Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

Και είναι τέτοια η μάνητά τους για την εξουσία. Είναι τόσο ισχυρά τα γραμμάτια που πρέπει να ξοφλήσουν, είναι τόσα τα καπιταλιστικά κέρδη που περιμένουν στη γωνιά, που δεν κρατιούνται. Ολοι αυτοί οι κροκόδειλοι, που, από τη μια, δήθεν κλαίνε και, από την άλλη, δεν κρύβουν πως η επόμενη μέρα δεν μπορεί παρά να είναι μόνο μια μέρα, όπου θα επικρατεί η σιδερένια φτέρνα (εκεί οδηγεί το αίτημα για περισσότερο και καλύτερο κράτος).

Ποτάμι το κλάμα για την επόμενη μέρα. Κι είναι αλήθεια πως τα δεδομένα δεν είναι ευοίωνα. Από κει, όμως, ως να σπέρνεται η μοιρολατρία, η απόσταση είναι μεγάλη. Που 'πα να πει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, εκτός από τη νέα προσφυγιά. Υπάρχει κι άλλος δρόμος, εκτός από την υποταγή. Υπάρχει κι άλλος δρόμος, εκτός από την παράδοση.

Προϋπόθεση γι' αυτόν τον άλλο δρόμο αύριο, το να έχουμε καθαρά τα γιατί του σήμερα: Ο,τι συνέβη δεν ήρθε μόνο του, δεν είναι «θεομηνία». Εχει αιτία όλες εκείνες τις πολιτικές που υπηρετούν το καπιταλιστικό κέρδος.

Ακόμα πιο ύπουλο το κλάμα που περιγράφει μαύρο το σήμερα, για να προετοιμάσει ως δεδομένο ένα ακόμα πιο μαύρο αύριο. Το μαύρο, όμως, δεν ταιριάζει στην ελπίδα, στη ζωή. Κι οι άνθρωποι που έμαθαν να δουλεύουν τη γη είναι κάτι περισσότερο από αισιόδοξοι άνθρωποι. Εχουν μάθει, ξέρουν πως μπορείς να στύψεις την πέτρα. Ξέρουν πως ακόμα και κάθε χέρσο κομμάτι γης μπορεί να καλλιεργηθεί.

Αυτό που πρέπει να μάθουν ακόμα είναι πως η λύση μπροστά στη συμφορά που ζουν, δεν είναι να 'ναι ζήτουλες, αλλά οργανωμένοι σε ομάδες παραγωγών να γίνουν κύριοι και της γης και του πλούτου τους. Σημαίνει οργάνωση της παραγωγής με όρους λαϊκής οικονομίας. Αυτό, όμως, σημαίνει και ανάλογη πολιτική εξουσία.

Αυτόν το δρόμο καλούνται να επιλέξουν. Αυτόν, όμως, το δρόμο επιδιώκει και το σημερινό πολιτικό προσωπικό να κρύψει, προβάλλοντας ως εναλλακτική λύση πότε τον ένα - πότε τον άλλο δυνάστη κι όταν τα πράγματα ζορίζουν τότε δείχνουν και τη βαλβίδα εκτόνωσης: Εκείνα τα πολιτικά σχήματα που δημιουργήθηκαν και συντηρούνται με μία και μόνον αποστολή: Να εγκλωβίζουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια μέχρι να εκτονωθεί και να γυρίσει με όρους συναίνεσης στο μαντρί.

Κι όμως, τα λαϊκά στρώματα και στα καμένα και παντού αλλού έχουν κι άλλη επιλογή. Εχει όνομα δοκιμασμένο ξανά και ξανά στους αγώνες: ΚΚΕ!

Τα καμένα δείχνουν μόνο το τέλος, το αδιέξοδο στην εφαρμογή μιας πολιτικής που χρησιμοποιεί ανθρώπους και γη για να αυξάνει το καπιταλιστικό κέρδος. Με αφορμή και τα καμένα, η λαϊκή δυσαρέσκεια μπορεί να αποδείξει ότι το μέλλον δεν είναι μαύρο.