Τουλάχιστον τρεις ώρες κάτω από τη βροχή δεν είναι λίγο πράγμα. Οταν όμως η ανεργία σού χτυπάει την πόρτα, όταν νιώθεις ότι στο σχολείο εξοντώνεσαι χωρίς να μαθαίνεις, ότι το πτυχίο δεν αξίζει τίποτα, ότι κάθε σου βήμα στο δρόμο παρακολουθείται, όταν τριγύρω συνεχίζουν να μακελεύονται λαοί, γίνεται κατανοητό ότι τελικά η βροχή ήταν ένα μηδαμινό εμπόδιο στην ανάγκη του κόσμου να βροντοφωνάξει για άλλη μια φορά «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία - Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία»! Γι' αυτό ήταν χιλιάδες αυτοί που προχτές διαδήλωσαν στην αμερικάνικη πρεσβεία, ήταν χιλιάδες αυτοί που βγήκαν στους δρόμους σε όλη την Ελλάδα.

Πολλοί θυμήθηκαν αυτές τις μέρες την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μίλησαν γι' αυτή μπροστά στις κάμερες ή σε επιλεγμένο κοινό και την επομένη της ηρωικής επετείου φόρεσαν και πάλι τα κοστούμια τους και πήραν τη γνωστή τους θέση στην πλευρά της υπονόμευσης των αγώνων, της συναίνεσης, του συμβιβασμού, του βολέματος. Τιμή στον αγώνα του 1973 δεν είναι οι παρελάσεις επώνυμων αναλυτών από τα κανάλια, ούτε αποτελεί τιμή η κατάθεση ενός στεφάνου και μια επετειακή ανακοίνωση από μόνα τους. Τιμή στον ηρωικό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου είναι η συνέχεια του αγώνα, στα βήματα του Νοέμβρη. Η συνέχεια του αγώνα, με συνέπεια, μαζικότητα και μαχητικότητα, απέναντι στον εχθρό, που παραμένει ένας και ισχυρός: Ο ιμπεριαλισμός. Αυτό δήλωσαν προχτές, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, οι χιλιάδες διαδηλωτές.

Γι' αυτό και το «Πολυτεχνείο» δεν εξαντλείται κάθε χρόνο σ' έναν τριήμερο γιορτασμό, σε μια διαδήλωση. Ζει στους καθημερινούς αγώνες, στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα σχολεία, στις σχολές... Ζει στις αγωνίες, στο πείσμα και στα συνθήματα του «σήμερα». Η μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία του «Πολυτεχνείου», λοιπόν, δίνει τη σκυτάλη στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις 9 του Δεκέμβρη, στην πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 14 του Δεκέμβρη, στους αγώνες για τη δουλιά, τη μόρφωση, τη ζωή. Εκεί, στις καθημερινές μάχες, στους λαϊκούς αγώνες του «σήμερα», κρίνεται και μετριέται το ποιος τιμά ή όχι το «Πολυτεχνείο».

Η αποφασιστικότητα και η μαχητικότητα, που δεν «έπνιξε» προχτές η βροχή, είναι παρακαταθήκη για τους αγώνες που έπονται. Το «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», που βροντοφώναζαν οι διαδηλωτές έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία, ήταν υπόσχεση ότι θα ξαναπεράσουν ξανά και ξανά από κει, όσο η μισή μας καρδιά θα τουφεκίζεται στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη, όσο θα μας κλέβουν τη μόρφωση και το μόχθο μας, ώσπου να κάνει ξαστεριά... θα συναντιόμαστε στους δρόμους, στο δρόμο του Νοέμβρη, όχι επετειακά, αλλά καθημερινά. Θα επιμένουμε ότι «Η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί», ότι «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός».