Πρώτον, αν η «δημοκρατία» τους ήταν δημοκρατία, τότε η απόφαση του γαλλικού λαού θα γινόταν απόλυτα σεβαστή. Το «ευρωσύνταγμα» θα ήταν ήδη νεκρό. Τα μόνα σχέδια που θα γίνονταν αυτή τη στιγμή θα ήταν για μια λιτή και σεμνή τελετή. Της ταφής του. Αντίθετα, στη «δημοκρατία» τους, άρχισαν ήδη τα σχέδια για την επαναφορά της Συνθήκης και την παράκαμψη του λαϊκού «Οχι», εν ευθέτω χρόνω...

*

Δεύτερον, όπου και όποτε τα κέντρα των Βρυξελλών αποτόλμησαν να βάλουν τους λαούς στο «παιχνίδι», όσο κι αν σημάδεψαν τα χαρτιά, όσο κι αν εκφόβισαν, τα βρήκαν μπαστούνια. Παντού ή σχεδόν παντού, οι λαοί απέρριψαν τις συνθήκες τους και τα σχέδιά τους. Στη Γαλλία, στη Δανία, στην Ιρλανδία, στη Σουηδία, στη Νορβηγία, εισέπραξαν μεγαλειώδη «Οχι». Ακόμα και όταν απέσπασαν το «Ναι», εκδηλώθηκε τόσο ισχυρό το ρεύμα του «Οχι», που απέδειξε την πλήρη δυσαρμονία του λαϊκού παράγοντα με τις πολιτικές ελίτ (κόμματα, ΜΜΕ κλπ.) που παντού τάχτηκαν κατά 100% με το «Ναι».

*

Τρίτον, το γαλλικό «Οχι», ως πρώτο βήμα απειθαρχίας, ανυπακοής και προοπτικής για τους λαούς, θα θελήσουν να το ναρκοθετήσουν πρώτοι απ' όλους οι διάφοροι «αριστερούληδες». Είναι αυτοί που θα σπεύσουν, ως συνήθως, να πλασάρουν σαν «συμπέρασμα» του δημοψηφίσματος ότι η ΕΕ, απλώς, πρέπει να γίνει ...λίγο καλύτερη. Θα βαλθούν να «συνετίσουν» τα λαϊκά στρώματα. Να αποτρέψουν παραπέρα διεργασίες συνολικής ρήξης με την ΕΕ. Αυτοί οι «αριστερούληδες» πρέπει (όχι μόνο στη Γαλλία) να αποκαλυφθούν και να αντιμετωπιστούν όπως τους πρέπει: Σαν «πέμπτη φάλαγγα».