«Ενα τέρας γεννιέται στην Ευρώπη. Εχει ήδη κάνει την εμφάνισή του στη Βρετανία και τη Γερμανία, ενώ από την περασμένη Κυριακή η καρδιά του άρχισε να χτυπάει και στο πολιτικό εργαστήριο της Ιταλίας. Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζουμε το Ενιαίο Κόμμα (...) Το τελετουργικό είχε μια δημοκρατική γεύση. Οι φίλοι και οι ψηφοφόροι του κόμματος (...) έναντι «εισιτηρίου» ενός ευρώ, έλαβαν μέρος σε αυτό το θεαματικό γεγονός και αποφάσισαν ποιος θέλει να τους εκπροσωπήσει.

(...) οι κληρονόμοι της ιταλικής Αριστεράς ξέκοψαν οριστικά από την ιστορία της, «πετώντας στον Τίβερη το κλειδί», όπως λένε στη Ρώμη για κάποιον που βιάζεται να σβήσει από τη μνήμη του κάτι που τον βασανίζει. Τι απέμεινε; Ενα νέο κόμμα που ξεμπέρδεψε οριστικά με τη φιλοδοξία της αλλαγής. Θα είναι ένα κόμμα διαχείρισης της εξουσίας στο οποίο, με απλά λόγια, θα μπορούν να συμμετέχουν όλοι. Και για να μπορούν να συμμετέχουν όλοι, ο Βελτρόνι υποσχέθηκε να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα: τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων με τις αυξήσεις των μισθών και των συντάξεων. Ολοι θα πάρουν το κατιτί τους, δηλαδή. Ετσι πεθαίνει η πολιτική. (...)

Για να ολοκληρωθεί η προσωπικότητα του τέρατος, θα χρειαστεί να εξοντωθούν όσα αριστερά κόμματα θα αρνηθούν να συμμετάσχουν στο πείραμα. (...) στο Ενιαίο Κόμμα δε χωρούν συγκρούσεις. Μόνο συναινέσεις, τόσες όσες απαιτεί η διαχείριση της εξουσίας. Από όλη αυτή την τερατογένεση όμως δεν αποκλείεται να βγει κάτι καλό. Γιατί δε θα βλέπουμε πια πολιτικάντηδες να ανεμίζουν μπροστά στη μύτη μας σημαίες και λάβαρα που δεν τους ανήκουν»

(τα αποσπάσματα από κείμενο του Ρούσσου Βρανά στα ΝΕΑ).