«Η πορεία του ΠΑΜΕ (...) μέχρι τώρα πίστευα ότι η αναστάτωση στη ζωή της πόλης και η ταλαιπωρία των πολιτών που προκαλούν αυτές οι συγκεντρώσεις (...) θα επέφεραν σύγκρουση, ή τουλάχιστον αντίθεση με το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον (...) τώρα δεν το πιστεύω (...) παρά την αναστάτωση που προκαλούν οι συγκεντρώσεις και οι πορείες γίνονται και πιο συχνές, πιο μαζικές και δεν προκαλούν τις αντιστάσεις που λογικά θα περίμενε κανείς (...) κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει στο βάθος της κοινωνίας για να υπάρχει τόση συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση και να ξεσπάει με αυξανόμενο ρυθμό χωρίς να συναντάει κοινωνική αντίσταση, όπως λογικά θα περίμενε κανείς (...) κάθισα και παρακολούθησα την πορεία (...) εντυπωσιακή σε συμμετοχή και άριστα οργανωμένη (...) δεν έλειπε καμιά από τις διεκδικήσεις που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια (...) σε όλα τα αιτήματα κυριαρχούσε ο κρατισμός (...) επειδή υπάρχουν ήδη οδυνηρές εμπειρίες τρομάζει κανείς στη σκέψη, πού μπορεί να καταλήξει αυτός ο αχαλίνωτος κρατισμός, με ισχυρά λαϊκά ερείσματα» (ο Α. Καρκαγιάννης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Είναι σε κρίση το κομματικό σύστημα; Ετσι φαίνεται. Κατά τους πολίτες δεν είναι ορατές οι διαφορές των δύο προτάσεων διακυβέρνησης. Ισως γιατί τους φαίνονται ταυτόσημες οι πρακτικές διακυβέρνησης (...) ποια είναι η λύση εξόδου; Η μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος. Η ουσιαστική αποκέντρωση, η μεταφορά της αντιπροσώπευσης από το "κόμμα" στο "πρόσωπο", η λειτουργική επανίδρυση του κράτους με νέους θεσμούς, νέους κανόνες και διακριτά επίπεδα αρμοδιοτήτων, ελέγχων και αποφάσεων. Τελικά και με νέους ανθρώπους. Βαριά φιλοσοφία; Αν η κρίση του κομματικού συστήματος που βιώνουμε μετατραπεί σε κρίση του πολιτικού συστήματος, δε μας σώζει τίποτα» (ο Θ. Χατζηπαντελής, καθηγητής ΑΠΘ / ΕΘΝΟΣ).