"Οταν τα βουβάλια τσακώνονται στη λίμνη, οι μεγάλοι χαμένοι είναι τα βατράχια". Η φράση αυτή ταιριάζει περίφημα στη διαμάχη που έχει ξεσπάσει μεταξύ των μεγαλοβιομηχάνων τροφίμων και των μεγαλεμπόρων ιδιοκτητών σούπερ μάρκετ. Το αντικείμενο της διαμάχης δεν είναι, βέβαια, πώς θα εξυπηρετηθούν καλύτερα οι καταναλωτές, όπως υποκριτικά υποστήριζαν χτες στα ερτζιανά οι εκπρόσωποί τους, αλλά το ποσοστό κέρδους, που θα αποκομίσει η κάθε μερίδα της οικονομικής ολιγαρχίας. Και, βέβαια, ο λόγος γίνεται για κέρδη δισεκατομμυρίων, αφού είναι γνωστό ότι οι 5-6 αλυσίδες σούπερ μάρκετ είχαν τζίρο πάνω από 1,2 τρισεκατομμύρια το 1996, ενώ οι βιομήχανοι τροφίμων είδαν τα κέρδη τους την ίδια χρονιά να απογειώνονται. Φυσικά, η αντίθεση μεταξύ των βιομηχάνων τροφίμων - μεγαλεμπόρων μπορεί σε ορισμένες στιγμές να φτάνει σε στιγμές έντασης, αφού ορισμένες επιχειρήσεις μπορεί να αισθάνονται ότι "απειλούνται", ωστόσο, δεν είναι αντίθεση αξεπέραστη. Είναι θέμα χρόνου να τα βρουν, με τη βοήθεια, φυσικά, της κυβέρνησης Σημίτη, σε βάρος, εννοείται, των καταναλωτών.

Εδώ χρειάζεται να επισημανθεί και μια άλλη πλευρά: Υπεύθυνη για το γεγονός ότι οι τιμές των τροφίμων, στη συγκεκριμένη περίπτωση, διαμορφώνονται μονοπωλιακά και ασύδοτα, από μία χούφτα επιχειρηματίες στον κλάδο, είναι η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται χρόνια τώρα και η οποία έχει καταργήσει κάθε φραγμό στη δράση των μονοπωλίων και των πολυεθνικών και κάθε νόμο που θα προστάτευε τις λαϊκές μάζες.