωμένο μέχρι το λαιμό στο σκάνδαλο πρώην γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ.

Πρόκειται για τόσο τυπική ιστορία εκμαυλισμού στον κόσμο της «ελεύθερης οικονομίας», όσο ήταν το σκάνδαλο διαφθοράς της Κομισιόν επί εποχής Σαντέρ και κάθε εποχής αφού στους διαδρόμους των Βρυξελλών, για την πλειοψηφία των επιτρόπων, το καθοριστικό δεν είναι η εθνική καταγωγή τους αλλά η σχέση τους με την εκάστοτε «Ντασό» και την εκάστοτε «Μπόινγκ».

Τόσο τυπική είναι η ιστορία του χρηματισμού από τη «Ζήμενς» κομμάτων και πολιτικών ανά τον κόσμο, όσο και το φαινόμενο του χρηματισμού προσώπων και κομμάτων, από τον Κολ και τον Μπλερ μέχρι τους Ομπάμα, Χίλαρι και Μακ Κέιν και τους πετρελαιάδες - χορηγούς των προεκλογικών τους εκστρατειών.

***

Η μπόχα που αναδίνει η υπόθεση «Ζήμενς» εμπεριέχει μια ευκαιρία. Και έναν κίνδυνο.

Ο κίνδυνος είναι, για μια ακόμα φορά, η ελληνική κοινωνία να πέσει θύμα του μιθριδατισμού από τα δηλητηριώδη αέρια μιας τακτικής που επιδιώκει την «αποπολιτικοποίηση» του φαινομένου του βούρκου. Εκατομμύρια μίζες από δω, εκατομμύρια από κει, ένας τρελός χορός αθλιότητας, με ίντριγκες και δαιδαλώδεις διαδρομές βρώμικου χρήματος και στη μέση ένας αποχαυνωμένος πολίτης σε ρόλο τηλεθεατή σαπουνόπερας που στο τέλος θα κληθεί και να συμμετάσχει (!) στο «σόου» παίρνοντας στο «090» (αυτό το λένε και εκλογές) για να νομιμοποιήσει το συμψηφισμό και το συμβιβασμό των αποβρασμάτων.

*

Ο κίνδυνος είναι να κατασκευάσουν μια κοινή γνώμη με αδρανοποιημένα τα αντανακλαστικά της, παθητικοποιημένη, παραιτημένη και εξουθενωμένη, που απλώς θα περιμένει το επόμενο επεισόδιο του σίριαλ. Που θα μάθει να αντιλαμβάνεται ότι η σήψη και η διαφθορά είναι το «μοιραίο» και το «αναπόφευκτο» ενός συστήματος που ίσως να μην είναι τέλειο, όπως με προσποιητή συγκαταβατικότητα λένε, όμως, όπως επιμένουν, είναι «μονόδρομος» και «το καλύτερο που υπάρχει».

Ετσι εξαντλημένη και μαστουρωμένη από την μπόχα, η Ελλάδα θα έχει προπαρασκευαστεί καταλλήλως για να της σερβίρουν το «χάπι εντ», που θα περιλαμβάνει ολίγον από «τιμωρία», μπόλικο από το «μπαχαρικό» που λέγεται κουκούλωμα και, κυρίως, εκείνες τις γερές δόσεις «ανανέωσης», «αναπαλαίωσης» και «υποστύλωσης» του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, με πρωταγωνιστές τους πάντα πρόθυμους να συνεισφέρουν στην «κάθαρση», αρκεί να συμμετάσχουν και οι ίδιοι στο γαϊτανάκι της αντιπαροχής ονείρων, ψευδαισθήσεων, αυταπατών και διαψεύσεων του λαού.

***

Μπροστά στον υπαρκτό αυτό κίνδυνο, το αντίδοτο είναι να μην αφεθεί να πάει η ευκαιρία χαμένη μέσα σε έναν κυκεώνα αστυνομικο-δικαστικού λαβυρίνθου, αλλά να έρθουν στο προσκήνιο εκείνες οι πλευρές του ζητήματος που επιτρέπουν να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη από πλατιά λαϊκά στρώματα ότι ήρθε ή ώρα «να τους φτύσουν»!

Αυτούς, τα κόμματά τους και το πολιτικό σύστημα που όσο αδυσώπητο εμφανίζεται στο να αρπάζει δικαιώματα από το λαό, όσο πιο άτεγκτο αναδεικνύεται στα αιτήματα για μερικές πενταροδεκάρες αύξηση στα μεροκάματα, τόσο πιο δουλικά συμπεριφέρεται στις συναλλαγές του με τους βιομήχανους, τις πολυεθνικές, τους εργολάβους, τους εφοπλιστές, τους εγχώριους και πολυεθνικούς «νταβατζήδες».

*

Η «Ζήμενς» είναι μια ευκαιρία να τεθεί η συζήτηση στην πραγματική της βάση. Που σημαίνει ότι: Το «πώς» κανείς κυβερνάει είναι αντανάκλαση του «προς όφελος ποιου» κυβερνάει.

Οσο θα κυβερνούν εκείνοι που πλασάρουν σαν «κοινωνικό όφελος» να ξεπουλιούνται οι τηλεπικοινωνίες της χώρας, να είναι η Ελλάδα των «Πάτριοτ» τέταρτη στο ΝΑΤΟικό κόσμο σε στρατιωτικές δαπάνες, να γεμίζουν οι δρόμοι με χαφιεδοκάμερες του C4i, πάντα στο έδαφος αυτής της σκανδαλώδους (αλλά απολύτως νόμιμα) ακολουθούμενης πολιτικής θα υπάρχει χώρος για λαμόγια, για τρωκτικά, για βδέλλες και παράσιτα.

Που σημαίνει ότι η συμβίωση με τα λαμόγια, με τα τρωκτικά, με τις βδέλλες και με τα παράσιτα, γίνεται «μοιραία», «αναπόφευκτη» και «μονόδρομος» μόνο στο βαθμό που διατηρείται καλλιεργημένο το έδαφος από την πολιτική που ευνοεί και κατευθύνεται από τα συμφέροντα των κάθε λογής «Ζήμενς».

Εφόσον ανατραπεί αυτή η κατάσταση ο σπόρος της διαφθοράς δεν πιάνει. Αλλά τότε μόνο τότε. Οταν δηλαδή θα χάσουν εντελώς το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.