Πριν δυόμισι χρόνια έπεσε στα χέρια μου ένα ημερολόγιο ενός στρατιώτη που είχε πολεμήσει στην Αλβανία και στο οποίο περιέγραφε την προσωπική του διαδρομή σ' αυτόν τον πόλεμο. Ενα μέρος του ημερολογίου αναφερόταν στη δράση του Βασίλη Εφραιμίδη - τον οποίο ο εν λόγω στρατιώτης είχε διμοιρίτη - και τον τραυματισμό του.

Ομόνος τρόπος για να το διαπιστώσω ήταν η επικοινωνία μαζί του. Την επιχείρησα με κάποιο δισταγμό, καθώς πίστευα ότι η απόσταση ενός Ευρωβουλευτή από έναν απλό πολίτη ήταν τεράστια και ότι το αίτημά μου για επικοινωνία μαζί του θα σταμάταγε σε κάποια γραμματεία. Φαντάζεστε, λοιπόν, την έκπληξή μου όταν την ίδια μέρα της τηλεφωνικής μου αίτησης είχα δύο απανωτά τηλέφωνα από τον Βασίλη Εφραιμίδη - από τις Βρυξέλλες μάλιστα όπου τότε βρισκόταν σε συνεδρίαση της Ευρωβουλής - και με ευγενικό τρόπο ανακατεμένο με κάποια παιχνιδιάρικη περιέργεια μου ζητούσε να μάθει τους λόγους που τον αναζήτησα. Οταν του εξήγησα τι τον ήθελα αφ' ενός μεν έδειξε έκπληξη που υπήρχε τέτοιο ντοκουμέντο αφ' ετέρου δε, μου επιβεβαίωσε τα γεγονότα που αναγράφονταν στο ημερολόγιο. Μη σταματώντας στο σημείο αυτό υπήρξε μια σειρά τηλεφωνικών επαφών μαζί του στις οποίες μου είπε και άλλα γεγονότα και μου έδωσε κι άλλες πληροφορίες.

Προχτές ο Βασίλης Εφραιμίδης κατόρθωσε να με εκπλήξει πάλι καθώς μόλις προχτές έμαθα - όπως και όλος ο ελληνικός λαός - ότι είχε τιμηθεί με το Αριστείο Ανδρείας για την προσφορά του στον πόλεμο του 1940. Ηταν μια λεπτομέρεια που ο Βασίλης Εφραιμίδης από υπερβολική μετριοφροσύνη και ταπεινότητα δε μου την είχε αναφέρει ποτέ. Ας είναι ελαφρό το χώμα που τον σκέπασε...