Τις τελευταίες μέρες, στα πλαίσια της οφθαλμοφανέστατης αντιπαράθεσης εκδοτών, διαβάζουμε ωραία κείμενα από και για τον «Τύπο» (έντυπο και ηλεκτρονικό). Για τον Τύπο; Οχι ακριβώς. Το εμπόρευμα «Τύπος» δε θίγεται. Η επιχείρηση «Τύπος» δεν αναφέρεται. Η μηχανή διαμεσολάβησης - διαμορφωτής συνείδησης «Τύπος» αγνοείται. Αυτά που διαβάζουμε αναφέρονται στο «λειτούργημα» της δημοσιογραφίας και προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό είναι το πρόβλημα, που σε διάφορες χρονικές στιγμές ζητά ξανά τη λύση του. Ετσι, ένα πρόβλημα, που καταφανώς αφορά στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ζητείται να λυθεί από τη σκοπιά της ποιότητας της παρεχόμενης εργασίας. Οχι πως δεν υπάρχει ο κιτρινισμός, όχι πως δεν υπάρχει η τηλε-ζούγκλα που κατασπαράσσει ό,τι θέλει. Γι' αυτά τα θέματα έχουν γραφτεί τόμοι και τόμοι και θα μπορεί πάντα κάποιος να μιλά για τα φαινόμενα, απλά, αλλάζοντας λίγο την οπτική γωνία. Το σύνολο, όμως, των αναλύσεων έχει έναν κοινό παρονομαστή: Αποδέχεται ως άγιο το κεφάλαιο που δρα στο χώρο της ενημέρωσης και αναλύει την «εγκληματική εκτροπή» της εργασίας που ενσωματώνεται σ' αυτό. Είναι σα να λένε: Ο κεφαλαιοκράτης που ελέγχει ένα μέσο ενημέρωσης θέλει να συμβάλει στην ενημέρωση του λαού, αλλά αυτό σκοντάφτει σε κακούς «λειτουργούς» του χώρου. Οχι πως και αυτοί δεν υπάρχουν.

Από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, της τάξης, δηλαδή, που βρίσκεται σε ανειρήνευτο πόλεμο με το κεφάλαιο, καμία συζήτηση δεν μπορεί να γίνει για την ποιότητα της ενημέρωσης, αν δεν έχει απαντηθεί το ερώτημα «ενημέρωση από ποιον για ποιον, από τη σκοπιά ποιων συμφερόντων, για να κερδίσουν ποιοι». Η απάντηση στο ζήτημα της ιδιοκτησίας οδηγεί αναγκαστικά στο συμπέρασμα ότι: Κανένας κεφαλαιοκράτης - που από την ίδια του τη θέση χρειάζεται υποταγμένη την εργατική τάξη - δε θα συμβάλει στον - μέσα και από την ενημέρωση - εξοπλισμό της εργατικής τάξης για την απελευθέρωσή της. Στόχος του κεφαλαίου - ακόμα και στις πλέον «φιλελεύθερες» αυτοανακηρύξεις του - ήταν, είναι και θα παραμείνει - όσο αυτό υπάρχει - η παράταση της υποταγής, το βάθεμά της.

Ο αποπροσανατολισμός που επιχειρείται - από τους ίδιους τους εκδότες, ανεξαρτήτως προβιάς - κρύβει κάτι ουσιαστικότερο: Οτι το κεφάλαιο, που δρα και στο χώρο της ενημέρωσης δεν υπάρχει, ούτε θα μπορούσε, έξω από τις συνθήκες που αφορούν συνολικά το κεφάλαιο: Απελευθέρωση των αγορών, συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, όξυνση του ανταγωνισμού. Και οι τρεις συνθήκες ισχύουν απόλυτα και στο χώρο της ενημέρωσης. Ο,τι βλέπουμε να αναπτύσσεται γύρω μας, δήθεν ως «ηθικολογικό» πρόβλημα, δεν είναι τίποτα άλλο από αντιπαράθεση κεφαλαιοκρατών και, μάλιστα, του σκληρού πυρήνα του κεφαλαίου που δρα στη χώρα μας. Στην εξέλιξη αυτής της αντιπαράθεσης, θύματα είναι και κάποιοι δημοσιογράφοι και οι λαϊκές συνειδήσεις. Ο μύλος ανήκει αλλού. Και ο μυλωνάς πάντα εισπράττει το άλεσμα.

Οσο η εργατική τάξη δε θα προσβλέπει για την ενημέρωσή της σε Μέσα Ενημέρωσης από και για την ίδια, θα σέρνεται ως χειροκροτητής αυτού ή του άλλου δυνάστη της. Κανένα κερασάκι στην τούρτα δεν μπορεί να κρύψει το πρόβλημα ιδιοκτησίας.