«Τη νύχτα δεν πέφτω να κοιμηθώ. Θέλουν όλοι να με φιλοξενήσουν αλλά δεν πάω πουθενά. Γυρίζω γύρω γύρω στο χωριό μήπως και πάθω κάτι από την κούραση και πέσω κάτω. Βαρέθηκα να ζω. Χρειάστηκαν δυο ζωές για να τα φτιάξω και μια νύχτα για να τα χάσω όλα. Ακόμα και τα προικιά που έπλεκα όλη μου τη ζωή για τα ανίψια μου και εγγόνια μου. Τώρα δε θα έχουν τίποτα από εμένα» (Ελένη Μούντριχα, 91 ετών στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Από τη Ζαχάρω έως την Αρχαία Ολυμπία η τοπική κοινωνία στηρίζεται σε μικρούς κλήρους που κυμαίνονται κατά κύριο λόγο από 10 έως το πολύ 20 στρέμματα. Σε κάθε οικογένεια αναλογούν κατά μέσο όρο 3-4 στρέμματα σταφίδας, λίγα αμπέλια και ελιές. Τώρα με την καταστροφή που υπέστησαν από τις πυρκαγιές οι άνθρωποι δεν έχουν να ζήσουν και πολλοί θα φύγουν αναζητώντας δουλιά σε άλλα μέρη» (η γεωπόνος Γ. Γκομόλη στα ΝΕΑ).

«Στις 17 Σεπτεμβρίου τι θα αντιμετωπίζει η Ελλάδα, αν οι κάλπες δε δώσουν ισχυρή κυβέρνηση; Πολλοί λένε ότι τέλειωσαν οι μεταρρυθμίσεις και η νέα αλλαγή. Τέλειωσε το παραμύθι. Η επόμενη μέρα εκτός από την τεράστια καταστροφή και τον άφατο πόνο αυτών που έχασαν προσφιλή τους πρόσωπα φέρνει αύξηση της ανεργίας. Φέρνει προσφυγιά και πείνα. Φέρνει αύξηση του δημόσιου χρέους και υποτροπή του δημοσιονομικού ελλείμματος. Φέρνει μεγάλες ελλείψεις στην αγορά νωπών οπωροκηπευτικών και ακρίβεια. Φέρνει αλλαγές και στο Φορολογικό, γιατί η όποια κυβέρνηση θα θελήσει να εισπράξει από αλλού τα έσοδα που χάνει από τις καμένες περιοχές και να καλύψει τις έκτακτες δαπάνες για την ανακούφιση των πυροπλήκτων» (ο Γιώργος Τράγκας στη ΧΩΡΑ).