Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα ΝΕΑ

Η πραγματικότητα των αρχών του 20ού αιώνα, επανέρχεται ως πιο σκληρή πραγματικότητα στις αρχές του 21ου αιώνα κι αυτό που διαβάζαμε ως μυθιστόρημα για τα σφαγεία του Σικάγο στη «Ζούγκλα» του Σιγκλέρ, το διαβάζουμε ως πραγματική είδηση για τα σημερινά σφαγεία.

Οσοι είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν τότε στη δεκαετία του '70 τη «Ζούγκλα» του Σιγκλέρ, με εφόδιο και μόνο εκείνες τις πληροφορίες, δεν περίμεναν ειδικές αποκαλύψεις για την κάθε «ΜacΤάδε». Ξέρανε πως όπου κυριαρχεί το κέρδος χάνει ο άνθρωπος. Ξέρανε - ένα βιβλίο - ο Λόγος, δηλαδή - βοήθησε σ' αυτό - πως και η διατροφή είναι για τους καπιταλιστές ένας από τους πλέον πρόσφορους χώρους για τρελά κέρδη. Οτι αυτοί θα κερδίσουν κι από το σάπιο που θα πουλήσουν κι από τις υπηρεσίες Υγείας που θα πουλήσουν στη συνέχεια.

Το γεγονός παραμένει: Δεν μπορεί κανείς να αφήνει την ίδια τη ζωή στα χέρια των καπιταλιστών. Αυτοί καταλαβαίνουν μόνο από κέρδος. Κι όποιος ισχυρίζεται πως θα βάλει κανόνες στο κέρδος είναι τουλάχιστον αγύρτης.

Αλλο παράδειγμα: Γύρω από το θέμα των κλιματικών αλλαγών, γενικότερα του περιβάλλοντος, έχει στηθεί ένας χορός δισεκατομμυρίων δολαρίων. Κάθε διαφήμιση πλέον τονίζει το οικολογικόν τού προϊόντος. Και αρκεί μια επιστημονική μελέτη για να πει το απλό: Ολα αυτά είναι άχρηστα. Πού είναι η αλήθεια; Μόνο οι επιστήμονες μπορούν να το πουν. Αλλά αυτό προϋποθέτει η επιστήμη να δουλεύει για έναν - τον ίδιο - σκοπό. Οταν η επιστήμη υπηρετεί αυτά ή τα άλλα καπιταλιστικά κέρδη, οι ανακοινώσεις της δεν είναι τίποτα άλλο από διαφήμιση αυτού ή του άλλου προϊόντος. Αρα, δεν αρκεί να δηλώνουμε όλοι φίλοι του περιβάλλοντος. Πρέπει και με πράξεις να αποδεικνύουμε ότι η σχέση μας με το περιβάλλον δεν αφορά κάποια γλυκανάλατη συγκίνηση για τη ροζ απόχρωση κάποιας τουλίπας, αλλά τη γνώση για την προστασία της ίδιας της ζωής. Κι όταν μιλάμε για ζωή πάλι δεν αναφερόμαστε γενικώς και αορίστως, μιλάμε για την τεράστια πλειοψηφία των ανθρώπων που σε κάθε γωνιά της γης παράγουν όλο τον πλούτο κι αυτό σημαίνει ότι στεκόμαστε παντελώς αδιάφοροι για τη ζωή εκείνων των λίγων που - βδέλλες αυτοί καθαυτοί - ζουν από το σώμα των εργατών.

Σημαίνει και αυτό πως δεν μπορείς να είσαι και με τα κέρδη των λίγων και με τη ζωή των πολλών. `Η, τα κέρδη, ή οι άνθρωποι!

Ασχετο: Μια θετική απαισιοδοξία! Υπάρχει τέτοια; Ναι, υπάρχει. Την περιγράφει πολύ ωραία η καθηγήτρια εδώ δίπλα. Είναι η απαισιοδοξία της γνώσης. Που σαν τέτοια, σαν γνώση μπορεί να γίνεται όπλο αμάχητο. Καμιά μάνα στο ζωικό βασίλειο δε σκοτώνει το παιδί της. Το κάνει η μάνα καταναλωτής στο καπιταλιστικό περιβάλλον. Κι αυτό είναι μια από τις πλέον φρικτές νίκες του καπιταλισμού. Ενας από τους πιο σπουδαίους λόγους για να ανατραπεί. Που σημαίνει να καταργηθεί η βάση του, η καπιταλιστική ιδιοκτησία, να καταργηθεί το εμπόριο, δηλαδή η δυνατότητά του να χρησιμοποιεί τα πάντα - και το περιβάλλον και την εργατική δύναμη - για να έχει κέρδη. Κάθε διαχείριση αυτής της πραγματικότητας είναι συνενοχή στο έγκλημα. Νέτα σκέτα!