Η Επερώτηση που κατέθεσε προχτές σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, με θέμα την αντιπλημμυρική, αντισεισμική και αντιπυρική θωράκιση της χώρας, έφερε στην επιφάνεια, όχι μόνο την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, αλλά και τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που διαχειρίζονται αυτούς τους κρίσιμους για τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων τομείς. Ευθύνες, που άλλωστε, αποτελούν την ουσία του προβλήματος. Δεν είναι τυχαία η «κραυγαλέα αντίφαση» - που επισημαίνεται και στο κείμενο της Επερώτησης - ότι ενώ απ' τη μια η επιστήμη και η τεχνική μπορεί να δώσουν ικανοποιητικές έως και πλήρεις λύσεις σ' αυτά τα προβλήματα, απ' την άλλη η πολιτική βούληση της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της είναι αρνητική σε μια τέτοια προοπτική.

Η αρνητική κατάσταση που επικρατεί στο σύνολο του τομέα της Πολιτικής Προστασίας, είναι γεγονός που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Δεν πρόκειται για ζήτημα «διαχείρισης» ή «διαχειριστών». Η ουσιαστική έλλειψη έργων σε αυτή την κατεύθυνση, είναι μια καθαρά πολιτική επιλογή. Απ' την άλλη, η επιλογή αυτή, δεν αποτελεί και κριτήριο για τις ανάγκες του λαού. Το ακριβώς αντίθετο. Δείχνει ότι οι ανάγκες του λαού, δεν υλοποιούνται από τις κυβερνήσεις που υπηρετούν το κεφάλαιο.

Εξετάζοντας, ωστόσο, τα προβλήματα Πολιτικής Προστασίας, αποκαλύπτεται πως είναι συνυφασμένα με μια σειρά από άλλες πολιτικές. Και πρώτα απ' όλα, με την ιδιοκτησία και τις χρήσεις γης. Η εμπορευματοποίηση της γης έχει ποικίλα αρνητικά αποτελέσματα. Οι ελεύθεροι χώροι συρρικνώνονται, με αποτέλεσμα να ελαχιστοποιούνται οι χώροι καταφυγής σε περίπτωση σεισμού. Την ίδια στιγμή, οι δασικές εκτάσεις καταπατούνται. Ρέματα μπαζώνονται, ενώ τα απαραίτητα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας δεν υλοποιούνται και στη θέση τους πραγματοποιούνται έργα που προσφέρουν κέρδη στο κεφάλαιο.

Ολα τα παραπάνω, έχουν ως αποτέλεσμα τα φυσικά φαινόμενα να συνοδεύονται από θανάτους και καταστροφές. Ομως, όσο κι αν προσπαθούν οι κυβερνήσεις, τόσο του ΠΑΣΟΚ παλιότερα όσο και της ΝΔ σήμερα, να «πείσουν» τους εργαζόμενους ότι αυτά είναι τα αναπόφευκτα αποτελέσματα των «ακραίων φυσικών φαινομένων», τόσο περισσότερο γίνεται φανερό πως η κατάληξη αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά το φυσικό επακόλουθο «μιας πολιτικής που υποτάσσει τη ζωή, το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων στους νόμους του κέρδους» - όπως αναφέρει και η Επερώτηση. Οι πλημμύρες, οι σεισμοί και οι δασικές πυρκαγιές, είναι φαινόμενα που δεν μπορείς να αποφύγεις. Οι συνέπειές τους, όμως, δεν είναι...

Τα διαχρονικά προβλήματα που παρουσιάζονται, μπορεί να αποφευχθούν. Ομως, σε αυτή την περίπτωση - ίσως, εδώ, γίνεται περισσότερο φανερό από οποιαδήποτε άλλη - είναι απαραίτητη η εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής, που στο κέντρο της θα έχει το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων. Αλλωστε, η αντιμετώπιση των συνεπειών τέτοιων φαινομένων, η θωράκιση δηλαδή της χώρας, είναι ένα τεράστιο έργο υποδομής, ζωτικής σημασίας. Και μόνο μια πολιτική που άξονά της θα έχει την προστασία της ζωής και της εργασίας των λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να τη φέρει σε πέρας.