Βέβαια, το πρόβλημα δε βρίσκεται, σε τελευταία ανάλυση, στο χρώμα του δέρματος. Στο αμερικανικό και σχεδόν απολύτως ιδιωτικοποιημένο σύστημα Υγείας, που καθορίζεται από τις ασφαλιστικές εταιρίες, αλλά και τις φαρμακοβιομηχανίες, το κύριο δεν είναι το χρώμα του δέρματος, αλλά η οικονομική δυνατότητα των πολιτών. Και οι μειονότητες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία τουλάχιστον, δεν εντάσσονται στους κατέχοντες, αλλά στους μη έχοντες. Και όχι μόνο σε χρήματα, αλλά και σε φάρμακα, και σε οτιδήποτε άλλο, αφού ο σύγχρονος καπιταλισμός και οι νόμοι της αγοράς, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, λειτουργούν με βάση τον κανόνα «εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν». Ακόμη και στην πιο «προηγμένη και περισσότερο πλούσια χώρα του κόσμου», οι κάθε λογής μη έχοντες, ανάμεσά τους και οι έγχρωμοι, είναι απλώς καταδικασμένοι να παλεύουν νυχθημερόν για την επιβίωσή τους...