Θυμό και οργή προκαλεί η υπόσχεση του Κ. Καραμανλή για «απλόχερη» κρατική βοήθεια προς τους πυροπαθείς. Για πολλούς λόγους. Πρώτα απ' όλα γιατί το κράτος δεν ήταν απλόχερο όταν έπρεπε, με αποτέλεσμα να καούν άνθρωποι, δάση, ζώα, περιουσίες. Απλοχεριά έπρεπε να δείξει νωρίτερα στα κονδύλια για τη δασοπυρόσβεση, ώστε να υπάρχουν δασοφυλάκια με βάρδιες, συνεχείς περιπολίες ντόπιων και ίσως και στρατιωτών, κρουνοί, φράγματα στα - άλλοτε - πανέμορφα δάση της Ηλείας, της Μεσσηνίας, της Λακωνίας, της Αρκαδίας. Απλοχεριά έπρεπε να δείξει για να υπάρχουν στα χωριά πυροσβεστικά οχήματα με μόνιμο και εκπαιδευμένο προσωπικό, να δημιουργούνται αντιπυρικές ζώνες, να προστατεύονται οι αρχαιότητες. Δεν το έκανε η κυβέρνηση γιατί η προστασία των δασών δεν ανήκει στις προτεραιότητες της κυρίαρχης πολιτικής. Οταν πρόκειται για τη δασοπροστασία δεν αντέχει ο προϋπολογισμός. «Μπορούν τα οικονομικά της Ελλάδας να αντέξουν το κόστος της προληπτικής προστασίας των δασών;», ήταν το φοβερό δίλημμα που έβαλε ο «αθυρόστομος» Β. Πολύδωρας. Απλοχεριά, όμως, δεν πρόκειται να δείξει ούτε για την επόμενη μέρα η κυβέρνηση. Φάνηκε καθαρά από τα πρώτα μέτρα που εξήγγειλε, που εξαντλούνται σε επιδόματα ελεημοσύνης και πλούσια επιχειρηματική δράση. Να «ξεμπερδεύουμε», λοιπόν, με αυτή την πολιτική και τους εκφραστές της. Και το πιο καλό «μαύρο», στις κάλπες, έχει χρώμα κόκκινο.