Βλέπουμε σκηνές κυρίως από τη Μόσχα, όχι μόνο γιατί όπως είναι φυσικό οι ανταποκριτές συνήθως ζουν στις χώρες για τις οποίες κάνουν ρεπορτάζ, αλλά γιατί αυτή η πρωτεύουσα θυμίζει Κρεμλίνο και όποιους συνειρμούς υποβάλλουν τα ΜΜΕ.

Αυτό, όμως, που είναι κάπως ενοχλητικό είναι μια επωδός που επαναλαμβάνουν χαρακτηρίζοντας το λαό της Ρωσίας ως "ένα περήφανο λαό".

Πρόκειται για τον ίδιο λαό που άλλοτε τον πολεμούσαν επειδή ήταν κομμουνιστές, επειδή είχαν δουλιά, παιδεία και υγεία - όλα κατοχυρωμένα και επιβεβαιωμένα παλιότερα και τώρα από τους ίδιους που πουλάνε τα υπάρχοντά τους για να επιβιώσουν.

Μια υποκρισία γι' ανόητους, εξάλλου έτσι θεωρούν τους πολίτες οι ιθύνοντες, που ούτε αποτελεσματική δεν είναι.

Ξεφύλλισα κάποια βιβλία και στάθηκα σ' εκείνο της Λίλιαν Χέλμαν, που υπήρξε συντρόφισσα του Ντάσιελ Χάμετ, με τίτλο "Scoundrel Time" - "Παλιοκαιροί", σε πρόχειρη μετάφραση.

Από τον πρόλογο, που έγραψε ο Γκάρι Γουίλς, αντιγράφω το βάθος της ανοησίας των κυνηγών των κόκκινων στο Χόλιγουντ και γενικότερα στους κύκλους των ανθρώπων των Γραμμάτων και της Τέχνης.

"...Μια ταινία, που έγινε το 1944, ενόχλησε ιδιαίτερα τα μέλη της Επιτροπής*. Κάλεσαν για κατάθεση την ειδική επί των φιλμ μυθιστοριογράφο Αϊν Ραντ κι αυτή βρήκε αμέσως το μεγάλο λάθος του έργου: Εδειχνε τους Ρώσους να χαμογελάνε. "Είναι ένα από τα τεχνάσματα που έχουν οι κομμουνιστές, να δείχνουν τους ανθρώπους να χαμογελάνε". Αφού η ρώσικη προπαγάνδα δείχνει τους Ρώσους να χαμογελάνε, και αυτό το αμερικάνικο φιλμ έδειξε τους Ρώσους να χαμογελάνε, αυτό το αμερικάνικο φιλμ είναι μέρος της προσπάθειας της ρώσικης προπαγάνδας. Είναι αυτό το είδος της λογικής για το οποίο φημίζεται η Δις Ραντ, και θάμπωσε τους φοιτητές που την είχαν καλέσει το 1947 να τους διδάξει. Ο Ρίτσαρντ Νίξον ήταν ένας από τους φοιτητές της εκείνη την ημέρα, και δεν είχε καμιά ερώτηση να υποβάλει σχετικά με το Συλλογισμό και τα Χαμόγελα. Μόνο ο βουλευτής Τζον ΜακΝτόουελ είχε κάποιες επιφυλάξεις:

ΜακΝτόουελ: Στη Ρωσία δε χαμογελάει κανένας τώρα πια:

Ραντ: Λοιπόν, αν ρωτάς εμένα κυριολεκτικά, μάλλον δηλαδή εντελώς όχι.

ΜακΝτόουελ: Δε χαμογελάνε;

Ραντ: Οχι ακριβώς έτσι, όχι. Αν χαμογελάνε, είναι ιδιωτικά και τυχαία. Ασφαλώς, δε χαμογελάνε δημόσια. Δε χαμογελάνε επιδοκιμάζοντας το σύστημά τους...".

Τώρα που διαλύθηκε η ΕΣΣΔ ο λαός που πεινάει, που κρυώνει, που δεν έχει δουλιά ή οποιαδήποτε άλλη παροχή, που μεταναστεύει, που τα κορίτσια του γίνονται αντικείμενο της χειρότερης και πιο απάνθρωπης εκμετάλλευσης, της πορνείας, τώρα ο λαός είναι περήφανος...

Περήφανος ήταν τότε, που αντί να κατέβει σε στρατιές στη Γερμανία και να ζητήσει όσα γεύονταν και απολάμβαναν οι Γερμανοί, έμεναν στην καταστραμμένη και πυρπολημένη χώρα τους να τη χτίσουν, να την ανοικοδομήσουν, να στεγάσουν το λαό, να στείλουν τα παιδιά στο σχολείο, τους πάσχοντες στα νοσοκομεία.

Φτάνει η υποκρισία.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ

* Επιτροπή Αντι-αμερικανικής Δράσης